Chapter 30

47 3 0
                                    

~CONFRONTATION~

It has been a while since I avoided them. I never answered their calls. I never replied to their messages. I never joined them  for snack and lunch. I never went to our favorite place again. Rooftop became my usual spot. Nakasanayan ko na ring kumain sa labas. Iniiwasan kong makabangga sila. I even changed my route. They even tried and went at my house but I did my best to pretend that I'm not inside.

Aaminin kong naninibago ako dahil nasanay na 'ko sa presensya nila. But I need to do this.

I am now here at the rooftop. I'm just standing behind the railings and looking at the school grounds.

Then I felt the door of the rooftop opened. I did not looked back. I think I have an idea of who they are.

"Len."

I'm right.

I did not looked at them. I know whose voice is that. It's Cin's.

How did they knew that I'm here?

"Makipag-usap ka naman. Ano bang nangyayari? Ba't mo kami iniiwasan?"

Then right there, I faced them with my blank face and cold stare. Napansin kong napapiksi pa sya sa inasta ko. Kumunot naman ang noo ni Ina at Lance. I smirked. Hindi ba sila nasasanay?

"Makipag-usap? May dapat ba tayong pag-usapan?" I bravely asked.

Lalong kumunot ang noo nila sa sinabi ko.

"A-ano bang sinasabi mo Len? Hindi ba sapat na pag-usapan natin yang inaasta mo ngayon? Yang pag-iwas mo? Sabihin mo kung may nagawa kaming hindi mo nagustuhan. Hindi yung basta na lang ganito." Medyo napataas na yung boses nya.

Tinaasan ko sya ng kilay and I crossed my arms over my chest.

"I don't think so. Dapat ko bang ipaliwanag sa inyo kung bakit ako umiiwas? Why should I do that? On the first place, umiiwas ba ako? Hindi ko naman obligasyon na sumama sa inyo all the time. Atsaka, sino ba kayo?"

Napasinghap sya sa mga sinabi ko.

"A-anong?!" Di makapaniwalang sabi nya.

"Sino kami? Anong klaseng tanong yan?! Akala ko magkakaibigan tayo!" Medyo nangilid na ang luha nya.

I stopped myself from focusing on that. I held my chin and I diverted my eyes into another direction, as if I'm thinking.

"Magkakaibigan tayo? As far as I remember, wala naman akong sinasabi."

"Anong wala?! Atsaka kahit na! Nakipag-usap ka sa 'min. Ngumiti ka pa nga at tumawa! Anong ibig sabihin nun?!" Lumakas na talaga ang boses nya.

Tumawa ako ng pagak.

"Oh that! I used you. Can't you see? Naging tahimik ang buhay ko dito simula nung dumikit kayo sa 'kin. So I did that. Pero nagsasawa na kasi ako. I think wala na akong kailangan pa sa inyo. So what's the sense para lumapit pa ako sa inyo?"

I paused.

"Mali. Para hayaan ko na lumapit kayo sa 'kin. O baka naman kayo yung hindi pa tapos sa kailangan nyo sa 'kin? Naniniwala kasi ako dun sa statement na 'Friendships are built by needs.' Hindi naman kayo lalapit sa 'kin kung wala kayong kailangan. Atsaka ano pa bang kailangan nyo? Pera? I can deposit it on your account para tigilan nyo lang ako."

Then a tear rolled down her cheeks. Sobrang pagkalito na ang nakikita ko sa muka nya.

"H-how dare you Len? Naramdaman ko na pinagkatiwalaan natin ang isa't isa. Nagsisinungaling ka lang. Ano bang nagtutulak sayo na gawin 'to?!"

Tumalikod ako sa kanila and I spoke.

"Napaka uto uto mo talaga. Ang bilis mong paniwalain. Kaya ka madaling maloko katulad ng ginawa nila sayo. Atsaka, you're pathetic. Hindi ko hinahayaan na utusan ako ng sinuman kaya wala ring sense para isipin mo yan. Pwede gumising ka na? Tumigil ka na lang. Wag kang tanga."

Then, right there I felt someone pulled me before a stinging pain crossed my cheeks.

I smirked and mockingly looked at her.

I saw how red her face is. Now, she's angry.

"Can't you see it Cin?! You're the only one who's getting affected by this drama. If she asked you to wake up, then gumising ka. If she told you to stop, tumigil ka. At pag sinabi nyang wag kang tanga. Pwede ba?! Wag kang magpakatanga. Hindi pa ba malinaw sayo ang lahat?! We had been used." Sinabi nya yun lahat ng nakatingin lang sa 'kin.

Inirapan ko na lang sya. Then Lance spoke.

"I think you're the one who's being pathetic."

I diverted my eyes at him. I just succeeded.

"You're pathetic for using us. Kaya ka iniiwan dahil dyan sa ugali mo. Hindi ko na hahayaan pang pagsalitaan mo sya ng ganyan. You don't deserve to be treated nicely. Now I see, you deserve to be left by everybody."

I just turned my back at them. How dare him say that?!

I just felt them walked out.

Napaupo naman ako dun sa sahig. Then I felt a tear rolled down my face. Wala syang alam para sabihin na deserving ako sa lahat ng nangyayari ngayon sa buhay ko. Of all the people, sya pang nakakaalam ng tungkol sa pagkatao ko ang magbibitaw ng salitang yun. I just put my palm over my right chest and I closed my eyes tightly.

Damn! I'm such a great actress!

***

I jumped down that building and I climbed the wall.

Nagiging ugali ko na ang hindi pagpasok.

I rode on my car and I traced my secret passageway to my building. I entered a road and when I reached that specific place I parked my car and suddenly, the road went down. I parked my car again on the other side and I got out. I rode my private elevator and I pressed the floor of my office. When I got there, I immediately dialled my secretary. It took only two rings before she answered.

"Miss?"

It took seconds before I talked.

"I'm here." At ibinaba ko na yung tawag.

I walked straight to my bathroom and I took a shower.

It took me 20 minutes and I wore my robe, then I got out. I was drying my hair when someone talked.

"Lein."

I did not bother to look at her and just sat on my swivel chair.

"I thought you're not going to come." She added.

I looked at her with a smirk written on my face.

"Go straight to the point, Ella."

At nakita kong ngumisi rin sya.

The Ice Vampire PrincessTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon