CAM KIRIKLARI

Bölüm 12

'Geçmişin tozlu sayfaları bizi yordukça... Yeni bir sayfa açmak zordur. Yeni bir sayfa için geçmişi temizlemek gerekir.'

Korku bir insan için en büyük duygudur aslında. Aşktan, sevgiden, hüzünden... Akla gelebilecek her şeyden güçlüdür korku. Çünkü insan her şeyden korkar. Ama en çok kendinden korkar. Hatıralayacağı şeylerden korkar.

"Korku çok güçlü değil mi?"

"Hem de çok."

Gözlerime bakan adam... Beni her şeyden koruyacak gibi hissettiriyordu. Ne saçma. Senelerce yanımda olan adamdan böyle bir hissiyat alamamıştım.

"Seni büyüten adam..."

"Bilmiyorum. Bazen seviyor gibi hissederdim ama kötüydü hep aramız."

Aslında bazen beni sevdiğini hissederdim. Ama çok kısa sürerdi. Murat bey benden genelde nefret ederdi. Belki nefret değildi ama... Bilmiyorum. Bazı geceler uyduğumu sanıp odama gelirdi. Okşardı saçlarımı. Konuşurdu sessizce.

"Alışmaya korkuyorum sana. Alışırsam gideceksin ve canım acıyacak. Bende kendi canım acımasın diye senin canını acıtmayı tercih ettim. Benden nefret et istedim. Benim çocuğum değildin belki ama hep kendi kızımmışsın gibi hissettim. Bana alışma sana alışmayayım diye kötü davrandım sana. Biliyorum dozunu hiç ayarlayamadım. Ama korktum Anka korktum. Önce beni sevseydin ve sonra her şeyi öğrenince nefret etseydin dayanamazdım buna."

Buradan gitmede  önce kurmuştu bu cümleleri odama gelip. Nefret edemiyordum ondan. Kalbimde her zaman bir sevgi vardı ona karşı. Biraz aptallık vardı bende galiba.

"Karşına çıksa..."

"Bilmiyorum Hector. Kafam çok karışık. Her şartta başımda derin bir ağrı oluşuyor. Hangisi daha ağır bilemiyorum."

Derin anlamlar yüklü bakışlarıyla baktı bana. Korkuyordum bu bakışlardan. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladı.

"Bence bunu siz aranızda halledin."

"Ne? Ne diyorsun?"

"Anka."

Arkamı döndüğümde oradaydı. Çocukluğumun, genç kızlığımın katili yanı başımdaydı. Ağlamak için acıyan gözlerime inat ağlamayacağım dedim. O adam yüzünden tekrar kırılmayacaktım. Yanıma geldi. Hector kalktı o oturdu. Bir anda başbaşa kalmıştık. Anlamlandıramadığım bir sessizlik vardı üzerinde.

"Özür dilerim."

"Neden?"

"Her şey için."

Kendimden bile beklemediğim bir kahkaha çıktı dudaklarımın arasından ve lanet gözlerim bir kez daha bana ihanet edip akıttı göz yaşlarını. Usul usul, kanıma sızmak istercesine, kanıma sızıp beni zehirlemek istercesine. Diktim gözlerimi onun gözlerine.

"Neden adam neden? Ne yapmıştım ben sana? Ne istedin çocukluğumdan? Ne istedin benden? Ya hepsini geç sen beni evlendirmek istedin?"

"Evlendirmeyecektim. Hatta ona gitmedim bile. Yani gittim ama konuşmasın ve..."

"Ve senin gururun kırılmasın diye."