Kidnapped

« 38 »

Liam p.o.v
Het was nu iets meer dan 24 uur geleden dat we Tess voor het laatst hadden gezien, wat betekende dat de politie eindelijk de zoektocht kon beginnen. Ze waren een uurtje geleden al begonnen met rond Utrecht en Almere te zoeken, maar nog zonder resultaat. Mila en de ouders van Tess waren bezorgd, ik zelf ook. Ik hoopte zo erg dat ze haar snel zouden vinden, ik wilde haar gewoon weer in mijn armen hebben.

Tess p.o.v
Carter wilde niet zeggen waar hij opeens naartoe ging, misschien ging hij gewoon naar de keuken of zo, maar toch voelde ik aan dat er iets niet goed was. Dus ik daalde ook de ladder af en verliet de opslagkamer. Carter wilde net de trap af gaan lopen, dus ik liep achter hem aan.

Toen we allebei in de keuken stonden, keek hij me met een geamuseerde blik aan. Hij opende een kastje en pakte zijn autosleutels.

'Wat ga je doen?' vroeg ik verbaasd.

'Babe, stop met vragen, ik ga het toch niet zeggen.' Carter leek nu weer best rustig, ik vond dat hij echt moodswings had. Net op de zolder was hij laaiend en nu kwam hij weer best relaxed over.

En toen realiseerde ik het me. Hij ging naar Liam toe! Ook al dacht hij dat hij David heette. Dan zou er ook geen gevaar zijn, want hij zou Liam toch nooit vinden. Ik knikte langzaam.

'Ik ben over een paar uur terug, dus gedraag je,' vermeldde hij nog en liep toen weg. Gedraag je?! Zag ik er uit als een hond of zo?

Maar goed, ik zou dus een paar uur alleen zijn Misschien kon ik ontsnappen?
De vorige keer was het me ook gelukt te ontsnappen. Ik stond nu in de keuken. Er waren veel ramen in dit huis, ik zag veel bomen buiten, ik had toen ik hier aankwam al gezien dat het huis heel afgelegen lag. Toen ik nog steeds uit het raam tuurde zag ik het grote hek. Er was hier geen deur dus ik liep door de woonkamer, naar de gang.

Deze deur zal vast niet open zijn, maar ik besloot dat ik het toch wilde proberen. Tot mijn verbazing ging de deur gewoon open, dat was raar? Ik stapte naar buiten en ik zag weer allemaal bomen rondom het huis. En een hek dat ik al had gezien toen we hier aankwamen een dag geleden, in het vorige huis was er ook een hek, maar die was lang niet zo hoog als dit hek. Dit hek was minstens vier meter hoog! Hier zou ik dus nooit meer zo over heen kunnen klimmen. De moed zakte me in mijn schoenen.

Het zakte nog meer in mijn schoenen toen ik de bordjes las die op het hek hingen, er stond dat er blijkbaar stroom op stond en dat er een alarm zou afgaan als je het hek aanraakte. Ik wilde het er niet op wagen om op de een of andere manier over dit hek heen te klimmen en dat er dan een oorverdovend alarm af zou gaan. Carter zou dan gelijk naar "huis" komen en dan zou ik weer gestraft worden. Zo kon ik dus niet ontsnappen. Maar misschien hoefde ik niet weg te rennen, wat als ik Carter uitschakelde? En dan de politie zou bellen, maar dan zou ik alsnog niet weten waar ik ben. Ik zou op internet kunnen kijken waar ik was, of op Carter's telefoon. Maar de eerste stap was: Carter uitschakelen. En daarvoor had ik een wapen nodig, dus ik rende weer naar binnen en deed de deur dicht.

Toen snapte ik ook waarom hij deze deur had opengelaten, hij wilde me laten zien dat ontsnappen onmogelijk was. Er kwam een triomfantelijke lach op mijn gezicht, ik ging hier wegkomen. Al zou het nog niet heel snel zijn, ik wilde eerst zijn vertrouwen weer wat terug winnen, er wat tijd overheen laten gaan. Ik was tenslotte laatst nog ontsnapt. Ik zou een aantal weken niet proberen te ontsnappen en als de kans dan daar was; en ik had een wapen, zou ik het gebruiken.

Ik liep weer de keuken in op zoek naar... een mes? Ik pakte de scherpste en grootste die ik kon vinden en borg hem op een veilige plek op. Zou ik Carter hiermee lang genoeg kunnen uitschakelen? Ik denk het niet, of ik moet het mes in zijn hart steken. Zou ik dat kunnen, iemand vermoorden? Hij was zeker weten een monster dat verdiende te boeten voor zijn daden, maar ik wist niet of ik het in me had.