Ontvoerd

Hoofdstuk 15

Oh, wat voel ik me fijn en wat ben ik trots op het eindresultaat. Weet je, als je ooit iets wil kapot maken, gebruik een keukenmes. Zo'n achterlijk groot koksmes. Geloof me, met dat ding krijg je bijna alles kapot. De bank, de televisie, de gordijnen, de kussens, de radio en dan heb ik het nog niet eens over de spullen in de keuken, de slaapkamers en de badkamer. En als je dan nog niet klaar bent met dingen kapotmaken, laat dan dingen op de grond vallen. Zoals de borden, de glazen en natuurlijk vazen. Of smijt het tegen de muur aan. Gegarandeerd een goed gevoel als je kwaad bent. Ik ben in ieder geval erachter gekomen dat hij dubbelglas in de ramen heeft. Het enige resultaat van de stoel tegen het raam aangooien, was een klein sterretje erin. Zeer spijtig... Met een uitgeput gevoel laat ik me op de kapotte bank vallen. Een klein beetje schuldgevoel wurmt zich naar binnen. Boos spreek ik mezelf toe. "Nee, je gaat geen spijt voelen voor die rotzak. Hij heeft je alleen maar pijn van binnen gedaan tot nu toe. Geen spijt. Geen, geen, geen, geen." En dat woordje blijf ik als een mantra herhalen, totdat ik zíjn auto in de verte hoor aankomen. Vlug sta ik op en ga ik opzoek naar het koksmes. Waar is dat ding? Ik weet heel zeker dat ik hem op het aanrecht heb neergelegd. Half lopend, half rennend, oftewel spastisch huppelend ga ik naar het aanrecht toe. Maar daar ligt hij niet. In paniek draai ik me om. Waar heb ik dat ding neergelegd? Ik hoor dat de autodeur dicht wordt gedaan. Denk na, denk na.... Waar heb ik hem als laatste gehad... Snel ga ik alles langs in mijn gedachten. Begon in de woonkamer, ging door naar de... Vlug ren ik naar de deur van het halletje en zie het mes in de deur. Ik vouw mijn handen eromheen en begin te trekken. Het mes beweegt een paar centimeter, maar blijft vervolgens eigenwijs zitten. Boos ram ik met mijn hand op de deur. Ik probeer het opnieuw. "Ga eruit, ga eruit, ga eruit, ga eruit..."mompel ik, terwijl ik het mes een flinke ruk geef. Iets té hard. Het mes schiet eruit en ik val achterover. "Shit... au!" Dan klinkt het geluid van een sleutel dat in het slot word gestoken. Ik krabbel overeind en kijk om me heen. Er is geen tijd meer om ergens anders heen te gaan. Ik besluit om achter te deur te gaan staan. De voordeur gaat open en voetstappen komen naar binnen. "Hayley, alles goed met je?"klinkt er vaag aan de andere kant van de deur. Ik houd mijn adem in en maak me nog kleiner. De tussendeur wordt opengedaan en Xander loopt de kamer in. "Hayley? Waar ben je? En wat heb je gedaan?" Ik glimlach, maar weet dat ik nu in actie moet komen. Xander blijft stil staan in de woonkamer. Voorzichtig zet ik een paar stapjes naar voren. Maar dan stap ik op een stukje vloer, wat kraakt. Geschokt kijk ik op en zie Xander zijn spieren aanspannen. Voordat hij de kans krijgt om zich om te draaien, ben ik al op hem afgesprongen. Ik kom met mijn volle gewicht tegen hem aan, waardoor we beiden op de grond vallen. Xander komt het hardst neer. Even twijfel ik, terwijl ik het mes boven me houd. Maar dan breng ik het met een schreeuw omlaag. Xander brengt razendsnel zijn hand omhoog en houd mijn hand tegen. Hij slaat zijn benen om mijn heupen heen. Ik heb te laat door wat hij wilt en het volgende moment lig ik onderop. Ik probeer me los te rukken, maar Xander is veel sterker. "Hayley, stop!" Ik kijk hem giftig aan. "Nee, ik stop niet voordat je me verteld waar Grace is." Ook Xander kijkt me nu boos aan. "Hayley, ik meen het. Ik wil je geen pijn doen." Gefrustreerd probeer ik mijn hand los te trekken. "Zeg me gewoon waar Grace is!"
"Nee!" Boos geef ik hem een knietje in zijn edele delen. Hij kreunt en klapt in elkaar. Ik maak gebruik van de situatie en duw hem van mij af. Xander probeert me weer vast te pakken, maar ik ben al opgestaan. Ook Xander staat snel op. Ik kan niet naar buiten, want Xander staat in de weg. Dan maar naar mijn slaapkamer. Ik draai me om en ren naar mijn slaapkamer. Onderweg raap ik een koekenpan op. Ik ren praktisch door de deur heen en doe hem achter me dicht. Een paar seconden daarna volgt er een klap tegen de deur. "Hayley! Doe de deur open." Hij probeert hem open te duwen, maar ik houd de deur dicht met mijn rug er tegen aan. "Ga weg Xander, anders sla ik je met een koekenpan." Stiekem moet ik lachen, want het doet me denken aan Rapunzel. Ik zie het al helemaal voor me. Aan de andere kant hoor ik Xander zuchten en weglopen. Opgelucht laat ik me op de grond zakken, maar na een paar minuten ben ik toch wel benieuwd waar Xander is. Voorzichtig sta ik op en duw ik de deur zachtjes open. Ik zie hem nergens en zachtjes loop ik de hal binnen. Stapje voor stapje loop ik naar de woonkamer toe, terwijl ik de koekenpan omhoog houd. Vlak ervoor stop ik en kijk ik om het hoekje heen. Hij staat met zijn rug naar me toe. Vlug trek ik mijn hoofd terug, alleen ben ik iets te enthousiast en klap ik met mijn hoofd tegen de muur aan. Fück, dat doet zeer. "Hayley, ben jij dat?" Gefrustreerd knijp ik mijn ogen dicht. Ik hoor dat hij zich omdraait en deze kant op komt. Geschrokken zoek ik naar een vluchtroute, maar daar heb ik geen tijd meer voor. Ik zet een stap naar achteren en til de koekenpan op. Zodra Xander het hoekje omloopt, haal ik uit met de koekenpan en raak hem vol in zijn gezicht. Met een klap valt hij achterover op de grond. Geschokt kijk ik naar Xander, die bewusteloos op de grond ligt. Ik voel me een klein beetje schuldig, maar niet voor lang. Dit is misschien het enige moment dat ik hieruit kan wegkomen. Zo snel als ik kan, ren ik naar de voordeur. Ik wil hem met een ruk opentrekken, maar de deur gaat niet open. "Néé. Néé, nee, nee... Alsjeblieft ga open... Alsjeblieft." Aan het eind van mijn zin begin ik te huilen. Machteloos ram ik met mijn hand op de deur. Maar hij gaat en zal niet opgaan, tenzij ik de sleutel vind. En Xander heeft de sleutels én is bewusteloos. Vastbesloten veeg ik mijn tranen weg en loop ik weer terug. Ik kniel bij Xander neer en doorzoek zijn zakken. Gefrustreerd geef ik Xander een trap, wanneer ik door heb dat hij zijn sleutel niet bij zich heeft. "Waar heb je hem neergelegd, Xander? Waar, o, waar..." Ik weet dat ik Xander niet hier zo kan laten liggen, dus pak ik hem bij zijn enkels vast en sleep ik hem mee naar zijn kamer. "Jemig zeg, hoe zwaar bén jij wel niet?"puf ik, terwijl ik het hoekje om ga, zijn kamer in. Gefocust kijk ik achter me en heb niet in de gaten dat Xanders hoofd tegen de deurpost aankomt. Zodra ik in het midden van de kamer sta, laat ik zijn voeten los en zet een stap naar achteren. Alleen bots ik ergens tegen aan. Een luid gekletter volgt en geschrokken draai ik me om. De prullenbak ligt op de grond en allerlei zooi is eruit gevallen. Er liggen voornamelijk verfrommelde papiertjes op de grond. Ik wil eigenlijk weten wat er op de papiertjes staat, maar er is een grote kans dat Xander zo weer wakker wordt. "Oké, waar had je dat touw van jou liggen? Waarom praat ik eigenlijk tegen mezelf? Oh ja, omdat jíj Grace hebt vrijgelaten, vieze vuile klootzak... Waar waren we ook al weer gebleven. Oh ja, touwen."snel ga ik opzoek naar de touwen. Ik zoek in alle laden en in de kasten. Uiteindelijk vind ik zelfs iets beters in zijn bureaulade. Handboeien. Met een grijns haal ik ze eruit en loop ik weer terug naar Xander. Ik bind hem snel vast aan het bed en begin vervolgens aan de verfrommelde papiertjes. Ik pak de eerste beste eruit en vouw hem open. -boter, kaas, pennen, brood
Zuchtend gooi ik het papiertje weg en pak de volgende. Zo zit ik de komende tien minuten en de bodem van de prullenbak komt langzamerhand inzicht. Verveeld pak ik het zoveelste papiertje eruit en vouw hem open. Direct zit ik overeind. Overal zie ik Grace's naam staan. Allerlei ideeën over hoe hij Grace zou vrijlaten, staan verspreid over het papiertje. Vluchtig lees ik het door en draai vervolgens het papiertje om. Onderaan staat een grote dikke cirkel, met in het midden drie woorden: "Grace in schuur???"
Wat bedoelt hij daarm- "Oh..." En dan valt het kwartje. Het geluid die we de afgelopen dagen hebben gehoord, de tijden die hij weg was... Hij was bezig met het bouwen van een schuur. Een schuur, waar hij Grace in kon dumpen. Dan kon hij tegen mij zeggen, dat hij Grace had vrijgelaten en ik zou er nooit achtergekomen zijn. Ik begin te huilen en leg mijn hoofd in mijn handen. Alles wat we dus gedaan hebben... Het was allemaal voor niks, want Xander is opnieuw slimmer geweest dan wij. Opnieuw...