Ontvoerd

Hoofdstuk 2; Xander

Mijn scheenbeen doet pijn van de trappen van Hayley. Ze is niet iemand die snel opgeeft en best wel wat kracht in zich heeft. Het had niet hoeven te gebeuren, als ik maar niet zo gefocust was geweest op de weg. Ik had er niet op gerekend dat ze zo weinig zou drinken. Het was niet mijn bedoeling om haar pijn te doen. Ik zucht en zet de radio aan. Wie zou ze hebben gebeld? Niet de politie, dat is zeker. Het enige wat ik kan hopen is dat die gast het aanziet voor een grapje. Weinig kans, maar dan nog. Ik kan er nu niks meer aan veranderen. Het enige wat ik kan doen is mezelf een klap voor de kop geven, want ik had beter moeten weten. Zo snel had ze namelijk niet in slaap kunnen komen. Ik sla met mijn hand hard op het stuur uit frustratie. Nog een paar kilometer en dan ben ik veilig binnen. Dan hoef ik het alleen nog maar aan Hayley te vertellen en zal ze het snappen. Even boos zijn natuurlijk, want ik had het haar ook gewoon kunnen vertellen. En dan wat? Dan wat, eikel? Wat verwacht je dat ze zal doen? Je een knuffel geven en zeggen dat alles oké is? Ik kan mezelf wel wurgen, maar dan kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel en zie ik Grace, de beste vriendin van Hayley, en komt mijn woede weer terug. Nee, het moet zo gebeuren. Ik had het me niet anders kunnen wensen. Bijna mis ik de afslag en snel draai ik mijn stuur om. De weg gaat over in een hobbelig pad en na een paar honderd meter rijden we het bos in. Zo rijden we acht kilometer door. We komen uit op een open veld en ik stop voor het hek. Ik stap uit en haal het slot van het hek af. Als ik de auto door het hek heen heb gereden, sluit ik hem weer. Het is nu nog een kleine vijf minuten rijden. Het eerste gedeelte is me bijna gelukt en ik sla een opgeluchte zucht als mijn huisje verschijnt. Ik heb hem vijf maanden geleden op de kop getikt en helemaal verbouwd. Ik ben trots op het eind resultaat en met een glimlach op mijn gezicht parkeer ik de auto voor het huis. Ik gooi het portier achter me dicht en haal als eerste Grace uit de auto. Voorzichtig til ik haar op en loop naar de deur. Ik duw de deur open en loop de gang door naar de kamer die ik speciaal voor Hayley had gebouwd. In de veronderstelling dat alleen Hayley, vrijwillig, hierheen zou komen. Maar nadat ik haar moeder had gevraagd of ik misschien Hayley mocht ontmoeten, gooide ze roet in het eten. Ik probeerde op verscheidene manieren met Hayley in contact te komen, maar elke poging tot contact werd door Rachel verhinderd. Ik had dit plan al jaren geleden bedacht. Ik was toen dronken, omdat ik toen Hayley voor het eerst had gezien. Het plan werd steeds interessanter, toen ik me steeds meer besefte wat Rachel voor mij verborgen had gehouden. Ik was boos en teleurgesteld tegelijkertijd. Vanaf dat moment was ik vastbesloten, om ondanks Rachels protesten Hayley hoe dan ook te ontmoeten. Als het niet goedschiks kon, dan maar kwaadschiks. Toeval dat ik Grace tegenkwam in een supermarkt met haar moeder en dat ze het hadden over de reis naar Australië die ze wilde gaan maken met Hayley. Een plan bloeide op in mijn hoofd. Bij het uitwerken van mijn plan kwam ik een probleem tegen. Grace. Ik kon niet alleen Hayley meenemen, terwijl ik Grace achterliet als getuige. Toen heb ik er een twee persoonskamer van gemaakt. Een bed voor Hayley en een bed voor Grace.
Ik leg Grace voorzichtig op haar bed neer en kijk naar haar. Ze ziet er schattig uit als ze slaapt. Ik kam met mijn vingers door haar haren heen. Haar haar is zijdezacht. Ik draai me om en ga Hayley halen. Bij de kofferbak aangekomen, doe ik hem open en kijk naar Hayley. Ze ligt nu heel stil en is diep in slaap. Het ziet er erg schattig uit, ondanks haar wonden. Ik til haar voorzichtig op en breng ook haar naar binnen. Als ze op het bed lig, draai ik me om en ga een teiltje water halen. Wanneer het teiltje gevuld is pak ik er een theedoek bij, een paar pleisters en wat gaas. Ik ga op de rand van het bed zitten en maak haar wonden schoon. Twee op de knieën, één op haar hand en één op haar elleboog. Daarna plak ik ze af met pleisters. Het gaas is niet nodig. Ik ruim de boel op en kijk op de klok. Het is tien uur 's avonds. Ze hebben een klein uurtje geleden een sterk slaapmiddel gehad, wat betekent dat ze zeker nog vijftien uur slapen. Ik heb om half acht morgen vroeg een afspraak met iemand. Hij zou een nieuwe auto regelen voor mij en deze auto vernielen. Daarna moet ik nog de taxichauffeur betalen voor het eruit zetten van Grace en Hayley. Hij had ze er wel veel te vroeg uitgezet, maar alles is gelukkig op zijn pootjes terechtgekomen. Ik leun tegen de deurpost, terwijl ik naar de meiden kijk. Ik verwacht dat het een kleine week zal duren, voordat ze begrijpen waarom ik het heb gedaan. Ik zucht en doe deur achter mij op slot. De camera in de kamer ernaast roept me en ik kan het niet negeren. Ik haal het sleuteltje ervan tevoorschijn en doe de deur open. Dit is mijn lievelingskamer. Aan deze foto's werk ik al acht jaar. Ik wil eigenlijk alle foto's opnieuw bekijken, maar pak in plaats daarvan de camera en loop de kamer van de meisjes weer in. Ik maak verscheidene foto's, totdat ik drie perfecte plaatjes heb. Dit is de laatste keer dat je vanavond hun kamer inloopt, spreek ik mezelf streng toe, terwijl ik voor de tweede keer hun deur achter me op slot doe. Ik print de foto's uit en hang ze naast mijn andere foto's. Het is een meesterwerk en ik ben er trots op. Gelukkig draai ik me om en ga naar mijn eigen slaapkamer. Ik ben moe, maar de adrenaline giert nog door mijn lichaam heen. Ik besluit om morgen vroeg hun tassen er wel uit te halen, maar dan besef ik me dat Graces telefoon misschien nog wel aan staat. Ik schiet mijn bed uit en loop snel richting de auto. Ik ruk de auto open en ga opzoek naar de telefoon van Grace. Ik heb hem al snel gevonden en haal de simkaart eruit. Die stop ik in mijn achterzak, waarna ik de kofferbak weer dichtdoe en naar binnen ga. Ik hoop dat Hayley snel wakker wordt, dan kan ik haar alles vertellen en dan hoeft ze niet meer bang te zijn.
Het spijt me Rachel, maar je liet me geen keus.