Kidnapped

Proloog

Ik dronk de laatste slok van mijn cola op en draaide me om. Ik zag mijn beste vriendin, - Mila - dronken met een jongen zoenen. Ze had een best kort, zwart jurkje aan en haar haar gekruld. Ikzelf had ook een zwart jurkje aan, maar wel wat langer. En mijn haar had ik gestijld. Ik lachte zachtjes en betaalde de barman. Hij glimlachte naar me en ik bloosde. Ik bloosde echt heel snel.

Mila's broer had ons hier afgezet, - sinds we allebei zeventien zijn en allebei ons rijbewijs nog niet hebben - alleen er kwam iets tussen, dus hij kon ons niet komen ophalen. Hij had me gebeld en ik zei dat het oké was. Eigenlijk vond ik het niks om door het donker te moeten lopen, maar het moet maar. Mijn ouders zijn uiteten en al onze andere vrienden zijn bij een of ander huisfeest, dus dat wordt niks. Ik sprong van de barkruk af. Er waren echt veel mensen hier. Ik duwde mezelf door de menigte heen. Uiteindelijk zag ik Mila en de jongen elkaar helemaal aflebberen.

'Tessss,' bracht Mila erg dronken uit. Ze lieten elkaar eindelijk even los. Ik zuchtte en keek even naar de jongen waar ze mee stond te zoenen, hij had bruin haar en bruine ogen. Toen hij me zag kijken knipoogde hij, ik rolde met mijn ogen en zuchtte even. 'Mila, kom je?'

'Nee, blijf nog effetjes,' ze struikelde over haar woorden. 'Het is zoooo gezellig hier!' Ze gooide haar armen in de lucht. De muziek stond heel hard.

'Sorry, maar ik heb echt geen zin meer,' zei ik. 'Maar jij kan hier blijven als je wilt.'

'Pretbederver,' mompelde Mila. Ik lachte zachtjes. En nog voor dat ik me omdraaide waren ze elkaar weer aan het aflebberen.

'Slik elkaar niet in hè!' riep ik naar ze, maar ze hoorden het niet.     

Ik had geen jas meegenomen, bedacht ik me, terwijl ik over de donkere straat liep. Ik voelde me niet op mijn gemak, voelde me bekeken. Ik hoorde voetstappen achter me en ik keek achterom. Ik zag een donkere gestalte, ik kon zijn of haar gezicht niet zien. Bewust ging ik sneller lopen. De voetstappen achter me versnelden ook. Ik kon niet gaan rennen, dat zou te veel opvallen. Dus snelwandelde ik.

In de verte zag ik een steegje, ik sloeg het steegje in. Er stond een grote vuilnisbak, dus ik verstopte me er achter. Mijn ademhaling was gejaagd. Ik zat op mijn hurken. Ik wachtte zo'n vijf minuten en besloot toen dat het veilig was. En ik vervolgde mijn weg naar huis. Ik voelde me nog steeds bekeken. Maar ik zette me er overheen. Het is vast niets, dacht ik. Ik stelde me weer eens aan. Opeens werden er van achter twee sterke armen om mijn middel geslagen en ik kwam met mijn rug tegen een harde borstkas. Ik wist nu zeker dat het een man was. Ik wilde net gaan schreeuwen, toen er een hand verschoof en van mijn middel af ging en voor mijn mond werd geslagen.

'Hmmpf,' kwam er uit mijn mond. Ik probeerde diegene die me vast had te trappen, maar hij was te sterk. Ik voelde een warme adem in mijn nek.

'Dit gaat even pijn doen, sorry prinses.' Ik vroeg me net af waar hij het over had, voordat ik een pijnscheut door mijn  hoofd voelde gaan. Ik begon zwarte vlekken te zien en toen viel ik bewusteloos.

A/N: Ik heb zo lang niet geschreven omg, maar hoe vinden jullie het proloog? Laat maar weten :).