Het zelfmoordbos

Hoofdstuk 3

Ik wil slapen, maar er wordt steeds met een lampje in mijn ogen geschenen. Ze doen onderzoeken, schuiven me in een scanner, nemen vingerafdrukken af en trekken mijn kleren uit, die rood zijn van het bloed. Wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan? Het is nacht. Ik word door lange, verlichte gangen gereden. De artsen stellen me vragen die ik niet kan beantwoorden, vertellen me dingen die ik niet herinner. Uiteindelijk geven ze me medicijnen waar ik suf van word. Ik draai me op mijn zij. Alles doet pijn. Door de ruit van het draadglas in de deur zie ik een politievrouw geduldig op een stoel zitten. Ik word bewaakt. Maar ik weer niet waarom.

Ik staar door het glas naar het achterhoofd van de agent. Ik wilt nies liever dan opstaan en vragen wat er gebeurd is, maar ik durf het niet. Ik ben bang dat ik de antwoorden niet zal kunnen verdragen. Voor wat een eeuwigheid lijkt, neemt de pijn in mijn hoofd af, totdat ik bijna niets meer voel. En dan val ik eindelijk terug in slaap.

Ik droom over bloed, stromend bloed dat een plas om me een vult en mijn kleren doorweekt. Ik probeer te ontsnappen maar er is geen uitweg en het bloed blijft maar lopen tot de kamer bijna helemaal is verzopen in het bloed. Het blijft maar omhoog lopen en ik kan er niet tegen doen. Ik verzet me niet meer en ga kopje onder...

Dan schrik ik wakker. Een ogenblik blijf ik roerloog liggen, met een bonzend hart, terwijl mijn ogen zich traag aan het licht aanpassen. Ik sterf van de dorst en mijn blaas doet pijn. Op het kastje naast mijn bed staat een plastic bekertje. Met veel moeite probeer ik het te pakken. Voorzichtig trek ik het bekertje naar mij toe. De inhoud is lauw en smaakt naar plastic, maar drinken heeft nog nooit zo goed gevoelt. Wanneer ik het bekertje heb leeggedronken val ik terug in het kussen. Maar ik krijg snel spijt, want ik zie sterretje door de klap.

Wanneer ik mijn arm optil zie ik dat mijn hand vol bloed en schrammen zit, en dat mijn nagels gescheurd zijn. Ik herinner me... Ik herinner me een auto... Ik herinner me een donker huisje... en een donker schuurtje. Voor mijn gevoel ligt de herinnering op het puntje van mijn tong, maar ik kan er niet bij. Heb ik een ongeluk gehad? Een auto-ongeluk? Ben ik aangerand? Wat er ook gebeurd is, daar kom ik nog wel achter. Ik laat me weer zakken in het kussen en sluit mijn ogen.