When a Man Loves a Woman
Chapter 22: Love Will Show You Everything
Gerald’s [POV]
“I’m sorry.”
Wala man lang akong nagawa, gustung-gusto kong pigilan siya. Gustung-gusto kong alisin yung takot na naramramdam niya…
Gustung-gusto kong sabihin na, alam kong hindi ko kyang alisin lahat ng takot nararamdaman niya, pero gusto kong malaman niya na kapag dumating yung sakit andito lamang ako sa tabi niya.
Pero wla akong ngawa kundi ang titigan siya habang unti-unti siyang naglalakad palayo sakin.
Habang unti-unti akong nwawalan ng pag-asa, kasabay ng pagbagsak ng mga luha at tuhod ko sa damuhan.
Sarah’s [POV]
Pagdating sa bahay dumeretso kagad ako sa kwarto ko. I greeted them normally and acted like normat without looking everyone straight in the eye. I don’t want them to see me like these again.
Tama ng ako na lang ang masaktan, at hindi na sila. I don’t want them to drag in the same kind of mess again.
Agad-agad kong yinakap yung unan sa kama ko, alam kong hindi yun yung mismo kong kailangan pero…
sa mga ganitong panahon kailangan ko ng kayakap…
kailangan ko ng sasalo sa mga luha ko….
Hanggang sa makutulog ako at makalimutan ang lahat ng nangyari ngayon kahit sa sandaling panahon man lang.
...............
When I woke up, I tried to act normal and do things I usually do.
I smile.
I laugh.
I giggle.
Eventhough deep inside, I’m crying.
I know, I’m going to move on. I’m going to forget everything.
We were on our way to my dressing room, when I saw him.
“Goodmorning Tita” He greeted my mom. “Sa.” And wave his hand at my direction and I look away.
“Goodmorning din Iho, Mukhang matamlay ka ngayon. What happened?”my mom asked.
“Pagod lang po siguro, medyo busy din po kasi these past few weeks” he said.
My mom just nodded. “Sige tita, I need to go na po. Take care” He bids my mom goodbye as he kisses her cheek. He is about to do the same with me but I then I look away.
“Sa, take care of yourself too” He heard him said.
It is harder than I expected, we couldn’t hide everything from the people around us. The more that we are trying to act normally, the more I could sense the difficulty and awkwardness between us.
When we reach my table, I saw a long stemed red rose and an envelope on my table.
“Mukhang dumaan si Babe dito knina.” I heard my stylist said.
Binigyan ko lng siya ng isang ngiti at tinago yung envelope. Ayoko kasing basahin yung sulat sa harap nila, hindi ko kasi kaya. Alam kong hindi ko kya.
Hindi ko makakayang pigilang lumuha sa harap nila.
Tulad ng nangyari kahapon, dumeretso ako sa kwarto ko. Gusto ko ulit mapag-isa matapos ang isang mahabang araw. Gusto kong lumayo muna sa mga tao sa paligid ko.
