CAM KIRIKLARI

Bölüm 10

'Kızgın olsam
Arayıp bir güzel sövüp kapatırdım
Ama kızgın değilim.
Sen beni kızdırmadın.
Sen beni ÜZDÜN.'

Gördüğü gerçek olabilir miydi? Lizzy karşısında duruyordu değil mi? Heyecanla karşısındaki kıza bakıyordu.

"Ane noydu şana? Ane?"

Duyduğu sesle kafasını aşağıya çevirdi. Küçük bir kız çocuğu ona sesleniyordu. Ama o... Ne bir adım ileri gidebiliyordu ne de bir adım geri. Geri kalanlar karşılarında gerçekleşen olaya bakıyordu sadece. O sırada Ulmar bir adım attı ama Dilşah karşısına geçip konuşmaya başlamıştı bile.

"Şen kimşin ya? Anem şenin yüsünden konuşmuyoy. Ditt. Ane noluyyy konuş."

"Sen... Sen..."

Cümlesini tamamlayamıyordu bile Ulmar. Karşısındaki çocuğa bakıp duruyordu sadece. Ve Lizzy sonunda kendine gelmiş gibi Dilşah'ın elini tutup kendine çekti.

"Onla alakası yok canım benim. Hadi biz yukarı çıkıp uyuyalım. Uyku saatimiz çok geçti bebeğim."

"O delcek mi?" Eliyle Ulmar'ı işaret ediyordu. Onu sevip sevmeme arasında kalmıştı Dilşah. Annesinin onu yüzünden onla konuşmadığını düşünmüştü ama annesi hayır diyordu.

"Hayır annem. Hadi size iyi geceler. Biz... Biz uyuyacağız."

Anka şaşkınca arkadaşına bakarken herkes içeriye girdi. Ulmar... Üzülsün mü sevinsin mi bilememişti. Senelerce aradığı, sevdiği bir kaç metre yukarısında uyuyacaktı ama kızı vardı. Derin bir nefes alarak boş bir koltuğa oturdu.

"Siz oturun ben..."

"Anka. Konuşabilir miyiz?"

"Kafam allak bullak Ulmar. Lütfen."

Baktı yüzüne Anka'nın. Haklıydı kız. Her şey birbirine girmişti. Aslı... Lizzy, Ulmar... Martin. Derin bir nefes alarak odasına çıktı. Üzerindeki elbiseyi çıkarıp yüzündeki makyajı temizledi. Saçlarını rahat bir topuza hapsedip ince pijamalarını giyerek Aslı'nın yanına gitti. Kafası allak bullak olmuştu.

"Aslı."

"Gel canım."

Yanına gidip sıkıca sarıldı ona. İçindekileri daha fazla tutamayan Aslı hıçkırarak ağlamaya başladı.

"Gel. Gel balkona gidelim. Dilşah uyanmasın."

Bir şey demedi Aslı. Koluna girip yürüdüler. Anlayamıyordu Anka. Kafası karman çormandı. Lizzy kimdi? Martin o olamazdı. Ulmar'dı o.

"Anlat Aslı. Lizzy, Martin... Kafam çorba oldu. O... o Ulmar. Anlat."

"Anka... Zor... Olmuyor Anka. O Martin işte. İsmi oydu. Bilmiyorum Anka."

"Neden Aslı? Neden ona farklı bir isim söyledin?"

"Söyleyemezdim Anka. Başta kısa süreli bir ilişki olacaktı ama olmadı. Aşık olmak yoktu başta. Söylemedim bende gerçek adımı. Hem bak... Bak o da söylememiş bana gerçek adını."

"Aslı. Kısa süreli bir şey olacak olsa bile ismini söylemedin ona."

"Aramasın istedim Anka. Arayıp bulmasın beni dedim. Saçma geliyor belki ama anlatamayacağım şeyler var. Nolur zorlama beni?"

"Bana her şeyi anlatabileceğini biliyordun Aslı. Anlatamıyorum diyorsun. Ne yaptım ben sana ki anlatamıyorsun?"

"Olmaz Anka. Canın yanar. Benim yüzümden canın yanarsa ben çok kötü olurum. Hem yalan sayılmaz. Çoğu kişi beni Lizzy adıyla bilir."