My real brother | A Liam Payne and Harry Styles Fanfic

23

"Ik kan het niet, Juul, echt niet." fluisterde Ellie met tranen in haar ogen.

"Het hoeft niet, ik zal je niet verplichten." fluisterde ik terug.

Ellie sloeg haar ogen even neer, maar keek me vervolgens weer aan.

"Ik zal er toch geen spijt van hebben later?" vroeg ze bang. Ik haalde mijn schouders op als antwoord.

"Ik doe het, ik ben een sterke meid." zei Ellie, meer tegen zichzelf dan tegen mij.

"Kom, dan ga ik met je mee." zei ik terwijl ik haar hand bemoedigend in mijn hand nam. Samen stapten we de gang door en bleven staan voor de laatste grijze deur.

"Ben je er klaar voor?" vroeg ik nog eens voor de zekerheid. Ellie haalde diep adem en knikte vastberaden.

Langzaam duwde ik de deur open en zette een stap in de kamer. Ellie liet mijn hand los en liep naar de lichamen van haar moeder en broer toe. Ze nam haar broers hand, maar liet het verschikt los. Ze had duidelijk niet verwacht dat het hand van haar broer dat vroeger altijd warm aanvoelde nu ijskoud zou zijn.

Even leek ze niet te weten wat ze moest doen, vervolgens zakte ze door haar benen. De tranen stroomden langs haar wangen. Langzaam zakte ik naast haar neer en nam haar in mijn armen.

"Sorry, ik had moeten weten dat je hier nog niet klaar voor was." verontschuldigde ik mezelf.

Ik kon mezelf wel iets aandoen, zo boos was ik op mezelf. Ik had Ellie moeten tegenhouden, ze is nog veel te jong om zoiets mee te maken.

Ik voelde hoe mijn ogen vochtig werden, maar ik hield de tranen tegen. Ik moest sterk blijven, Ellie had nu niets aan een snotterende nicht. Ik moest sterk blijven voor haar, zij had het veel zwaarder dan mij. Zij was haar moeder en broer verloren.

Wel een kwartier lang zaten we met onze armen rond elkaar heen, Ellie's tranen bleven maar stromen. Maar ik hield me in, voor haar.

"Zou je liever naar buiten willen?" vroeg ik zachtjes. Ellie schudde haar hoofd.

"Ik ... Ik, oooh Juul, ik mis James. Ik weet wel dat ik hem vroeger vaak heb geplaagd, maar ik meende dat niet. Echt niet. Ik mis hem zo hard. En weet je wat ik nog het ergste vind? Ik ... Ik heb nooit tegen hem gezegd hoeveel ik van hem hou. En mama..." Ellie barste opnieuw in tranen uit.

"Ik heb een idee El." zei ik opeens. Ze keek me vragend aan.

"Vertel alles wat je hen ooit nog wilt vertellen gewoon nu." leg ik uit al wijzend naar de lichamen.

Ellie leek even na te denken en knikte dan uitbundig.

"Mag ... Mag ik misschien even alleen zijn?" vroeg ze voorzichtig.

"Ja! Natuurlijk, zal ik buiten wachten? Of wacht, in het park hier recht tegenover zal ik op de eerstvolgende bank zitten wachten." zei ik. Ellie knikte en ik liep naar de deur.

"En El, neem gerust je tijd." glimlachte ik.

Ik wandelde het park in en liep naar de bank. Ondertussen nam ik mijn telefoon en belde Harry.

"Juul?" vroeg Harry.

"Ooh Harry, ik ben zo blij dat ik je hoor!" zei ik blij.

"Zal ik naar je toekomen, je klinkt alsof je wel een knuffel kunt gebruiken?" stelde Harry voor.

Er verscheen een spontane lach rond mijn lippen. Het leek wel alsof Harry mijn gedachten kon lezen.

"Ik ben in het parkje tegenover het funerarium." vertelde ik.

"Ik ben er binnen 5 minuten, Juultje." zei Harry en onmiddellijk erna hoorde ik een pieptoon. Ik stak mijn telefoon weer weg en ging op het bankje zitten.