Het zelfmoordbos

Hoofdstuk 16

'o Leon,' was het enige wat ik wist uit te brengen, snikkende woorden die alles moesten uitdrukken wat niet gezegd kon worden. Niet doodgaan Leon, alsjeblieft niet doodgaan.

 'Sasa...' zei hij zachtjes, en sloot zijn ogen. Alleen Leon heeft me ooit zo genoemd. Alleen hij. Altijd alleen hij. En niemand anders mag me zo noemen. Alleen hij.

Ik word wakker door de herinnering en huil. Huil. En Huil. Zelfs wanneer er op mijn kamerdeur geklopt wordt, huil ik nog. Moeizaam begin ik mezelf omhoog te huilen. Na een diepe bevende ademhaling en een veeg langs mijn ogen zeg ik:'Kom binnen.' Het is Flo die de deur opent. Mijn ogen zullen wel rood en betraand zijn en mijn stem schor, maar daar kan ik me nu niet druk om maken. 

'Vertel me de waarheid,' zeg ik, voor ze ook nog maar een woord heeft gezegd, voor ze zelfs nog maar is gaan zitten. 'Alsjeblieft. Ik zal je alles vertellen wat ik me kan herinneren, maar ik moet het weten. Is hij dood?'

'Het spijt me,' zegt ze, en daarmee weet ik voldoende. Ik probeer te praten, maar het lukt niet. Ik schud mijn hoofd en probeer woorden te vormen, maar ze willen niet komen. Flo gaat zitten en zwijgt terwijl ik mezelf onder controle probeer te krijgen. Wanneer ik uiteindelijk rustig begin te ademen, geeft ze me het kartonnen dienblaadje aan dat ze bij zich heeft. 'Koffie?' vraagt ze zacht. Ik zou niets moeten willen. Leon is dood. Wat zou ik met koffie moeten? Ja, ik weet het. Ik was doodsbang voor hem en blablablabla. Maar dat was alleen omdat ik ons verleden niet kon vergeten en van hem maar een slechterik maakte. 

Toch knik ik, en als ze me de koffie heeft gegeven, neem ik een flinke slok. Hij is heet en sterke een wereld van verschil met de waterige, smakeloze ziekenhuiskoffie. Ik voel de vloeistof tot in elke vezel van mijn lichaam doordringen en me wakker schudden. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ik leef en dat Leon dood is. Wanneer ik het kopje neerzet, merk ik hoe pijnlijk en strak mijn hoofd aanvoelt. 'Dank u,' breng ik er met een gebroken stem uit. Flo buigt zich voorover en overbrugt zo de ruimte tussen ons in om een kneepje in mijn hand te geven. 'Het was het minste wat ik kon doen. Het spijt me. Ik had het je niet zo willen vertellen, maar er was mij gevraagd...' Ze stopt en formuleert het anders. 'We wilden jouw versie horen. Niet getekend door informatie van buitenaf.' Ik buig mijn hooft en zeg niets. Over dit soort dingen heb ik vaak films gezien, over precies dit soort gesprekken. Geen moment is het in me opgekomen dat het mezelf ooit zou overkomen.