Ontvoerd

Hoofdstuk 13; Grace

Een hand schudt me wakker en verdwaasd kijk ik naar boven. Ik moet een paar keer knipperen, voordat ik iets zie. Direct schiet ik overeind. "Xander? Wat, ik, is het al tijd?" Met een grimmige blik kijkt hij me aan. "Ja Grace, zou je me willen volgen. Zonder stennis te schoppen. Ik heb geen zin in moeilijkheden, want anders moet ik weer dreigen, misschien de dreiging uitvoeren, bla bla bla. Hup sta op en wees stil." Snel doe ik wat hij zegt. "Xander en Hayley dan?" "Wat en Hayley dan? Hayley blijft hier en je laat haar slapen. Dan had je gisteravond maar afscheid moeten nemen. Hup lopen." Ijs loopt door mijn aderen heen en ik blijf koppig staan. "Grace, wat zei ik net?" Ik kijk hem boos aan. "Ik ga niet eerder weg, dan dat ik afscheid heb genomen van Hayley." Zeg ik. Xander loopt naar me toe en tilt me op. Ik sla een klein gilletje en ben vervolgens stil. "Xander, kun je me alsjeblieft neerzetten?" Maar hij negeert me en loopt gewoon door naar de woonkamer, waar hij me op de bank neer laat vallen. Voordat ik overeind komt heeft hij mijn handen vast en bind ze aan mekaar. Vervolgens trekt hij me overeind en zet me rechtop op de bank. Hij haalt een theedoek te voorschijn en bindt die om mijn hoofd heen, zodat ik niets meer zie. "Waarom wordt ik geblinddoekt, valt dat juist niet op?" Ik hoor hem alleen bewegen. God, wat is dit vervelend. Niets zien, maar wel alles horen. Ik schrik als ik twee handen om mijn armen heen voel en wordt opgetild. "Nee, Grace het valt niet op, want het is vier uur 's ochtends. En nu lopen, ik begeleid je." Ik grom zachtjes en krijg een duwtje in mijn rug. Stapje voor stapje loop ik naar voren. Plots hoor ik hem naar links roepen, maar heb het te laat door. Ik bots frontaal tegen de muur aan en val achterover. Maar voordat ik de grond raak, vangen twee sterke handen me op. Voorzichtig wordt ik weer overeind getild. Als ik weer een stap vooruit wil zetten, val ik van duizeligheid om. Opnieuw wordt ik opgevangen, maar dit keer word ik opgetild en zo naar buiten gedragen. Na een kleine twintig stappen stoppen we en wordt er een autodeur geopend. Ik wordt voorzichtig in de auto gezet en mijn gordel wordt omgedaan. De autodeur wordt zachtjes dichtgedaan en zijn voetstappen gaan naar de andere kant van de auto. De bestuudersportier wordt opengedaan en ook Xander stapt in. Hij doet de sleutel in het contact en draait hem open. Vervolgens hoor ik dat hij een raampje opendoet. "Xander, waar gaan we precies heen?" Een vaag gemompel komt mijn kant op. We rijden snel weg en na een minuut ben ik de stilte al zat. "Mag de radio aan?" De radio wordt aangezet en de muziek vult de auto. We volgen een hobbelend pad voor een kleine twintig minuten. Vervolgens gaan we over op een verharde weg. Voor mijn gevoel rijden we uren, als we in een keer weer een hobbelig pad oprijden. Na een half uurtje stoppen we. Xander slaakt een diepe zucht en doet zijn eigen autodeur open. Na een paar seconde wordt die van mij geopend en word ik de auto uitgeholpen. Frisse lucht strijkt langs mijn gezicht en ik slaak een kleine zucht. Ik verwacht dat hij mijn handen losmaakt, maar ik word vastgepakt bij mijn bovenarm en word meegesleurd. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. "Xander, w-waar gaan we heen?" Als antwoord stoppen we en wordt er deur geopend. Nu ben ik bang en begin ik me te verzetten. "Grace ophouden." Maar ik houd niet op, niet zolang hij me niet verteld waar we heen gaan. Ik ga met mijn volle gewicht naar achteren hangen. We stoppen en het voelt als een mini overwinning. Maar niet voor lang, want Xander tilt me op en gooit me over zijn schouder. Ik begin protesterend te gillen, maar het maakt hem niet uit. De wind valt direct weg en na een paar stappen laat hij me prompt vallen. Een kleine kreun ontsnapt uit mijn mond als ik neer kom. Het voelt als een matras. Mijn handen worden losgemaakt en direct haal ik de theedoek voor mijn ogen. Geschokt kijk ik om me heen. "X-Xander, waar zijn we? Wat doe ik hier?" Xander gaat tegen over me zetten. Ik schuif naar achteren en voel een houten muur tegen mijn rug. "Grace, jullie hadden toch wel zelf kunnen verzinnen dat ik je nooit had laten gaan? En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om je ergens achter te laten waar je uiteindelijk zou zijn overleden, vanwege watergebrek. En je vermoorden kan ik al helemaal niet. Daarvoor ken ik je te goed. Daarvoor heb ik jullie te lang geobserveerd en hier te veel werk in gestoken. Dus heb ik een oude schuur opgeknapt die ook op mijn land stond.
En het beste? Hayley zal er niet achter komen. Dus heb ik me aan haar deal gehouden." Ik wil in opstand komen, hem een klap geven, hem in zijn ballen trappen, maar ik durf het niet. Hayley zou het hebben gedaan, zou hem een klap hebben gegeven, maar ik ben niet zoals zij is. Ik ben degene die praatjes heeft, dus doe ik dat waar ik goed in ben; mensen aan hun kop zeuren."Waarom heb je ons meegenomen, waarom heb je ons al die tijd in de gaten gehouden, wat is je relatie met Hayley's moeder, waarom"
"Stop." En ik ben direct stil, maar gooi er nog wel snel "Nou?" achter. Xander kijkt me doordringend aan, waardoor ik me ongemakkelijk begin te voelen. Plots zucht hij en haalt zijn schouders op. "Ach, waarom zou ik het jou niet vertellen?" Ik trek een wenkbrauw op. "Ga je me dat vertellen, wat je Hayley zou gaan vertellen?" Hij knikt. "Als je belooft dat je gewoon rustig blijft en geen stennis gaat maken." Ik knik snel. "Rachel en ik ontmoetten elkaar toen we vijftien waren."