Ontvoerd

Hoofdstuk 18

Geschokt hap ik naar adem. Binnen een paar seconden staat het hele hooi in vuur en vlam. Ik kijk naar Xander, terwijl ik overeind kom. Xander staart geschrokken achter mij en laat het pistool op de grond vallen. Hij schudt ontkennend zijn hoofd, terwijl tranen over zijn gezicht heen lopen. "Oh god. Het spijt me. Het spijt me zo erg." Een zwaar gekuch klinkt achter me. Zodra ik me omdraai valt mijn wereld in duigen. Grace ligt ook op de grond, alleen bloed ze. Er stroomt bloed uit haar buik en ze licht zachtjes te kermen. "Oh, Grace.... Grace.", zeg ik, terwijl ik me naast haar laat zakken. De tranen stromen over mijn wangen en ik voel me in een keer heel moe. "Grace? Ik- Het spijt me." Ze schudt zachtjes haar hoofd. "N-nee Hayley, dit is niet jóuw fout. M-maar je moet nu wel iemand b-bellen." Ik knik, terwijl ik mijn handen op de wond in haar buik houdt. Het bloed stroomt tussen mijn vingers door. "Als ik het mes niet had gegooid, had Xander niet geschoten." Ze schudt haar hoofd, terwijl een klein glimlachje verschijnt. "Nee, Hayley. Als jij niet had gegooid. Als je de ballen niet had gehad, was jij nu weer meegenomen door Xander." Nu schud ik mijn hoofd. "Nee, nee Grace. We zijn nog steeds niet vrij. En misschien, heel misschien worden we vrijgelaten. Maar er is een kans dat je het niet haalt. En dat is míjn schuld." Er verschijnt een schaduw naast me. Boos kijk ik op. "Ga wég Xander, dit is jóuw schuld. Het enige wat je mag doen is de ambulance bellen." Ik voel Grace haar hand op die van mij. "H-Hayley, je moet nu weg. Straks kom je niet meer het gebouw uit. " Oh ja, het gebouw staat in de fik. Snel kijk ik achter me. Het vuur heeft zich al verder verspreid en is overgesprongen op de houten wand. Ik kijk Xander aan. "Je moet me helpen Grace uit het gebouw te krijgen én de ambulance te bellen." Ik zie dat Xander twijfelt en naar Grace kijkt. "Je kan haar niet dood laten gaan, Xander!" Geschokt kijkt Xander me aan. Ik begin rook in te ademen. Grace hoest nog een keer. Maar ze hoest nu ook bloed op. "Shit. Xander we moeten nu weg." De rook brand in mijn longen en het geknisper van het vuur begint op mijn zenuwen te werken. Binnen een paar seconden reageert Xander. "Wacht, geef me je shirt." Hij gaat er niet tegen in en doet zijn t-shirt uit. Ik haal mijn hand van de wond weg en direct stroomt het bloed er twee keer zo snel uit. Mijn ogen lopen opnieuw vol met tranen. Ik haal even diep adem en duw zijn shirt tegen de wond aan. Ik knik naar Xander. Voorzichtig tilt hij haar op. Grace hoest opnieuw. "Grace? Kun je tegen me blijven praten." Ze schudt haar hoofd. "Hayley, wil je iets voor me doen? Zou je mijn ouders willen vertellen dat ik van ze houdt? En ook van mijn broertje. En als ik het niet haal, moet je hier wegkomen. Op wat voor manier dan ook." Ik schud mijn hoofd. "Nee, Grace. Want je gaat het hun zelf vertellen. Oké? En we ontsnappen samen." Ze knikt. Ik houd haar hand vast, terwijl Xander haar in de bruidsstijl optilt. Het vuur heeft zich nu over meer dan de helft verspreid. Ik heb het heel benauwd en begin moeite te krijgen met ademhalen. Boven ons beginnen de houten balken te kraken. "Kom op Hayley. We zijn er bijna." Ik laat Grace haar hand los en sta stil om te hoesten. Xander loopt voor me uit. Ik zie bijna niks meer door de rook en laat me op mijn knieën zakken. Stukje voor stukje kruip ik vooruit. Het hout begint nu echt te kraken. "Hayley? Waar ben je?" Ik hoest nog een keer. "Hier.", komt zachtjes over mijn lippen heen. Ik ben er bijna als achter mij een paar houten balken instorten. Met een luid kabaal komen ze op de grond neer. Een gloeiend hete wind schiet over me heen. Er doemt een schaduw voor me op. Twee handen sluiten om mijn bovenarmen en tillen me op. "Ik heb je." Ik leun tegen hem aan, terwijl hij me naar buiten begeleid. Zodra we buiten stappen gaat het ademen me al makkelijker af. Ik tel mijn stappen. Na twintig stappen stoppen we. Xander laat me voorzichtig op de grond zakken. Hij heeft ergens water vandaan gehaald en spoelt voorzichtig mijn ogen uit. "Xander, je moet bellen. Ik ben oké." Hij stopt met mijn eigen spoelen en ik knipper het water eruit. Overal zie ik gras en naast me ligt Grace. Haar gezicht is erg wit weggetrokken. Haar ademhaling is heel erg snel. Xander beweegt zich nog steeds niet. "Xander? Waarom bel je niet?" Hij schudt zijn hoofd. "Xander! Ze is aan het doodgaan! Wat wil je dan? Ze haalt het niet als je nu niet belt."
"Maar dan raak ik jou ook kwijt." "Je bent me al kwijt. Al helemaal als je mijn beste vriendin dood laat gaan." "Ze is al dood Hayley, tegen de tijd dat ze hier zijn is Grace er al niet meer. Wat wil je dat ik doe?!" Ik kijk hem geschokt aan. "Ik haat je!" En een halve seconde daarna stort de schuur in elkaar. Grote rookwolken schieten alle kanten uit. Verslagen staat Xander naast me. Ik draai me om naar Grace en strijk haar haar uit haar gezicht. Haar ogen gaan open en een glimlach verschijnt op haar gezicht. "Hey Hayley. Zijn we vrij?" Ik knik, ondanks dat we nog niet vrij zijn. "Ja Grace, we hebben het gehaald. We zijn vrij. Xander kan ons niets meer doen." Haar glimlach wordt breder. "Mooi zo. Ik hoop dat hij levenslang krijgt." Ze haalt diep adem en het komt er bibberig uit. "Het is lang geleden dat ik blauwe lucht heb gezien. Het is echt mooi." Ik pak haar hand vast. Het huilen is nu overgegaan op janken. Ze kijkt me glimlachend aan. "Ik houd van je Grace." "Ik ook van jou, Hayley. Je bent mijn beste vriendin. For ever." En dan gaat het licht in haar ogen uit. Ik leg mijn hoofd op haar buik en schreeuw het uit. Na een paar minuten kom ik weer overeind. Xander huilt. Hij huilt. Terwijl híj haar heeft dood laten gaan. Ik ben nog steeds boos en niet alle adrenaline is mijn lichaam uit. Mijn hart is gebroken, maar mijn niet echt afgesloten belofte aan Grace niet. Xander kijkt me aan en ziet aan mijn houding, waardoor hij direct een andere houding aanneemt. Ik sta op en loop naar hem toe. Vlak voor hem sta ik stil. Een paar seconden kijk ik hem aan en Xander ontspant een beetje. En dan haal ik uit. Ik ram met mijn vuist tegen zijn slaap aan. Hard. Vrijwel direct valt hij neer. Een pijnscheut schiet door mijn hand heen en de wond in mijn hand begint weer te bloeden. Ik draai me om naar Grace en sluit haar ogen. Ze ligt er vredig bij. Ik rol met mijn schouders en kijk voor me. De eerste horde wordt de heuvel, de tweede wordt de uitgang zoeken, de derde de bewoonde wereld, en de vierde mijn verhaal. Ik begin aan de eerste horde en na een paar minuten sta ik boven op de heuvel. De vogels fluiten en de zon gaat al weer langzaam onder. Vanaf hier kan ik precies een pad het bos in zien gaan. Voor jou Grace. We zijn vrij. Nou ja, in ieder geval bijna. We zijn bijna vrij. Ik kijk nog een keer achter me, veeg me tranen weg en begin aan de tocht.

Hey, even een korte mededeling: Het duurt waarschijnlijk wat langer voordat ik hoofdstuk 19 en de epiloog publiceer! Wow, het einde is al in zicht😱