Thoughts of a Million Stars

Sick of me

Ako na siguro yung pinaka imposibleng tao na pwede mong makasama. I have done a lot of silly things in my life that is very much unforgivable, very much unbearable and is sure to be so impossible. If you already knew me, you must be sick of me.

May mga panahon na gusto ko lang mag-isa kung saan walang ingay, yung walang magulo, yung lugar kung saan may sarili akong mundo. Hindi ko alm pero ganoon akong klaseng tao. I never really talk about myself nor about how I really feel. Instead, I wanna talk about you; the things that you do love and cared for. My life is pretty much boring and so I don’t wanna talk about it even if you’d insist. Marami sa mga kaibigan ko, sinasabi weirdo lang ako, sumpungin at mahirap intindihin. Ang sabi pa nga ng iba, mayabang ako, plastic at walang pakialam sa kung anumang nararamdaman ng iba. Well hindi ko naman talaga sila masisisi, may point sila. Kaya kung hindi mo ako kilala, wag mo nalang akong kilalanin pa ‘coz you’ll just get sick of me.

There are a lot of times when I would reject all of your efforts for us to go and hang out. Parties, girls’ night out, birthdays and special occasions, all of them were turned down. Minsan nga nagmakaawa ka pa pero iisa lang ang sagot ko, “AYAW KO”. Alam ko napikon ka na at kulang na lang sapakin mo ako sa mukha hanggang maospital ako at nang hindi na talaga ako makapunta sa lahat ng pang-aaya mo.  That moment I knew, you’re so damn sick of me.

Halimbawa nalang noong papunta tayo dapat sa isang amusement park, everything is settled. Tickets, foods, vehicles, things and everybody were present EXCEPT OF ME. Earlier that day, I texted you that I’ll be late for a moment, then minutes have passed by wala parin ako. Isang oras na kayong nahintay, wala pa rin ni anino ko. Then nagpasya kayo na mauna nalang saka ka nagtext na sumunod nalang ako. Long hours have already gone by but still, there is no me who showed up. It’s already passed lunch time when I sent a message saying “Sorry I can’t catch up, something emergency came up.” It took you so long to reply which is not really your habit when it comes to me. Naaalala ko, wala pang one minute, magbebeep na ang CP ko.  Pero sa pagkakataong iyon, natagalan ka at ang sabi mo lang sa text, “k”. That time I thought, you were sick of me.

Minsan, may parade sa baranggay. Nag usap tayong magkikita sa kanto para salubungin ng sabay ang prosisyon. Nagplano pa nga tayo na magdadala ng mga confetti para isaboy sa mahal na patron. Hindi ba’t ang sabi mo noong gabi bago iyon, tinulungan ka pa nga ng kapatid mo makaipon lang ng isang plastic noon. Nagsimula na ang prosisyon, sent ka ng sent ng message pero hindi ako nakapagreply. Dumaan na ang patron, natapos na at lahat pero hindi ako nakarating. On the night of that day, I said I was sorry but you didn’t respond. That time I knew, you are sick of me.

Isang beses pa, naalala ko. Nag-aya ka na mag-escapade tayo sa probinsiya niyo. I have already said yes to you, one month before; but on the very date of our trip, I called you and said, “Sorry I can’t come.” Naalala ko, sa sobrang inis mo, binagsakan mo ako ng phone. The whole time na nasa probinsiya ka, kahit isang tawag o text man lang, wala akong natanggap. And after a week of not seeing each other, pagkauwing pagkauwi mo, sinalubong kita ng ngiti, niyakap, saka ko sinabing, “Sorry na, bes. Hindi ko naman ginusto ‘yon.” Ang tagal kong nakayakap sa’yo pero hindi ka gumanti. Ilang Segundo pa ang lumipas pero parang wala lang ‘ako’ na nakayakap sa’yo, saka ka kumalas at kahit pabulong ay narinig kong sambit mo, “hindi mo ginusto pero ginawa mo. Nakakasawa na yang sorry mo.”, tapos no’n nagtuloy-tuloy ka pauwi sa bahay niyo nang hindi man lang ako nililingon. That moment I knew, you’re sick of me.

Alam ko iilan lang yan sa mga panahong nabigo kita at kahit na anong paghingi ko ng tawad ay walang halaga. Hindi ko sinasadya. Hindi ko hihilinging maniwala ka pero SORRY, HINDI KO TALAGA SINASADYA. I know you are sick of me and for all of my excuses. Despite all that, I just wanna say thank you and that I Love you, bestfriend.

Nanginginig ang mga kamay ko habang binabasa ang huling sulat niya. All this time, kaya pala. Kaya pala wala siya.

Hindi ko talaga sinasadya. That day of our hang out sa amusement park, inaatake ako ng asthma. Maniwala ka, pinilit ko talagang pumunta. Gabi pa lang noon, nagnenebulizer na ako . Akala ko talaga makakahabol ako. Nagkamali ako, kasi pati nebulizer sinukuan na ata ako. Sorry, ha.

 Noong araw ng prusisyon, excited akong maasama ka at maglaro sa kalsada. Sa kakamadali kong tumakbo, ayun at hinika ako. ^_^ haha pasensiya ka na at ang tanga-tanga ng BFF mo.

Noong araw ng trip natin sa CamSur, sa maniwala ka man o hindi, sobrang excited ko, hindi na nga ako natulog. Pero ewan ko ba, sa kinamalas-malasan, mga mag-uumaga na no’n, pota nilagnat ako. Tapos hindi na ako makahinga. J nyaha! Peste talaga napakawalang-kwenta ng Espren mo.

Pero alam mo, ngayong birthday mo, may  plano ako. Talagang pinilit kong maghanda ng isang malaking surprise birthday party para sa’yo. Inayos ko na talaga ang lahat. Pati nga yung apology letter ko mala-nobela eto nga’t nakahanda na. Sana magustuhan mo. Sorry bes, huh, sa lahat ng mga pagkukulang ko. Salamat na rin sa lahat ng mga pang unawa mo, hayaan mo, huli na talaga ‘toh. ILOVEYOU, BES.

Sa araw na iyon, sa mismong araw ng birthday ng Best Friend niya. Everything was set, family, friends, and relatives. But her best friend, who made it possible, isn’t. With all her might pinilit niyang mag stay, saluhan ang Best Friend niya at maging present sa araw na iyon, pero wala siya.

 “bes, sorry huh. This time hindi na ako late, kasi hindi na talaga ako makakarating. I’m sorry; I know you’ll be so damn hell sick of me; you may never going to forgive me this time and that ayaw mo nang makita pa ako dahil sa pagkawala ko sa Birthday mo. MIA palagi eh, as in Missing in Action. I knew you’ve been so sick of hearing this from me but this time; I REALLY DO APOLOGIZE, as in big time. The truth is, I am real sick, bes. SORRY for not telling you. Shitty as it may sound, but this will be the last time I’ll be saying SORRY to you.  This will serve as my last MIA in a very important occasion in your life. Because from now on, you will no longer be sick of me, for there’s no more me, who will say sorry to thee.”

She actually died, with a heart attack; dead on arrival. But before she could take her final breath, she still manage to make her final note, to her very best friend. Matagal na niyang tinatago iyon sa kaibigan niya. Everyone knows, except, her best friend.