Kidnapped

« 27 »

De vrouw die zo veel medeleven naar me had getoond, die trouwens Marie heette, had me naar het politiebureau in Almere gereden. Nu zat ik in de wachtkamer. Marie zei dat ze weer naar huis moest, ookal wilde ze wel met me wachten. Ik zuchtte, ik zat hier pas tien minuutjes, maar de zenuwen gierden door mijn lijf. Wat zou ik tegen ze zeggen? Waar begin ik? Wat als hij me weer vindt? Nerveus beet ik op mijn nagels.

'Mevrouw Cooper?' Een vriendelijke agente riep mijn naam en ik stond op en glimlachte naar haar. Ik volgde haar een vrij smal kamertje in.

'U kunt hier zitten,' zei ze terwijl ze naar een stoel tegenover haar wees. Nerveus zat ik in de stoel terwijl ze me aankeek.

'Mijn naam is Lydia, ik zal u ondervragen, zodat ik uw aangifte compleet kan maken.'

'Ik heb begrepen dat u aangifte wilt doen tegen uw ontvoerder?' Ik knikte.

'Wilt u me eerst vertellen hoe uw ontvoerder heet?'

'Carter,' antwoordde ik.

Ze maakte een instemmend geluid terwijl ze wat noteerde. 'Achternaam?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Hij heeft me nooit zijn achternaam verteld.' Ze knikte.

'Waren er nog andere handlangers op de locatie waar u gevangen gehouden werd?'

Moest ik Ace zijn naam vertellen? Hij was wel degene die me wilde helpen weg te komen. En die vrienden van Carter dan? Ik besloot nooit meer wat met die familie te maken willen hebben, ookal was het Ace. Plus die vrienden van Carter, ja ze waren aardig, maar ze hebben me nooit helpen ontsnappen. Toen herinnerde ik me die ene keer dat ik probeerde te ontsnappen en Ace me tegenhield.

'Zijn broer Ace was in dat huis. Ik heb ook een paar vrienden van Carter ontmoet. Hun namen waren Max en Chris, wederom heb ik geen achternaam, sorry,' vertelde ik.

Begrijpelijk knikte ze. 'Het is niet erg meisje, je geeft me informatie die belangrijk is, je doet het super.'

'Kun je deze mannen voor me omschrijven? Leeftijd, haarkleur, oogkleur en al die dingen?'

'Carter heeft lichtbruin haar en groen-bruine ogen en een gespierde lichaamsbouw, die Ace trouwens ook heeft. Ace heeft zwart haar en blauwe ogen. Max heeft een bril en ook bruin haar en groene ogen. Chris heeft blond haar en blauwe ogen. En van weet ik weet zijn ze allemaal begin twintig,' legde ik uit.

Ze knikte en noteerde nog wat dingen. 'Heel goed, kun je de omgeving van het huis beschrijven? Ik snap dat je niet precies weet waar het ligt.'

'Er lag een groot bos omheen, ze hebben een hek met prikkeldraad en dat is eigenlijk alles wat ik weet.'

'En nu over de nacht dat je ontvoerd werd, hoe is dat precies gebeurt?'

'Het begon allemaal toen ik op een feestje was met mijn beste vriendin Mila Parker. Zij wilde nog blijven en ik wilde naar huis. Niemand kon ons op komen halen, dus ik begon naar huis te lopen. Toen pakte iemand me vast en sloeg me op mijn hoofd. En daarna was ik in het huis van Carter,' vatte ik samen.

'Oké, heeft hij je ooit mishandelt of verkracht? Zijn er littekens, sporen?'

Ik knikte. 'Hij heeft een keer een C in mijn linker bovenarm gesneden om te laten zien dat ik van hem was.' Er ontstonden tranen in mijn ogen toen ik er aan terugdacht, maar ik wilde me sterk houden totdat ik thuis was.

Vol met medeleven keek ze me aan. 'Mag ik het misschien even zien?' Als antwoord schoof ik mijn trui van mijn schouder af, totdat de lelijke snee tevoorschijn kwam.

'En hoelang ben je ongeveer in dat huis geweest, denk je?'

'Zo'n drie weken ongeveer,' antwoordde ik.

'Dit is heel goed, we hebben genoeg bewijs om hem te arresteren, we moeten hem eerst vinden natuurlijk, maar dat komt goed.' Geruststellend keek ze me aan.

'Zal ik je dan nu naar huis brengen?' vroeg Lydia.

'Ja, heel graag,' zei ik terwijl ik opstond van mijn stoel. 'Heel erg bedankt voor uw hulp.'

'Dit is nou eenmaal mijn werk, het spijt me heel erg dat u dit heeft moet meemaken.' Bedroefd keek ik haar aan, wat een aardige agente.

We liepen naar haar politieauto en stapten in. Ze vroeg me mijn adres en dat vertelde ik haar. Je hebt geen idee hoe graag ik mijn familie en Mila weer wil zien na deze tijd. Ik voelde alweer tranen opkomen. Ik zou ze eindelijk zien.

Na iets meer dan een halfuurtje kwamen we eindelijk aan bij mijn huis.

'Wil je dat ik nog even mee ga naar je ouders, om dit uit te leggen? Of moet ik je later bellen met verdere informatie?'

'Nee, ik ga wel alleen.' Ze knikte en gaf me toen een briefje met haar telefoonnummer.

'Je kan me altijd bellen als je wilt, maar zodra we meer weten over de locatie, zal het politie bureau Almere je bellen, we hebben je contactgegevens,' zei ze.

'Dank u wel,' zei ik eindelijk een keer blij en stapte uit de auto. Aangekomen bij de deur drukte ik op de bel. Na een tijdje deed mijn moeder de deur open. In schock keek ze me aan en trok me toen in een verpletterende knuffel. Ik was zo blij om eindelijk haar armen om me heen te voelen, na weken.

'Tess, we hebben je zo gemist! Wat is er met je gebeurt, meisje?' Mijn moeder was helemaal in paniek wat volkomen begrijpelijk was.

'Ik ben oké, mam. Ik leg het allemaal binnen uit.'

A/N: Tess is eindelijk weer thuis bij haar ouders. Hoe denken jullie dat dit gaat aflopen? Trouwens, als je wil kan je ook nog mijn andere boek The Teacher's Obsession lezen!