Ontvoerd

Hoofdstuk 20; Epiloog

Ik word wakker van mijn wekker en met een grom sla ik op de wekker, waardoor hij er direct vanaf valt. "Ah, chips...". Met veel moeite kom ik mijn bed uit en zet mijn wekker weer terug op mijn nachtkastje. Ik hijs mezelf in een joggingbroek en een trui, terwijl ik mezelf beloof mijn kamer op te ruimen. Mijn haren bind ik in een slordige staart, waarna ik er een vlecht van maak. Voordat ik mijn kamer verlaat loop ik naar de foto van mij en Grace. Het is een foto van een jaar geleden, toen we te horen kregen dat we naar Australië mochten gaan. Ik ga er met mijn vingers over heen, terwijl ik een paar keer diep ademhaal en mijn tranen weer terugdring. Een paar seconden erna draai ik me resoluut om en verlaat mijn kamer. Stilletjes loop ik naar beneden, terwijl ik luister of mijn ouders al wakker zijn. Ik hoor het ietwat luide gesnurk van mijn vader en spring grinnikend van de een na laatste trede naar beneden. Zodra ik de deur van het halletje open, springt Birdy, mijn herder, tegen me op. Ik kroel haar over haar kop en geef haar kusjes, die ik ook allemaal terugkrijg. Nu ik weet dat mijn ouders nog liggen te slapen, besluit ik ze te verrassen met een ontbijt op bed. Nadat ik Birdy heb uitgelaten, begin ik met de voorbereidingen. Na een half uurtje in de keuken te hebben gestaan, ben ik klaar en loop ik voorzichtig de trap weer op. Zachtjes open ik de slaapkamerdeur en loop ik op mijn tenen de kamer in. Ze liggen beiden zo vredig te slapen, dat ik ze niet wakker wil maken en ik besluit het dienblad op het nachtkastje te zetten. Kleine rimpeltjes beginnen zich al te vormen rondom hun ogen. Ze zien er al een stuk beter uit, sinds die dag in het ziekenhuis. Ik kijk glimlachend naar hen en loop de kamer weer uit. Terwijl ik de deur achter me dicht doe, check ik hoelaat het is. Over een uur moet ik weer terug zijn. Ik loop weer naar beneden en trek mijn sportschoenen aan. Snel gris ik nog wat geld uit mijn portemonnee en mijn doosje van tafel. Ik stop ze beiden in een klein rugzakje, die ik op mijn rug vast bind. Birdy staat al naast me, voordat ik de riem van haar heb gepakt. Glimlachend kijk ik haar aan, terwijl ik de riem aan haar halsband klik en de deur open. Met volle vaart vliegt Birdy de deur uit en met een luid gelach schiet ik achter haar aan. Birdy weet al precies welke route ik altijd doe en gaat me voor. Ik word begroet door de buurman en ik zwaai naar hem. Birdy geeft een ruk aan de riem, waardoor ik gedwongen word door te gaan. In volle vaart schieten we weg en ik zet mijn verstand op nul. Na een half uurtje stoppen we bij de bloemenwinkel. Ik bind Birdy vast aan de lantaarnpaal en loop naar binnen. De verkoopster begroet me vrolijk en haalt het boeketje tevoren die ik gisteren heb besteld. Met een glimlach haal ik het geld uit mijn tas en overhandig het aan haar. Ik krijg de bloemen overhandigd en bedank haar. Zodra ik de winkel weer uit loop, word ik begroet door een veels te blije Birdy. Ik maak haar weer los en stop de bloemen in de tas. Daarna ga ik weer verder aan mijn tocht. We gaan het park in en ik knip Birdy los, die er direct vandoor gaat. Het is vanochtend lekker weer. De zon schijnt, maar het is niet te warm. De blaadjes beginnen al te vallen en lichte condence komt uit mijn mond. Birdy komt terug met een grote tak en legt hem midden in de weg, een paar meter voor me neer. Ik zucht en gooi de tak zo ver mogelijk weg. Wat heel erg faalt. Ik begin te lachen en ren er vandoor. Een paar seconden later hoor ik haar blaffend achter me aankomen. Als het einde van het park in zicht komt, lijn ik Birdy weer aan. We vervolgen ons pad en komen naar een paar minuten op onze eindbestemming aan. Hijgend kom ik tot stilstand en veeg het laagje zweet van mijn voorhoofd af. Ik loop verder via het pad en stop als ik er ben. De bloemen leg ik bij haar steen neer en ga tegen de boom aanzitten, die er vlakbij staat. Ik haal het doosje uit mijn tas en open hem. Een papiergeur komt me tegemoet. Voorzichtig haal ik het notitieboekje eruit en mijn favoriete pen. Het doosje zet ik naast me op de grond, terwijl ik Birdy terug roep. Hijgend laat die zich naast me zakken en likt mijn gezicht af. Als ik haar uiteindelijk heb weten weg te duwen, open ik het boekje en ga naar de een na laatste pagina. Ik ga zo zitten, dat het boekje op mijn benen leunt en ik gemakkelijker kan schrijven.
Hey Grace,

Ze hebben hem gevonden, maar dat wist je vast al.... Robert belde gisteren met het goede nieuws en daarna werden we gebeld door je moeder. Het gaat trouwens steeds beter met je ouders. En volgens mij is je zusje weer terug op het goede pad. Ze komen morgen alle drie bij ons eten, vanwege je verjaardag. Ugh, ik heb echt een geweldig cadeau voor je. Ik hoop dat je het geweldig vind. En nee, ik ga je nog niet vertellen wat het is. Het is iets heel schattigs, en ik dwaal weer helemaal af. Oké terug naar het nieuws over hem. Eindelijk na elf maanden, vier dagen,  elf uur en zesendertig seconden is hij gevonden Grace. Oké, dat van die uren en seconden weet ik niet zeker, maar ik vond het gewoon cool om op te schrijven. Het beste nieuws, terwijl het tegelijkertijd ook slecht nieuws is, is dat hij niet meer onder ons is. Hopelijk is hij naar de hel. Ze hebben hem gevonden in het huis. Robert had al verwacht dat hij terug zou komen naar "het plaats delict" en had een paar van zijn mensen daar gezet om het huis in de gaten te houden, nadat ze het hadden vrijgegeven. En hij was inderdaad daar eergisteren verschenen. De mensen die stonden te posten hadden direct alarmgeslagen, maar waren hem niet gevolgd. Toen er versterking was, hebben ze het huis omsingeld en waren ze binnengevallen. Hij had zich zelf een kwartier eerder van het leven beroofd in de fotokamer. Robert zei ook dat hij nieuwe foto's van mij en van jou van de begrafenis, om zich heen had liggen. Mijn moeder moest huilen toen ze dat hoorde. Blijkbaar heeft hij een briefje achtergelaten, de lafaard. Robert mocht ons niet vertellen wat er precies in stond, maar blijkbaar heeft hij bekend dat hij ons tegen onze wil heeft meegenomen. Ook dat hij spijt had en jou nooit pijn had willen doen. En dan nog iets over dat het bleek dat hij mijn vader toch niet was, maar dat ik altijd zijn kleine meid zou blijven. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik er over na denk. Waarom heeft hij zijn eigen leven genomen? Ik blijf het me maar afvragen, maar het antwoord zal ik nooit te weten komen. Wat ik wel weet, is dat we niet meer bang voor hem hoeven te zijn. Dat het met mij, mijn familie en  met die van jou beter gaat. Dat we vooruitgang boeken om weer te herstellen. Dat hij, Xander, er niet meer is, is al een stap vooruit. Jouw verjaardag morgen is er ook een. Oh, Grace ik mis je zo erg. Zat je nu maar naast me en kon ik je maar vast houden. Je zusje en ik zijn trouwens erg dicht naar elkaar toegegroeid. Ben benieuwd hoelang dat zo blijft. Je moeder heeft me ook erg geholpen, terwijl ik bang was dat ze me niet in de ogen zou kunnen kijken. Want ik ben de dochter die het wél heeft overleefd. Maar je moeder vroeg laatst of ik het eigenlijk wel overleefd had. Toen ik niet kon antwoorden trok ze me in een knuffel. Ze zei dat ze het zichzelf kwalijk nam, dat ze zo een paar keer naar mij had gekeken. Nu ziet ze mij als haar derde dochter. Ugh, ik heb nog maar een paar regels over om te schrijven voordat het boekje vol is...Precies goed getimed dat hij eergisteren is gevonden. Oh Grace, we zijn vrij van hem. Dat hoofdstuk is afgesloten, het volgende hoofdstuk moeten we alleen nog wel zien te overleven. Waarschijnlijk is het een hoofstuk vol met verdriet, woede en gevoel van onmacht. Maar als we dat hoofdstuk weten te overleven zijn we unstoppable. En het gaat ons lukken, met vallen en opstaan. Grace ik houd van je en zal je nooit vergeten. Tot ooit❤
~Hayley

Met tranen in mijn ogen sluit ik het boekje en doe hem terug in het doosje.
Het doosje sluit ik af, waarna ik een blik werp op mijn telefoon. Ah shit, ik ben al anderhalf uur weg. Pap en mam zullen zich wel zorgen maken. Snel check ik mijn berichten en zie dat ze zich inderdaad zorgen maken. Ik stuur ze beiden snel een berichtje terug dat ik bijna op weg terug naar huis ben. Vervolgens doe ik mijn oortjes in, mijn telefoon terug in mijn tas en sta ik voorzichtig op. Mijn spieren protesteren, maar Birdy daarentegen staat al te springen om weg te mogen. Lachend kijk ik haar aan en hijs de tas achter op mijn rug. Het doosje houd ik vast, terwijl ik naar Graces graf loop. Ik ga er voor op mijn hurken zitten en haal een beetje grond weg. Als er een klein kuiltje is, leg ik het doosje erin en veeg de grond weer er een beetje overheen. Tevreden sta ik op. Het ga je goed Grace... Veel langer mag ik niet blijven staan, want Birdy sleurt me al mee. Terwijl Sign of the times van Harry Styles zijn laatste noten afspeelt verlaat ik het kerkhof. Het eerst volgende liedje is Unstoppable van Sia en met die woorden vervolg ik mijn weg. Een weg die leidt naar morgen, overmorgen en een heleboel dagen erna. Hoe die dagen zullen zijn weet ik niet, maar ik heb mijn familie en vrienden om me heen, die allemaal van me houden. En ik heb Grace in mijn hart. En met hun zal ik de komende tien, twintig jaar overleven. De zwarte periode uit mijn leven eigen maken. Het zal geen makkelijke weg worden, maar ach makkelijk is ook zo saai zeggen ze toch?