Ontvoerd

Hoofdstuk 3

Ik weet niet hoeveel tijd er verstreken is, als ik weer wakker wordt. "Hayley? Ben je wakker?" Ik kijk in de groene ogen van Grace. Er ontsnapt een kreun uit mijn mond en ik probeer omhoog te komen. "Ho, laten we dat maar even niet doen.", zegt Grace, terwijl ze me langzaam terugduwt. Gelukkig  maar, want er schiet een pijnscheut door mijn hoofd heen.  "Waar zijn we Grace?" Ze blijft een tijdje stil, voordat ze antwoord geeft. "Ik weet het niet, maar we zijn een aardig tijdje onderweg geweest." Ik probeer voor de tweede keer overeind, maar deze keer voorzichtiger. Grace helpt me en houdt me vast tot ik overeind zit. Een beetje verbaasd kijk ik om me heen. We zitten in een redelijk grote kamer, die gemaakt is van hout. Er is een raam, maar die is afgedekt met houten planken. Er staan twee bedden, één nachtkastje met daarop een lamp, twee leunstoelen, twee kledingkasten en het in midden van de muur zit in een deur. "Hoelang ben je al wakker?",vraag ik aan Grace. "Een kleine twee uur? Zoiets denk ik." Ik kijk haar aan en laat mijn ogen over haar lichaam heen gaan. Ik zie gelukkig geen schrammen of blauwe plekken, zoals bij mij. "De deur zit op slot?" Grace knikt. Ondanks haar bevestiging wil ik het toch nog een keer controleren. Ik probeer van het bed af te komen, maar Grace probeert me tegen te houden. "Nee, het lukt me wel.", zeg ik iets te snauwerig. "Nee, dat lukt je niet." zegt ze resoluut terug. Maar ik probeer het toch en zet één, twee, drie stappen, maar val vervolgens voorover op de grond. Ik kom neer met een harde dreun en we blijven zo stil mogelijk zitten. Zo voorzichtig mogelijk kijk ik naar mijn knieën, die weer opnieuw aan het bloeden zijn. We zitten zo een paar minuten, totdat Grace vraagt wat er gebeurt is gisteren, nadat ze in slaap was gevallen. Ik vertel alles kort aan haar en als ik bijna klaar ben met mijn verhaal geeft ze me een knuffel. We blijven zo een tijdje zitten. "Het spijt me zo erg Hayley. Als ik geen ja had gezegd tegen die Xander, dan hadden we nu niet in deze situatie gezeten." De tranen stromen langzaam over haar wangen heen. "Grace? Het is helemaal niet jouw schuld. Anders had ik ja gezegt en waren we ook in gestapt. Droog je tranen, we gaan op zoek naar een wapen. Ik kijk wel in de kasten. Oké?" Ze knikt en we staan allebei op. Ik begin met de linker kast en doe hem open. Er liggen een heleboel kledingstukken. T-shirtjes met korte mouwen, lange mouwen. Korte broeken, lange broeken, rokjes, jurken, jassen, bh's, onderbroeken, sokken en hemdjes. Alleen schoenen ontbreken. Het grootste gedeelte van deze spullen zijn wit, lichtblauw of zwart. De jurken zijn gekleurd. Ik pak het eerste beste t-shirt en kijk naar de maat. Het is een xs, dezelfde maat die Grace en ik ook hebben. Als tweede pak ik een broek uit de kast en kijk daar wat de maat is. Maatje 36, Graces maat. Snel pak ik een bh uit de kast. Maatje 75B. "Grace, welke bhmaat heb jij?" Vraag ik, terwijl ik me omdraai naar haar. "75B, hoezo?" Ik kijk terug de kast in. "Omdat deze kleren precies op jouw maat zijn gericht. Kijk eens in die kast." Grace loopt naar de rechtse kast en opent hem. "Liggen er ook daar allemaal t-shirts, broeken, rokken, jurken, jassen, etc. in?" Ze knikt. "Eehm, even kijken. Dit is een xs, dat heb jij ook. Dit is een maatje 34, net zoals jij hebt. En dit is een 75C, klopt dat?" Ik knik en laat het me even tot besef komen. "Betekent dit dat er op ons gerekend wer-" Grace stopt met praten en we blijven allebei zo stil mogelijk staan als we een auto horen aankomen. Snel gooi ik de kleren terug in de kast en ga opzoek naar een wapen. Grace blijft verstijfd staan. Als de autodeur dicht wordt gesmeten, schrikt ze op en gooit ook alles terug in de kast. Ergens in het huis wordt er een deur geopend en weer dichtgedaan. Ik geef het zoeken op en trek Grace met mee en ga net achter de kast staan, zodat hij ons niet kan zien. Zijn voetstappen klinken steeds luider en komen overduidelijk deze kant op. Ongemerkt houden we beiden onze adem in, als er een sleutel in het sleutelgat wordt gestoken en omgedraaid. Langzaam wordt de deur opgeduwt. Ik grijp Graces hand vast en knijp erin. Ze knijpt terug. Hij zet een stap de kamer in en kijkt langzaam de kamer rond. Ik druk mezelf en Grace nog verder naar achter als ik zie dat hij een pistool vast heeft. "Ik weet dat jullie er zijn, meiden. En het is het beste als jullie gewoon tevoorschijn komen. Bespaart mij een hoop moeite en jullie een hoop blauwe plekken." Langzaam draait hij zich deze kant op en ik knijp nog harder in Graces hand. Ik hoor haar zachtjes jammeren en probeer haar te kalmeren door rondjes over haar hand heen te maken. Maar ik ben niet de enige die het heeft gehoord, want Xander loopt heel langzaam onze kant op. "Ik geef jullie drie tellen om tevoorschijn te komen. Drie-" We blijven staan. "Twee-" Ik knijp nog harder in de hand van Grace en knijp mijn ogen dicht. "Een-" en met de laatste tel wordt ik ruw aan mijn t-shirt naar voren getrokken en op de grond gesmeten. Grace begint te gillen, maar dat gaat al heel snel over in hysterisch huilen als het pistool op haar gericht wordt. "Kom uit die hoek of ik schiet in haar been." Het pistool is nu op mij gericht en Grace zet direct een stap naar Xander toe. Hij pakt haar gauw aan de arm vast en sleurt haar mee, terwijl het pistool op mij gericht blijft. "Ik ben over een half uurtje terug." Ik sta op en wil naar Grace toerennen, maar het pistool houd me tegen. Ik zie hoe hij Grace mee de kamer uitsleurt en kijk hulpeloos toe als hij de deur achter zich sluit en op slot doet. Ik blijf hulpeloos in het midden van de kamer staan, terwijl Grace wordt meegenomen door een gek. En zo blijf ik staan.