Ontvoerd

Hoofdstuk 5

Een paar uur later worden we opgehaald door Xander. Hij blijft even verbaasd in de kamer staan en kijkt om zich heen. We hadden een uur eerder de bedden tegen elkaar aangezet. De kasten, die heel erg licht bleken te zijn, hebben we ook naast elkaar neergezet en de leunstoelen hadden we naar de andere kant verplaatst. Grace kijkt bang naar Xander. Snel vraag ik hem of hij het erg vind. "Nee, ik vind het, eehm, gezelliger?" Ik glimlach en hij glimlacht terug. "Het avondeten is klaar, willen jullie hier wat eten of?" Grace en ik kijken mekaar aan. Ze haalt haar schouders op en kijkt naar beneden. Ik draai me om naar Xander. "We eten wel in de keuken." Hij knikt en loopt naar de deur. Daar draait hij zich om en zegt:"Hayley, ik waarschuw je. Denk aan vanmiddag." En met deze woorden is zijn gemene houding weer terug. Gedwee lopen we mee naar de keuken. De tafel is al gedekt voor drie personen en ik zorg ervoor dat Grace zo ver mogelijk van Xander afzit.
Prompt zet hij een pan midden op tafel en gaat zitten. Het avondeten blijkt een soort van stamppot te zijn. Hij schept onze borden vol en krijgt de zin:"Eet smakelijk." uit zijn mond. We negeren hem en eten in stilte. Ik houd Xander nauwlettend in de gaten, maar zodra hij me aankijkt kijk ik gauw weg. En dan past valt mijn oog op het bestek in mijn handen. Ik gluur naar Grace en mime met mijn ogen naar haar vork en mes. Ze kijkt me niet-begrijpend aan. Ik sein nog een keer met mijn ogen naar haar vork en mes. Er begint een lichtje in haar ogen te branden en met een klein knikje geeft ze aan dat ze het begrijpt. Er vormt een plan in mijn hoofd en ik kijk haar met een grijns aan. Ik draai me terug om naar Xander, die niets in de gaten heeft. Ik wacht tot hij bijna klaar is met eten en vraag:" Xander? Moeten we anders zo de vaat doen?" Hij schrikt op en kijkt me verbaasd aan. "Wat zei je?"
"Of wij de vaat moeten doen." Hij knikt. "Ja, is goed." Hij stopt de laatste hap in zijn mond. Ik geef een klein trapje tegen Graces been aan en geef een klein glimlachje. Als hij zijn mond leeg heeft, ruim ik de borden op en loop richting de minikeuken. Ik zet de borden op het aanrecht en doe de stop in het afvoerputje. Grace komt naast me staan en doet er wat sop in. Ik laat de kraan lopen en kijk voorzichtig over mijn schouder heen. Xander zit nog steeds aan tafel en leest iets op zijn telefoon. Ik knik naar Grace en ze stopt snel haar mes achter broekrand en vouwt haar t-shirt erover heen. Ook ik stop snel mijn mes op dezelfde plek. Grace kijkt snel over haar schouder en schudt haar hoofd. Ik slaak een zachte zucht en begin rustig aan de vaat. Na een kwartiertje zijn we klaar met de vaat. "Xander, waar moeten de spullen staan?" Hij draait zich om en staat op. Hij wurmt zich tussen ons in en ruimt de spullen op. Mijn hart gaat als een bezetene te keer, bang dat hij zal opmerken dat onze messen missen of dat hij het zal opmerken dat de messen onder onze kleding zit verstopt. "Willen jullie terug naar de kamer of willen jullie nog even televisie kijken?" Grace antwoord direct voor ons beiden. "Ja, we zouden nog graag even televisie kijken, alsjeblieft?" Hij knikt en gaat ons voor. In de woonkamer staat een bank, een tafeltje en een kast met daarin een kleine televisie. Een beetje onwennig staan we met zijn drieën in de woonkamer. Grace, mijn dappere Grace, neemt het voortouw en gaat op de bank zitten. Ik volg en uiteindelijk volgt Xander ook, nadat hij de tv heeft aangezet. Ik zit in het midden en probeer zo ver mogelijk van Xander te gaan zitten. We kijken een tijdje naar van alles en niets. Maar dan zitten we in een keer recht op. Onze gezichten schieten over het scherm heen en ik grijp de hand van Grace vast. We zijn maar heel even in beeld, maar het geeft ons zoveel hoop dat we elkaar glimlachend aankijken. "Denk maar niet dat ze jullie zullen vinden. We zitten hier in de middel of nowhere." Ik kijk hem sceptisch aan. "Oh ja? En hoe verklaar je het televisiebeeld dan? Dat betekent dat we in de buurt moeten zijn van iemand." Hij grinnikt zachtjes en wijst met zijn vinger naar het dak. "Grote atenne." En weg is mijn hoop." Wat wil je eigenlijk van ons?" Hij geeft geen antwoord, maar in plaats daarvan staat hij op, loopt naar de tv en doet hem uit. "Tijd om naar bed te gaan." Ik kijk hem recht aan als ik zeg:"Je geeft geen antwoord op mijn vraag."
"En ik zei, tijd om naar bed te gaan." Boos sta ik op en wijs naar hem. "Je hebt geen recht om ons hier te houden. Je bent vieze, gemene rotzak, die niet eens antwoord durft te geven op mijn vraag." Boos kijkt hij me aan en ik hoor Grace zachtjes achter me fluisteren dat ik moet ophouden. Maar ik ben nog niet klaar, ik zal niet opgeven en wachten tot we worden vermoord. Dat laat ik niet gebeuren. "Je bent een slappeling, iemand die geen gevoel heeft, en even gevoel heeft als hij meisjes ontvoerd!" Hij loopt langzaam naar me toe en ik hoor Grace achter me smeken om op te houden. "Ik weet zeker dat hier ergens een kelder is, waarin twaalf ander doden meisjes liggen." Ziedend staat hij een paar passen van me vandaan. "Ben je klaar met je tirade?" Ik schud woest van nee. "Je bent ee-" Hij heeft me ruw vastgepakt bij de arm en geeft een ruk naar achteren, waardoor ik naar voren vlieg. Ik bots tegen de muur aan, maar draai me zo snel mogelijk weer om. Ik zie Grace huilend in de hoek zitten, maar om haar kan ik me nu even geen zorgen maken, want Xander komt gevaarlijk dicht in de buurt. Ik kijk in paniek om me heen, opzoek naar een ontsnappingroute. Ik probeer langs hem heen te komen, maar hij grijpt me van achteren vast. En vervolgens maak ik een fout. Een fout die ik niet meer kan herstellen. Uit reflex pak ik het mes onder mijn t-shirt vandaan en probeer hem in zijn been te rammen, maar hij laat me net op tijd vallen en springt naar achteren. Het mes valt op de grond en even staan we beiden stil en kijken we gebiologeerd naar het mes. Maar dan gaat komt zijn hoofd langzaam omhoog en kijkt hij me aan. Ik sta aan de grond vast genageld en het lukt me niet om me te bewegen. Ook niet als hij zijn arm naar achteren haalt en zijn vuist op me afkomt. En ik sta nog steeds aan de grond vast genageld als zijn vuist de zijkant van mijn gezicht raakt en ik met een harde klap op de grond val. De pijn is hels en de tranen stromen over mijn wangen heen. Xander loopt naar de zijkant van mij en gaat door zijn knieën, zodat ik zijn gezicht kan zien. "Hayley, ik had je nog zo gewaarschuwd." Hij haalt een dezelfde soort spuitje eruit als gisteren, of is het al eergisteren? Hij houdt hem vast en gooit het zelfs een keer in de lucht. Ik probeer van hem weg te komen, maar hij pakt mijn arm vast. Langzaam brengt hij het rietje naar mijn arm, terwijl hij zegt: "Ik ben bang dat de maatregelen die ik had verzonnen geen effect zullen hebben op jou. Ik verzin nog wel iets nieuws, maar voor nu wil ik even rust in mijn hoofd en dat gaat niet zolang jij wakker bent." Ik voel een klein, scherp prikje in mijn arm en maak een sissend geluid. Hij kijkt me glimlachend aan en geeft een zacht klopje op mijn hoofd. "En oh ja, Hayley, ik pak niet zo maar vreemde meiden van de straat af. Ik wist al wie jullie waren, voordat jullie er zelfs over nadachten om naar Australië te gaan." Ik blijf geschokt stil en wil vervolgens iets terugzeggen, maar dat lukt me niet. De wereld wordt zwart en kantelt. Ik voel me misselijk en maak me zorgen om Grace. Wat gebeurt er met haar als ik er niet ben? En voor de tweede keer val ik in een diepe slaap, terwijl Grace zachtjes om mij roept en door Xander wordt opgesloten in "onze" kamer.