Het zelfmoordbos

Hoofdstuk 20

Nu moesten we Leon alleen nog in de auto proberen te krijgen zodat Fien kon wegrijden. Ze richtte zich tot mij 'We hebben iets nodig om hem in te kunnen dragen, anders doet het te veel pijn als we hem gewoon oppakken.'

'Wat voor iets?'

'Liefst iets vlaks, zoals een brandcard.' We keken allebei om ons heen, maar zagen niets waarmee we wat konden. Daardoor hebben we hem zo voorzichtig mogelijk proberen op te tillen en in de auto te leggen. Fien reed weg en ik bleef alleen. Alleen met mijn gedachten. Verdomme wie vuurt er nou in hemelsnaam een geweer af zonder te weten waarde het geladen is?! Die vraag blijft maar in mijn hoofd afspelen. Na een tijdje ben ik het wachten en piekeren beu en ga ik op stap.

'Sarah?' Flo's stem klinkt dringend. 'Sarah? Ben je wakker? Kun je me vertellen wat je je kunt herinneren?' Ik open mijn ogen. 'We droegen Leon naar de auto, maar we hadden niets om te dragen dus deden we het zo voorzichtig mogelijk met onze handen. Fien reed. En ik. Ik moest daar blijven om de ontvoerder te zoeken. Maar het liep anders...'

'Vertel.'

Ik sluit mijn ogen en probeer het me te herinneren. De gebeurtenissen beginnen in elkaar over te lopen. Ik herinner me dat ik Fien hoorde gas geven en dat ik iets riep. Ze antwoordde op een ongeduldige toon dat ze wel hulp zal gaan halen voor mij. Er was een geluid van banden die wegreden en ik keek de achterlichten achterna terwijl ze wegreed van mij. zonder enige hulpmiddelen.

'Er was een misverstand.' zeg ik tegen Flo. 'Ze was vergeten de EHBO doos mee te nemen, dus ze had geen hulpmiddelen om hem te helpen.'

'En toen?'

En toen? Daar ben ik dus niet zeker van. Ik herinner me dat Fien haar jas op de grond lag. Ze moet van plan zijn geweest hem mee te nemen, maar was hem waarschijnlijk vergeten. Ik herinner me dat ik hem opgepakt heb, omdat ik het koud had.

Ik herinner me...

Ik herinner me...

Ik herinner me dat ik huilde. 

Ik herinner me dat ik het huis in ben gegaan. Naar de keuken om mijn handen proper te maken en keek hoe het bloed van Leon in het putje stroomde. En daarna... Ik weet niet of het de schok is of dat het komt door de gebeurtenissen daarna, maar alles lijkt uit elkaar te vallen. Hoe meer ik probeer te herinneren wat er gebeurd is, hoe minder zeker ik ervan ben of wat ik me herinner ook echt gebeurd is, of dat het is wat ik denk dat er gebeurd is. Ik herinner me dat ik Fien haar jas oppakte, maar was het wel haar jas. Ik herinner me dat ik het oppakte. Wat is er met die jas dat ik me niet kan herinneren?

Het volgende wat ik weet is dat ik aan het rennen ben, aan het rennen door het bos, in een wanhopige poging een uitweg te vinden. Iets heeft me aan het rennen gezet. Iets heeft me ertoe aangezet om halsoverkop te beginnen rennen, wild zwaaiend met een zaklamp in mijn handen. Maar wat?

'Ik kan het me niet herinneren,' zeg ik tegen de rechercheur. 'Op dit punt begint het allemaal wazig te worden. Ik weet nog dat ik door het bos rende...' Ik stop om te proberen dichter bij de feiten te komen. Maar er komt niets naar boven. 'In je slaap zei je iets over je handen, een ding in je handen en rennen. Wat was het waardoor je ging rennen?'

'Ik weet het niet.' De wanhoop in mijn stem is groot. 'Ik zou willen dat ik het wist, maar ik kan het me niet herinneren.'

'Probeer het alsjeblieft. Het is erg belangrijk!'

'Ik weet hoe belangrijk het is!' reageer ik met een schreeuw die in de kleine ruimte luid klinkt.

'Sarah'

'Ik wil het me herinneren,' zeg ik knarsetandend. 'Echt waar.'