Ontvoerd

Hoofdstuk 4

Ik weet niet hoelang ik ben blijven staan, maar op gegeven moment lukte het me niet meer om op mijn benen te staan. Ik ben naar het bed gelopen en heb me mezelf onder de dekens verstopt. Daar heb ik een aardig tijdje gehuild. Zou Ethan mijn ouders al ingelicht hebben, of... zou hij denken dat het een grapje was? Ik maak me zorgen om Grace, niet wetend wat er nu met haar gebeurd. Ik hoop dat ze snel terugkomt, zodat ik haar kan beschermen tegen Xander. Maar ik ben nog steeds moe en val in slaap.

Ik schrik wakker van een deur die tegen de muur aanklapt. Ik kom boven mijn dekens uit en zie daar Xander en Grace staan. Grace heeft nieuwe kleren aan, haar haar is gewassen en ze heeft een frisse geur om zich heen. "Grace, is alles goed?" Ze knikt en Xander duwt haar de kamer in. Vervolgens richt hij zijn pistool weer op mij en gebaart dat ik moet komen. Ik sta langzaam op en loop naar hem toe. Maar het gaat hem blijkbaar te langzaam, want hij stapt naar me toe, pakt me ruw bij de arm en sleurt me naar buiten. Ik kijk om me heen, terwijl hij achter zich de deur dicht en op slot doet. We staan in een halletje met links van me twee deuren en aan de rechter kant één deur. Voor ons is geen deur, maar een open ruimte. Hij brengt me naar de tweede deur aan de linker kant. We komen uit in de badkamer. Er is één wasbak, een toilet, een kastje en de douche. "Kleed je uit, je krijgt een kwartier om te douchen." Hij draait zich om en loopt naar buiten. De deur wordt achter hem dicht gedaan en op slot gedraaid. Ik blijf stil staan en kijk om me heen. Snel begin ik in de kastjes te struinen op zoek naar een wapen. Maar er ligt niks. Helemaal niks. Ik gil van frustratie en schop tegen de deur aan. Maar de deur is niet mijn enige slachtoffer van mijn woede. Ik draai me om en gooi allerlei shampoo flessen tegen de deur aan. Aan de andere kant hoor ik Xander vloeken. Dan vliegt de deur open en staat hij in de deuropening. Ik pak nog drie flessen en werp ze één voor één naar hem toe. De eerste twee ontwijkt hij met gemak, maar de derde komt tegen zijn schouder aan. "Stop daarmee."antwoord hij. En als antwoord terug, draai ik me om en probeer nog een paar flessen te pakken. Mijn hand sluit zich om de eerste fles, als ik van achteren wordt vastgegrepen. Xander trekt me terug en sleurt me half mee de badkamer uit. Ik begin te gillen en probeer hem overal te krabben waar ik maar kan krabben. "Houd daar mee op, Hayley." Maar ik kan niet stoppen en ga door. In plaats van dat hij de badkamer uitloopt, gaat hij weer naar binnen. Terwijl hij me nog steeds vasthoud, stapt hij samen met mij de douche in. Ik houd op met gillen en hij laat me vallen. Ik kom hard neer op de grond en blijf zitten. Xander zet daarentegen de douche aan en stapt uit de douche. Het water is ijs- en ijskoud en ik probeer de douche uit te komen. Echter Xander doet de douchedeurtjes dicht en vergrendeld ze met een stuk touw. "Laat me eruit." Hij zegt niks terug en loopt de douche uit. Een beetje mank, dat wel. Als hij de deur achter zich dicht heeft gedaan probeer ik de deurtjes op te krijgen, tevergeefs. Hetzelfde geldt voor de kraan, die ik niet dicht gedraaid krijg en verslagen ga ik in de douchebak zitten. De adrenaline is ook uitgewerkt en uitgeput leun ik tegen de muur. Ik doe mijn ogen dicht en laat mijn tranen de vrije loop.

Ik zit nog steeds op dezelfde manier als Xander de badkamer binnenkomt. Hij maakt het touw los en doet de deurtjes open. Gefascineerd kijk ik toe, terwijl hij zijn mouwen oprolt en de kraan dichtdraait. Als die dicht is gaat hij voor me op zijn hurken zitten. "Hayley, ik snap dat je boos bent, maar jullie zijn hier alleen maar voor jullie eigen bestwil. Ik zou het fijn vinden als je niet probeert mij de ogen uit te krabben of te ontsnappen. De eerste volgende keer als je dat weer doet, krijg je drie dagen geen eten, daarna sluit ik je voor een week op met alleen wat water en één brood, daarna doe ik hetzelfde met Grace en als je het dan nog niet begrijpt dan vermoord ik Grace. Is dat duidelijk?" Als antwoord tuf ik vlak voor hem neer. Xander zucht en staat op. "Droog je af. Daar liggen droge kleren en kam je haren. Ik ben binnen tien minuten terug. Ben je dan nog niet klaar dan help ik je een handje. En geloof me, dat doe ik niet op een aardige manier."
Gehoorzaam doe ik wat hij zegt en ben net klaar als hij terug naar binnenkomt. "Meelopen." Zegt hij en maakt een gebaar dat ik voor moet. Ik doe wat hij zegt en probeer alles goed in me op te nemen. We lopen naar de open ruimte toe. Het blijkt een woonkamer te zijn met een mini keukentje. Het geeft een gezellige sfeer en verwonderd kijk ik om me heen. Er is een groot raam in de woonkamer en we kijken uit over een enorm grasveld. Ik kan niet eens het einde zien. Xander geeft me een duw in de rug richting de keuken en ik loop door. "Zitten." Ik neem snel plaats. De tafel is gedekt voor twee, maar heeft drie stoelen. "Heeft Grace al gegeten?" Hij knikt en zet een pan met soep neer. Hij pakt twee bakjes uit de kast en schept in elk bakje drie lepels soep. Hij zet het bakje voorzichtig voor me neer en gebaart dat ik moet eten. Ik neem voorzichtig een hap. "Smaakt het?" Ik haal mijn schouders op. "Hoezo? Weet je het niet of wil je geen antwoord geven?" Hij klinkt geïrriteerd en ik geef hem vlug een uitgebreider antwoord:"De soep smaakt prima, alleen er moet nog een beetje meer zout in." Hij zegt niks terug. Als we het eten op hebben, laat hij me de vaat doen. Ik werk in stilte en Xander staat zenuwachtig naast me. Na een tijdje verbreek ik de stilte en vraag hem random wat zijn lievelingskleur is. Xander kijkt verbaasd op bij het horen van mijn stem. "Donkergroen, gecombineerd met licht groen en daarna blauw, zoals de hemel. En die van jou?" Het klonk echt als een onschuldige vraag, maar het zorgde er wel voor dat ik van binnen een beetje tot rust kwam. "Turquoise." Hij knikt bevestigend. En zo praten we over koetjes en kalfjes, totdat ik de vaat af heb en ik word terugbegeleid naar "mijn" kamer. Als hij de deur wil opendoen vraag ik hem of hij vanavond ons nog komt ophalen. Hij knikt en zegt dat we nog met zijn drieën avondeten en daarna een spelletje spelen. Ik knik en hij draait zich om en doet de deur open. Ik loop naar binnen, terwijl ik hem achter mij de deur op slot hoor doen. Zodra zijn voetstappen weggestorven zijn, vliegt Grace me in de armen. "Oh, Hayley, ik was zo bang, want je bleef zo lang weg en... en toen hoorde ik je schreeuwen. En ik..." Ze barst in tranen uit. Ik houd haar vast en streel haar haren. Het maakt mezelf ook kalm en zorgt ervoor dat ik de weinige dingen die ik weet op een rijtje kan zetten. Ik weet niet waar we zijn, wie Xander is en wat hij van ons wil. Wel weet ik dat dit de tweede dag is dat we weg zijn, dat iemand weet dat we weg zijn en dat we hier uit gaan komen. Dan denk ik aan mijn ouders en aan die van Grace. Heel even heb ik meer medelijden met hun dan met ons. Maar dan haalt een jammerige kreet me uit mijn concentratie en kijk ik naar Grace. Ik moet sterk zijn. Voor ons beiden. Hoeveel pijn me dat ook gaat opleveren. Ik merk dat ik gestopt ben met het strelen van Grace haar haar en ik ga er snel mee verder. En dat blijf ik doen totdat ze klaar is met huilen.