My real brother | A Liam Payne and Harry Styles Fanfic

22

Ik barste in tranen uit en voelde hoe Harry me vastnam.

"Rustig Juultje, het is waarschijnlijk veel minder erg dan het eruit ziet." fluisterde hij in mijn haren.

Ellie schudde haar hoofd en opende twijfelend haar mond.

"Het is wel erg eigenlijk." zei ze in tranen.

Ik draaide me om en keek haar aan met een vragend gezicht.

"Ruben, James, jouw tante en ik waren onderweg naar jullie. Onderweg werd ik misselijk dus mijn mama stopte even aan de kant van de weg. Omdat het niet beter werd, stelde ik voor om naar mijn papa te bellen om me te komen ophalen. Mijn mama, James en Ruben waren nog maar een paar meter verder gereden toen er plotseling een andere auto tegen hun auto aan knalde.

De brokstukken van allebei de auto's vlogen in het rond en ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb jullie onmiddellijk gebeld en ondertussen had een voetganger de ziekenwagen al gebeld." snikte Ellie.

Ik nam Ellie in mijn armen en knuffelde haar.

"Waar is die ziekenwagen dan?" vroeg Harry ondertussen.

Net toen Ellie wou antwoorden scheurde de ziekenwagen de straat in. Harry liep er naar toe en legde snel uit wat er was gebeurd. Ellie en ik gingen even op de straatstoep zitten om tot rust te komen. We waren allebei helemaal in paniek en zouden op dat moment toch niet kunnen helpen.

Na 5 minuten waren James, Ruben en mijn tante al uit de auto gehaald. Ruben werd op een brancard gelegd en ik sprong meteen recht.

"Wat is er met Ruben?" schreeuwde ik.

"Hij is in levensgevaar jongedame. Sorry, maar we moeten hem zo snel mogelijk overbrengen naar het ziekenhuis." antwoordde de verpleger.

Ik keek verstijfd toe hoe Ruben in de ziekenwagen verdween en de wagen de straat uitreed.

"Nee! Nee!" schreeuwde Ellie opeens.

Verschrikt draaide ik me om en rende naar Ellie toe.

"Hoe is het met James en jouw mama?" vroeg ik in paniek.

Ellie keek me aan en ik wist onmiddellijk hoe ze eraan toe waren. Ik nam haar stevig in mijn armen en barste ook in tranen uit. Zo stonden we daar wel 10 minuten met onze armen rond elkaar in het midden van de straat. Naast de lichamen van James en mijn tante.

James en mijn tante zouden hun ogen nooit meer kunnen openen.