Karanlıktakiler

Bölüm 1 - Zindan

Zaman ayrıcalık tanımıyordu.
Büyümek benden birşeyler koparırken bana birşeyler kazandırmıyordu. Tanımlanamaz acıların koynunda kendime yer bulmuş 19 yıldır debeleniyordum. Beni düştüğüm çukura ait kılan izler vardı göz altlarımda. Sahte yaşanmışlıklarım gerçek izler bırakmıştı ruhumun derinlerine.

Annemin ölümü babamın gidişine sebebiyet verdi. Bu olanlarda benim yıkımıma. Teyzemin yanında ona kölelik yaparken bir yandan da kocasının zırvalıklarıyla meşguldüm. Bana olan tuhaf bakış açısı aklımı karıştırıyor, beni ürkütmekten başka bir işe yaramıyordu.
Bana olan tuhaf bakışlarını ve her an yanımda bitiyor olmasını kendi kuruntum ilan etmiş düşüncelerimden sıyrılmıştım.

Ta ki o karanlık güne kadar.

Zaman herzaman ki gibi akıp gitmişti. Ben çalıştığım kafeden çıkmış eve doğru yürüyordum. Liseyi 2. Sınıftayken bırakmıştım. Zorlu yaşam şartları buna sebebiyet vermişti. Teyzem ve eniştemle yaşamak beni boğsada buna mecbur olduğumu bilmek hayatın acınası tarafını ortaya koyuyordu. 5 yaşımdan beri teyzemle kalıyordum. 10 yaşımda da teyzem ile eniştem evlenmişlerdi. Eniştem hayatımıza girdikten sonra teyzem bana köle muamelesi yapıp yıllarca yükünü omuzlarıma bırakmıştı. Eniştemin ise bana rahatsız olduğum bir yakınlığı vardı. Özellikle teyzem olmadığı zamanlar bana iltifatlar edip dururdu.

Eve geldiğim zaman kapıdan içeri girer girmez eniştemle yüz yüze geldik. Beni öyle bir göz hapsine tutmustuki bu bakışları dahi beni oldukça rahatsız ediyordu. Elimdeki poşetleri mutfak tezgahına bıraktıktan sonra üstümdeki ceketi askıya astım. Arkamı döndüğüm anda eniştemle yüz yüze gelmek beni şaşırtmamıştı. Her dakika peşimdeydi. Burnumun dibinde bittiğinde ona ne dercesine bir bakış attım. Bana biraz daha yaklaştı ve soğuk elini yüz hatlarımda gezdirdi.

" Noluyor enişte ?" Diyerek tedirgin sesimle konuştuğumda arsız bir sırıtış kapladı suratını.
" Enişte diyip durma bana kırılacağım artık." Dedi ve sırıtışı genişledi.
" Enişte yapma böyle lütfen " diyerek yalvarırcasına konuştuğumda elleri belime inmiş ve beni sıkıca sarmıştı.

Dudaklarımdan bir çığlık firar etmiş ve ellerini üstümden çekebilmek için onu itiklemeye başlamıştım.

" Teyzen daha bir kaç saat gelmez o zamana kadar bu evin içinde neler olur öyle değil mi Nur?"

Bunları söylerken iğrenç kahkahası kulaklarıma dolmuştu. Gözlerimden inci gibi yaşlar dökülürken sesim çıkmıyordu çünkü eniştem ağzımı sıkıca kapatmıştı. Olduğum yerde debeleniyor ve elini üstümden çekmesi için ellerimle göğüs kafesine yumruk atıyordum. Ama bu onu daha da zevke getiriyor gibi kahkahası feryad ediyordu kulaklarımda. Ondan tiksiniyordum. Öpücükleri yanaklarımdan boynuma doğru sürüp gittiğinde kendimi öldürmek istiyordum. Öpücükleri duraksadığında kulaklarıma eğilip fısıldadı.

" Nur yıllardır seni öpebilmenin hayaliyle yaşıyorum. Senin kadar güzel bir kıza rastlamadım beni mazur gör güzel meleğim."

Duyduklarım ondan daha çok tiksinmeme yol açarken bunca zaman bana olan tavırlarından bu kadar iğrenç bir adam olduğunu anlamalıydım. Ağzımı araladığında dilimden titrek bir kaç sözcük akıp gitti.
" Seni pislik , adi pezevenk teyzeme senin nasıl bir yaratık olduğunu anlatıcam." Dedim bu sözcükler kekeleyerek çıkmıştı ağlamaklı ses tonumdan.

" O zamana kadar sana sahip olmuş olurum ve zaten teyzen sana inanmıyacağı için hiçbir sorun çıkmaz küçüğüm."
Bu iğrenç adamın iri ellerinden kurtulmak için uğraş verirken onun elleri gögüslerime doğru yol çizmişti. O sırada bir çığlık attım.