Het zelfmoordbos

Hoofdstuk 6

Ons geheugen is niet feilloos. Sterker nog, het brein verzint verhalen, vult gaten in het geheugen op en slaat deze fantasieën op als herinneringen.
Maar ik moet proberen de feiten te achterhalen.
Alleen weet ik niet of ik me herinner wat er echt is gebeurd, of wat ik wil dat er is gebeurd. Zodra je een gat in de plot ontdekt, wil je het opvullen met een reden, een motief, zelfs een verklaring.
Hoe meer ik mezelf dwing alles te herinneren, hoe meer de feiten als los zand tussen mijn vingers glippen...
Ik weet nog dat ik wakker schrok. Hoe laat het was, weet ik niet. Ik weet alleen nog dat het donker was. Ik zat rechtop in het bed en was doodstil. Je hoorde het toen heel goed. Voetstappen die dichter en dichter kwamen. Een deur die zachtjes openging. Met bonzend hart sloeg ik het dekbed over mij heen en bleef muisstil liggen. De persoon bleef nog even bij de deur luisteren. Daarna ging de deur weer dicht, maar toen ik weer tevoorschijn kwam, zag ik iets glinsterends. Ik ging er naartoe en zag dat het een geweer was. Ik deed rustig de deur open en zag Fien op de gang staan. Haar gezicht was lijkbleek en ze keek angstig. Ik weet nog dat ik zo blij was dat mijn bestie er ook was, maar toen besefte ik dat zij dus ook ontvoerd moest zijn. Ze kwam zachtjes naar me toe en pakte het geweer uit mijn handen. We gingen naar buiten en spitste onze oren. Er klonk een krakend geluid, gevolgd door een duidelijke, doffe klap. Er was iemand op de loer. Op hetzelfde moment hoorden we voetstappen en we verstopten ons achter een boom. Niet veel later ging de voordeur van het hutje open en daar stond hij dan onze ontvoerder.
Spijtig was het te donker om zijn gezicht te herkennen. Je hoorde toen heel goed het trapje lichtjes kraken toen hij naar beneden stapte.
Ik voelde dat iemand mijn hand vastpakte. Ik schrok, ookal wist dat het Fien was. Ze stond met het geweer in de aanslag. Ik weet nog dat de loop hevig trilde en dat ik mijn vrije hand erop legde om hem te stabiliseren.
De persoon kwam dichter en dichter naar de boom en we hapte allebei naar lucht. Toen de persoon dicht genoeg stond, zag ik met wie ik het te maken had. Het was een man. Een grote man. Ik kon zijn gezicht niet zien, want hij droeg iets voor zijn mond en neus.
'Maak dat je weg komt en laat ons met rust!' Riep Fien. Het geweer ging af en er klonk een oorverdovende knal.