Ontvoerd

Hoofdstuk 14; Xander

Met een opgelucht gevoel ga ik in de auto zitten. Het voelt goed om alles aan iemand verteld te hebben. Zelfs het gesprek dat ik had met Rachel aan de telefoon. Mijn gedachten schieten direct naar een week geleden, terwijl ik de sleutel in het contactslot doe. Ik moet eigenlijk lachen als ik er aan terug denk, hoewel het niet grappig is.
"Met Rachel." Verbaasd houd ik de telefoon van mijn oor af. Ik weet niet wat ik moet doen. Wat als ik per ongeluk iets zeg, waardoor zij weet dat ik onze dochter heb ontvoerd? Maar aan de andere kant wil ik ook weten wat ze te melden heeft en of ze iets vermoedt. "Rachel? Waaraan heb ik het genoegen dat je me belt?" Er klinkt wat gerommel aan de andere kant van de lijn, voordat ze antwoordt. "Xander? Oh godzijdank. Het duurde echt heel lang voordat ik je nummer had gevonden..."
"Waar bel je voor Rachel. Ik heb geen zin om even bij te kletsen na zestien jaar elkaar niet gesproken of gezien te hebben." Ik weet dat ik gemeen ben, maar dat was zij ook, zestien jaar geleden... "Ik, ik moet je wat vertellen... Wacht, waar ben je nu?" Ik rol met mijn ogen. "Maakt het uit waar ik ben?" Een korte stilte volgt. "Ja, dus als je staat, ga dan even zitten..." Ik doe wat ze zegt en ga op de bank zitten. "Nou, brand los Rachel."zeg ik, terwijl ik het mezelf nog iets gemakkelijker maak. "Toen ik je zestien jaar geleden zo plotseling dumpte, had dat niets met jou te maken. Ik hield van je, maar ik was bang dat je mij zou dumpen. Dus deed ik dat en vertrok ik. Het spijt me zo Xander. Het was niet mijn bedoeling jou te kwetsen, maar ik was bang, zo bang..." Ik hoor haar zachtjes aan de andere kant van de telefoon huilen. Vroeger zou het me pijn gedaan hebben, maar nu... misschien een klein beetje. "Waar was je bang voor Rachel?" Ze hoest zachtjes voordat ze doorgaat. "Ik was zwanger en besloot te houden. Het probleem was dat ik niet wist van wie het kindje was." Het voelt alsof mijn hart wordt samengeknepen. "Hoe bedoel je Rachel? Wij waren toch samen? Of wil je zeggen dat je ook nog iemand anders hebt geslapen? En wat, wat is er gebeurd met het kindje?" De gedachte dat ze met iemand anders sliep doet me pijn. Wat als Hayley van die andere gast is? Dan heb ik haar dus... "Ik was verliefd op jou en op iemand anders. En ja, ik heb met beiden van jullie het bed gedeeld. En nee, ik kon het niet laten weghalen. Dat ging tegen mijn principes in, maar ik kon jullie niet meer onder ogen komen. Daarom heb ik het zo plotseling uitgemaakt en ben ik vertrokken. En dus na negen maanden heb ik een meisje gekregen. Misschien is het jouw kind, misschien van.." Het voelt raar, ik bedoel ik wist het al... van Hayley, maar niet dat ze misschien niet eens mijn dochter was én dat Rachel destijds met iemand anders heeft lopen fucken. "En Rachel waarom vertel je mij dit nu?"
"Heb je gehoord van de meisjes die anderhalve week geleden plotseling zijn verdwenen in Australië? Een daarvan is Hayley, mijn dochter en misschien die van jou. Ik vond dat je dat moest weten. En het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld..." Ik wil nog iets zeggen als ze de verbinding verbreekt.
Ik weet nog steeds niet waarom ze het mij heeft verteld dat ik een eventuele dochter heb. Maar door haar heb ik nu wel spijt dat ik Hayley heb meegenomen, vooral als ze helemaal mijn dochter niet blijkt te zijn. Aan de andere kant, als ik Hayley niet meegenomen had, had ze het mij niet eens verteld... Ik slaak een vermoeiende zucht en draai de autosleutel om. De motor komt brullend tot leven en ik rijd weg. Nog steeds ontspannen en relaxed rijd ik naar mijn huis toe. Ik zet de radio wat harder en zing mee als mijn favoriete liedje op is. Als uiteindelijk het huis in zicht is voel ik me weer iets zenuwachtiger. Hayley zal boos zijn dat ik ben vertrokken zonder haar en Grace afscheid te laten nemen. Haar reactie die straks zal komen maakt me nu al een beetje bang. Met een knoop in mijn maag parkeer ik de auto voor het huis en stap ik uit. Zodra ik naar de voordeur loop, zie ik al dat er iets niet aan de haak is. Ik loop langs het raam van de woonkamer en zie dat het gordijn half naar beneden hangt. Vlug loop ik door naar de voordeur en draai hem van het slot af. Zachtjes duw ik hem open, terwijl ik vluchtig een blik naar binnen werp om er zeker van te zijn dat daar niemand staat. Als ik het zeker weet, stap ik naar binnen en doe de deur achter me dicht. "Hayley? Alles goed met je?" Vraag ik, terwijl ik door het minihalletje heen loop. Ik krijg nog steeds geen antwoord als ik de tussendeur open doe. Mijn ontspannen gevoel van eerder is direct verdwenen, als ik zie wat voor ravage er binnen is. Stomverbaasd loop ik verder naar binnen. "Hayley? Waar ben je? En wat heb je gedaan?" Het blijft stil. Te stil. Een licht gekraak klinkt achter me.  Ik wil me omdraaien, maar krijg de kans niet. Iemand springt tegen me aan en samen belanden we op de grond. Alle lucht uit mijn longen verdwijnt en het wordt even zwart voor mijn ogen. Ik knipper met mijn ogen om het weg te krijgen. Zodra het weg is, lig ik oog in oog met Hayley. Een licht blikkert in mijn ogen. Het komt af van een keukenmes. "Hayley..." Voordat ik mijn zin kan afmaken, brengt ze het mes met een schreeuw naar beneden.

Hey, het spijt me voor dit niet zo goede hoofdstuk😶😊 en het duurde echt heel lang voor dat ik hem publiceerde... sorry, maar ik had heel lang geen inspiratie. En daarna was ik zo van hé, je gaat nú schrijven... dus dat heb ik maar gedaan. Het spijt me nog maals😢 En oh ja, zie je een fout? Meld het maar, dan kan ik het verbeteren👌
Ciao