Het zelfmoordbos

Hoofdstuk 2

( Wat voor het ongeval gebeurde. P.S. Sarah is een hardloper.)

Bij het wakker worden wist ik meteen dat het een dag was om te gaan hardlopen in het park, mijn langste afstand van vijftien kilometer. Ik poppelde om naar buiten te gaan, door de vochtige bladeren te rennen en de wind in mijn gezicht te voelen. Snel trok ik een T-shirt, een legging en sokken aan, stak mijn voeten in de hardloopschoenen die al klaarstonden bij de voordeur en jogde de drie trappen af naar beneden, de wereld in. Ik snoof de geur op van de regen die die nacht was gevallen en zag dat de bladeren van de bomen in de straat goudbruin kleurden. Ik rekte me uit en bleef nog een beetje luisteren naar de vogels. Ik verheugde me op de dag die voor me lag. De laatste dag school en dan was het een weekje niets doen. Waneer ik terug ben van het park neem ik rap een koude douche en kleed me aan. Beneden neem ik vlug een hap van een boterham en geef mijn ouders een kus. Daarna vertrek ik naar school. Op weg naar school kom ik veel tegen als ik op de fiets zit. Oude mensen die vriendelijk lachen en zwaaien, mooie natuur (zeker in de herfst) en heel veel dieren. Maar deze dag was anders. De oude mensen stonden er maar droevig bij, de natuur was dof en de dieren keken angstig. Als ik op school aankom ben ik opgelucht er, want reed precies de hele weg de zelfde auto achter mij. Ach het zal wel mijn verbeelding zijn.

De dag ging traag voorbij, zeker tijdens de les wiskunde. Ik kan alles maar moeilijk onthouden en ik zit naast mijn ex (Leon) waar ik onwijs bang van ben.

'Yes, school is  eindelijk uit.' Fien moet lachen waneer ik dat zeg. We lopen samen naar de fietsenstalling en lopen naar de poort waar we elk onze eigen weg fietsen.

Wanneer ik de bocht omsla zie ik weer de auto van deze ochtend. Maar nu komt er iemand uit en loopt naar mij toe. Ik wil snel weg fietsen maar wat ik niet had verwacht is dat ik van achter word aangevallen . Ze drukken iets op mijn mond en alles word zwart.