Het zelfmoordbos

Hoofdstuk 17

Ik kan het gewoon nog steeds niet plaatsen dat dit echt gebeurd. Dat ik dit niet droom. Nee het is echt. Ik lig in het ziekenhuis, mijn beide ouders zijn vermoord en Leon, mijn lieve Leon is ook dood.

'Ik begrijp dat het pijnlijk voor je zal zijn,' onderbreekt Flo mijn gedachtes,' maar zou je in gedachten kunnen teruggaan naar gisteravond? Wat kun je je herinneren?'                                                     'Ik herinner me het schieten en wat er voor die tijd is gebeurd,' zeg ik. 'Ik herinner me dat ik op hem af ben gerend en dat ik hem... dat ik hem daar zag liggen...' Ik klem mijn tanden op elkaar, waardoor mijn adem met een sissend geluid ontsnapt. Ik wil niet weer geen huilen. Daarom neem ik, zonder ook maar te blazen, een slok van de gloeiend hete koffie. 'Je weet toch dat er geschoten is?' Zeg ik uiteindelijk. 'Hebben ze het je verteld, de anderen? Fien, Nina en Clare?'              'We hebben een aantal verschillende verhalen gehoord,' antwoordt ze, enigszins ontwijkend. 'Maar we willen van iedereen afzonderlijk horen wat er is gebeurd.'

'We waren bang.' Ik probeerde in gedachten terug te gaan. Het lijkt wel honderd jaar geleden, gehuld in een dikke mist van adrenaline, maar ook van pur angst. 'Fien en ik. Wij dachten dat hij de moordenaar was en we... we schoten met dat wapen. Maar we waren niet alleen bang voor hem. Er waren voetsporen, buiten, in de sneeuw. En toen Fien en ik wakker werden, de eerste keer bedoel ik, bleek het dat de keukendeur openstond.'

'Hoe kon dat?'

'Ik weet het niet. We hoorden een mannenstem roepen tegen iemand anders en het enige wat we ervan konden verstaan was dat iemand binnengeraakt moet zijn. Dus toen we die persoon daar buiten zagen schoten we.' 

'Wiens idee was het om het geweer te pakken?'

'Dat weet ik niet. Fien had het wel gepakt, geloof ik, maar er lagen kogels naast en dat waren losse flodders. Hij hoorde niet scherp geladen te zijn.

'En klopt het dat jij het geweer vasthield?'