Ontvoerd

Hoofdstuk 6;Xander

Ik snap het niet. Hoe heeft ze dat mes onder haar kleding kunnen verstoppen en waarom is het mij niet opgevallen? Ik wrijf in mijn ogen en kijk naar Hayley. Het scheelde niet veel of ik was er geweest. Mijn eigen bloedverwant, eigen dochter nota bene, heeft mij bijna vermoord met een mes. Was ze maar zoals Grace. Rustig, meegaand en bang. Niet rebels, uitdagend en een doodwens hebbend. Nu moet ik iets verzinnen om haar in te laten zien dat er niet met mij te spotten valt. Ik wilde eerst Grace gebruiken om haar te laten luisteren, maar ik kan het niet over mijn hart krijgen haar iets aan te doen. Haar zonder eten laten zitten vind ze geen probleem. Ze heeft een keer actie gevoerd door drie dagen niet te eten, hetzelfde geldt voor Grace. Ik hoef niet per direct iets verzonnen te hebben. Ze zal toch nog zeker een paar uurtjes slapen. Ik had Grace naar hun kamer gebracht en gezegd dat ze moest gaan slapen. Met grote, betraande en bange ogen keek ze me aan en knikte. "W-wat gaat u doen met Hayley?" Kwam er zachtjes uit haar mond. Ik wist het niet. "Hayley, ze, ik... Wat ze daarnet deed is verkeerd. Ik snap dat ze bang is en dat ze weg wil. Ik snap dat ze boos werd en hoop kreeg, zodra jullie gezichten op tv te zien waren, maar geloof me jullie hoeven niet bang te zijn. Ik zal jullie niks doen, zolang jullie niet proberen mij te vermoorden of te ontsnappen. Ik heb jullie meegenomen voor een reden. Een reden die speciaal is voor Hayley. Ik ga jullie niet vermoorden, dat beloof ik." Ze knikte en veegde haar tranen weg. "Ik wil gewoon heel graag naar huis, met Hayley." Ik knik. "Zodra ik alles heb uitgelegd, en jullie willen dan nog steeds weg, dan mogen jullie gaan. Oké?" Ze knikte snel. Ik draaide me om en verliet de kamer. Nu moest ik Hayley ergens kwijt en besloot haar op mijn kamer neer te leggen. En zodoende zat ik hier en heb geen idee wat ik moet doen. Ik was zo boos toen ik hun gezichten op tv zag. Nu maar hopen dat die taxichauffeur mij niet verlinkt. Ik denk het niet, want ik heb hem een fikse fooi gegeven.
Ik wil opstaan, maar zie dan de stoel in de hoek staan. Ik krijg een ingeving en loop naar de stoel toe. Ik neem hem mee naar het midden van de kamer en zet Hayley erin. Ik had ergens nog touw liggen en zet haar daarmee vast op de stoel. Ik schuif de gordijnen dicht en loop de kamer uit. Met verscheidene deurstoppers verban ik ook het laatste beetje licht uit de kamer. Hayley haat het om in haar eentje te zijn. Dat weet ik, omdat ze altijd mensen om haar heen heeft. Als ik haar hier een dag laat zitten, snapt ze vast wel dat ze moet ophouden met de held uithangen. Ik loop naar de woonkamer en ga daar op de bank liggen. Maar het lukt me niet om de slaap te vatten en ik besluit om naar de fotokamer te gaan. Ik ga in het midden van de kamer zitten en sluit mijn ogen. Langzaam wordt ik rustig en merk dat ik nog best wel moe ben. Zo blijf ik een tijd zitten, totdat ik merk dat ik bijna omval van de slaap. Ik loop naar de badkamer en poets snel mijn tanden. Als ik klaar ben met mijn tandenpoetsen, zet ik mijn tandenborstel in een beker. Ik wil me omdraaien om terug te gaan naar de woonkamer als mijn blik weer terug gaat naar de beker. Er staat maar één tandenborstel in. Ik moet morgen dus even naar de winkel. Zo zachtjes mogelijk loop ik naar de bank en plof er op neer. Ik kijk naar het plafond en zucht. Vandaag had ik niet de kans om het Hayley te vertellen. Morgen zal ook niet lukken. Een beetje besluitloos kijk ik naar het dak. Moet ik het haar wel vertellen? Of moet ik zorgen dat ze me kent en me niet meer probeert te vermoorden? Dat laatste lijkt me logischer,want ze lijkt als twee druppels water op Rachel. En mijn gedachten gaan direct over naar haar. Rachel, ze lijkt zoveel op jou. Vergeef me alsjeblieft.