*Clark's POV*
Malalim na ang gabi ng makauwi ako sa aking maliit na condo ko. Maliit lang siya pero kasya na yung ibang gamit sa pambahay. It's a little dirty pero tolerable naman siya.
Bago yan, ipapakilala ko muna sarili ko, I am Clark Neil Villanueva, 24 years old, sakto ang tangkad, mga 5'7, maitim pero makinis ang kutis ko, parang babae, hindi ako guwapo o pangit, sakto lang siya and I have an average body. And I am an accountant.
Anyway, back to the story, pumunta ako sa banyo at naligo. Sinuot ko na shorts at t-shirt ko na pangtulog. Grabe, bakit naging ganyan ako sa harapan niya kanina sa bar. Nauutal ako kanina habang kinakausap siya. Hindi ko alam sa sarili ko sa pagkamangha ko sa kanya, well I cannot blame him. Paano naman ang guwapo, hot at ang talino niya kaya ayan, ang dami nandadarapa sa kanyang babae o bakla. Mahimbing ako nakatulog hanggang napaginipan ko si Tristan, napaginipan ko na umiiyak siya sa lungkot tapos lumapit ako sa kanya tapos pinakasalan niya ako. Nagising ako ng napaginipan ko yan.
"Grabe naman na napaginipan ko yan", sabi ko sa sarili ko.
Pumunta ako sa kusina para magluto at maghanda na din para sa pagpasok. Nag-ring ang phone tapos nakita ko name ni Jali. Kaya kinuha ko ito sinagot.
"Good Morning Clarky!", masaya niyang sambit.
"Good Morning Jali! Bakit ka pala napatawag?"
"Wala lang hahaha. Gusto ko lang masigurado na okay ka"
"Huh? hahahaha okay lang ako. Bakit mo pala na naitanong yan?"
"Wala lang hahaha. Anyways, see you soon!"
"To you too", at ni-drop na niya ang call. Nakita ko na ang oras kaya bigla akog nagmadali sa pagpasok. At dahil dyan ay hindi ako na-late hahaha. Binata naman ako ng guard at nagpatuloy na ako sa pagpasok ko.
God, ang stressful ko ngayong araw. Gusto ko na talagang umuwi. Naging ganito ang buhay ko hanggang dumating na ang last week ng April kaya napagdesisyonan ko na umuwi muna sa probinsya para mag-rest. At buti tinaggap ito ni Mme. Rebecca.
~Sa terminal~
Tinawagan ko si mama para sabihin sa kanya na uuwi ako.
"Ma, uuwi muna ako sa probinsya para sa Alumni Homecoming"
"Sige nak, magpakasaya ka doon ah. O nga pala, sabihin mo kay Tristan na salamat sa tulong niya sa atin"
"Sige po ma.", at ni-drop ko na ang call ko
Tinawag na ang mga pasahero na sumakay na sa bus na papunta na ng Isabela. Kaya sumakay na ako kaagad at nilagay ang earphones ko at saka ni-play ang Sparks Fly ni Taylor Swift. Habang nakikinig ay iniisip ko ang sinabi ni mama. Hay, may galit pa rin ako sa kanya pero habang tumatagal ay parang napapawi na, dahil na din siguro kami ay tinulungan ng buong puso o maybe some other reason I don't know, ang alam ko ay natatanggal na pero kailangan ko ipakita na sa kanya na galit pa rin ako sa kanya. Tignan na lang natin kung okay na kami pagdating sa Isabela.
*Tristan's POV*
"Ang ingay mo naman! Hahaha", natatawa kong sambit dahil kanina pa kami nagbabangayan.
"K. Pero I will not stop. Seriously, you should stop this nonsense. Alam natin na may galit siya hanggang ngayon. Kahit yang pagtulong mo sa kanila ay hindi pa rin mapapawi yung galit niya sayo", seryosong niyang sambit.
"I will not. Alam ko na may pag-asa pa ako kaya hindi ko titigilan", seryosong sabi ko sa kanya sa likod habang nagmamaneho ako.
"Bahala ka na nga basta alam ko na masasaktan ka kapag ayaw niya talaga sayo. You have been warned Tristan", sabi niya na blanko ang mukha.
BINABASA MO ANG
Waiting For You
RomansDo you believe in destiny? And true love waits? Maghihintayan ba sila para maging sila? O mawawala ang paghihintay nila at mapupunta ito sa ibang tao? Sila ba talaga ang nakatadhana sa isa't-isa na mamuhay na maging masaya? O sa tadhana na mamuhay s...
