My real brother | A Liam Payne and Harry Styles Fanfic

15

"Ik had een vriendje, Arne. We waren al een paar jaar een koppel. Hij was lief, sportief, knap, populair, zorgzaam, maar ook erg jaloers. Op een dag kwam er een nieuwe jongen, Scot, in onze klas. De leerkracht plaatste hem naast mij. Ik mocht hem wel en hij mij ook, we werden goede vrienden. Meer niet.

Op een dag wachtte Arne me op, een paar straten van mijn huis verwijderd. Ik remde natuurlijk en stapte van mijn fiets. Arne begon me onmiddellijk te slaan en ik viel op de grond. Hij schopte me en riep dat ik een hoer was. Ik wist dat het geen zin had om hem tegen te spreken en liet hem zijn gang gaan. Wat kon ik doen? Ik was niet sterk genoeg om tegen hem op te kunnen. Wel een kwartier lang bleef hij me pijn doen.

Gelukkig kwam op dat moment Scot de straat inrijden. Hij heeft Arne van me af getrokken en is naast me op het voetpad gaan zitten. Ik begon te huilen, ik had geen idee dat Arne zo zou reageren. Ik had een blauw oog, verschrikkelijke hoofdpijn, een gebroken arm en been en natuurlijk overal blauwe plekken. Scot heeft dan het ziekenhuis gebeld.

Een paar dagen later kwam Arne me opzoeken in het ziekenhuis. Hij sloeg me opnieuw, maar deze keer met een plateau die hij uit de eetzaal had meegenomen. Dat was nog niet alles, vervolgens nam hij een mes en sneed me in mijn arm. Op dat moment ben ik flauwgevallen door de diepe snee. Een paar uur later werd ik weer wakker. Het was een wonder dat ik het had overleeft volgens de dokters. Sinds die dag ben ik doodsbang voor het ziekenhuis," vertelde ik. Mijn ademhaling was erg versneld door het verhaal te vertellen.

Er rolde een eenzame traan langs mijn wang. Haastig wreef ik hem weg. Beschaamd keek ik Harry aan. "Dat is niet niks, wat een verschrikkelijke sukkel was die Arne!" riep Harry boos. Ik reageerde niet. Harry nam me in zijn armen en fluisterde lieve woorden tegen me. Langzaam maar zeker kwam ik weer tot rust. "Ik blijf de hele tijd hier, dag en nacht," zei Harry toen hij me weer losliet. "Wil je dat echt doen?" vroeg ik opgelucht. "Natuurljk! Misschien kan ik vragen als ze hier een bed kunnen bijplaatsen," zei hij.

"Ik denk niet dat er nog plaats is voor een tweede bed," mompelde ik. "Tja, dan blijf ik wel in de zetel zitten," zei Harry als wijzend naar de zetel in de hoek van de kamer. "Heel erg bedankt Harry," zei ik. "Ik doe het graag hoor," lachte hij. Er viel een kleine stilte, geen pijnlijke stilte, gewoon een aangename stilte.

"Je weet toch dat we elkaar na deze week niet meer veel zullen zien?" vroeg ik. Harry zuchtte diep. "Ja, ik heb er al over na gedacht. Misschien kunnen we om de twee weken eens over en weer rijden met de Eurostar?" vroeg Harry. "Over en weer? Ik woon in België en jij in Londen? Ik ben een gewoon meisje, jij bent een wereldberoemde zanger," begon ik. "Doe niet zo negatief," onderbrak Harry me. "Ik ben van plan om het rustiger aan te gaan doen. Minder concerts en meet and greets, meer vrije tijd. Dus ik kan best wel een weekendje naa België reizen," vertelde hij.

"Harry, begrijp dan toch dat ik het de komende weken erg druk krijg. Volgend jaar ga ik naar de universiteit," zei ik. "Dat is het!" riep Harry, ik keek hem vragend aan. "Jij komt gewoon studeren in Londen!" riep Harry. "Oow, rustig aan boy. Ik kan niet zomaar even verhuizen naar Londen van vandaag op morgen!" riep ik. "Je moet niet verhuizen. Je kan bij mij intrekken, ik heb genoeg plaats. En in het weekend kunnen je ouders en broer gerust langskomen," vertelde Harry. "Ik weet het niet hoor Harry. Het lijkt me echt super, maar ik vrees dat jij me een beetje van mijn studies gaat afhouden," antwoord ik. "Is dat de echte reden?" fluistert Harry.

Ik kijk hem diep in zijn ogen en schud mijn hoofd. "Ik zal erover nadenken," zeg ik dan. "Ooooh Yes! Dankje Juul!" roept Harry blij. "Ik heb nog niets beslist hoor," lach ik.

_______________________

Bedankt voor alle lieve comments op het vorige hoofdstuk!

Dat betekent echt veel voor me!

Ik ga verder bij 25 votes en 8 comments :)

Comment?

Vote?

Xxx