Kidnapped

« 30 »

Tess p.o.v

'Een ijskoffie karamel met red velvet cake, alsjeblieft,' zei ik tegen de serveerster. Ze knikte, kriebelde wat op haar notitieblok en wendde zich toen tot Mila.

'Een cola light alsjeblieft.' Verbaasd keek ik mijn beste vriendin aan toen ze geen eten en zelfs geen cake bestelde?! Ze haalde haar schouders op toen ze mijn blik zag.

Uiteindelijk keek de serveerster wel heel verleidelijk naar Liam, een vriend van mij en Mila. Liam had bruin haar met bruine ogen, ik moet je eerlijk vertellen dat ik hem altijd wel een beetje zag zitten, maar ja toen werd ik gekidnapt en "geclaimd" door Carter. Maar dat weerhoudt me niet.

'Ik zou graag een cappuccino willen, met een paar van die chocolade koekjes.' Ze knipperde overdreven met haar wimpers, wat was er mis met deze serveerster?

Ik rolde met mijn ogen toen de serveerster nog een knoopje van haar blouse open deed. Waarom kon ze niet gewoon haar werk doen? Gelukkig ging Liam er niet echt op in.

'Het komt er zo aan,' meldde ze, kijkend naar Liam, waarna ze heupwiegend weg liep

In ieder geval, we hadden besloten om met z'n drieën wat lekkers te gaan eten en zitten nu in een gezellig cafétje buiten.

Ik had Liam ook al bijgepraat over de hele kidnap situatie en Carter en zo. Liam wilde net weer wat zeggen totdat mijn telefoon afging. Ik viste hem uit mijn tasje en keek op de display.

'Wie is het?' vroeg Liam wel heel geïnteresseerd.

'Onbekend nummer, het zal wel de agente zijn die vraagt hoe het me gaat of zo,' antwoordde ik met een glimlach en nam mijn telefoon op.

'Hallo Lydia!' groette ik haar blij, bijna alsof we vriendinnen waren, wat best raar zou zijn.

'Hallo mevrouw Cooper.' Ze klonk niet bepaald positief.

'We hebben helaas spijtig nieuws voor u,' ging ze verder. Mijn hart begon sneller te kloppen in mijn borstkas. Spijtig nieuws? Mijn gedachtes begonnen gelijk conclusies te trekken, zou Carter misschien... nee dat zou niet kunnen, toch?

'Lydia, je gaat me toch niet vertellen dat...' Mijn zin durfde ik niet eens af te maken. Het kon niet, het mocht niet.

'Ik ben bang van wel. We weten niet op welk tijdstip het precies is gebeurd, maar Carter is ontsnapt.' De moed zakte me in mijn schoenen. Ik hoorde haar stem nog wel, maar het kwam niet meer binnen.

'Luister, het komt allemaal goed...'

Wat moest ik nu? Hij kwam me weer halen, hij zou weer hetzelfde doen. Oh god, hoe boos moest hij wel niet zijn dat ik ben ontsnapt. In shock staarde ik voor me uit, Mila en Liam snapten niet wat er gebeurde.

'Mevrouw Cooper, bent u er nog?'

'Wat? Ja, ik ben er nog. Sorry, ik lette even niet op. W-wat zei je?'

'Ik zei dat u zich geen zorgen hoeft te maken, al onze teams zijn op zoek naar uw ontvoerder. Het enige wat u hoeft te doen is in uw huis blijven. Ik stuur nu drie politieagenten die voor uw huis komen staan en het bewaken, zodat u zich veilig voelt en er niks kan gebeuren. Begrijpt u dat?' zei haar rustige stem.

'Ja, ik begrijp het,' bracht ik met moeite uit. Ik hing op.

'Wat is er?' vroeg Mila bezorgd toen ze mijn gezichtsuitdrukking zag.

'Het is Carter, h-hij is ontsnapt.' Er ontstonden tranen in mijn ogen. Liam stond op van zijn stoel en knuffelde me, ik voelde me gelijk veilig.

'Sorry jongens, m-maar ik moet naar huis want daar ben ik v-veilig,' stotterde ik terwijl er nu tranen over mijn wangen stroomde.

'Het is oké, we begrijpen het. Het enige wat telt is dat jij veilig bent,' zei Mila lief waarmee Liam instemde.

'Wil je anders dat ik met je mee naar huis ga?' stelde Liam voor waarop ik heftig ja knikte, ik wilde absoluut niet alleen in mijn huis zijn. Mijn ouders waren op werk, aangezien het het midden van de dag was. Liam hielp me overeind.

'W-wacht, ik moet mijn ouders bellen.'

'Dat kunnen we beter doen als je binnen bent,' zei Liam.

Toen Liam en ik bij mijn huis aankwamen, stonden er inderdaad al drie politieagenten en één politiewagen. De politieagenten knikten naar me toen ik langs ze liep en ik gaf ze een zwakke glimlach.

'Dus, zullen we een film kijken?' stelde Liam voor, toen we op de bank in de woonkamer zaten.

'Is goed, maar ik wil toch eerst mijn ouders inlichten.' Waarop Liam begrijpelijk knikte.

'Mam?'

'Ja, lieverd? Ik ben rond 18:00 thuis, als je dat wilde weten,' antwoordde mijn moeder gelijk toen ik haar belde.

'Nee, dat is het niet. Ik kreeg een belletje van het politiebureau dat Carter is ontsnapt.'

'Wat?! Hoe heeft dit kunnen gebeuren! Ben je oké meissie?' Bezorgdheid klonk duidelijk in had stem.

'Ja, het gaat wel, gewoon een beetje geschrokken.'

'Ik bel je vader dalijk en dan komen we allebei naar huis. Je bent wel thuis toch?'

'Ja, ik ben thuis, maar dat is echt niet nodig mam. Er staan drie politieagenten buiten op de wacht en Liam is hier met me.'

'Liam, die vriend?' Ik knikte, ook al kon ze dat niet zien.

'Yep, dus het gaat wel, blijven jullie maar op werk.' Na nog een paar minuten bellen met mijn moeder en haar overtuigen dat het wel oké gaat, hing ze op. Liam had het hele gesprek gehoord en glimlachte warm naar me.

We besloten The Hungergames te kijken, ik heb die film al té vaak gezien, maar toch blijft hij spannend en leuk. Liam had op de helft van de film zijn arm om me heen geslagen, waar ik van moest blozen. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij me aankeek. Dus ik keek hem ook aan.

'Je bent zo mooi,' prevelde hij. Dus hij vond mij ook leuk? Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik bloosde nog meer nu. Hij leunde steeds dichterbij en ik blikte naar zijn lippen.

A/N: it's getting hot in here jongens. Wat vinden jullie van dit alles? Dit hoofdstuk is trouwens ietsje langer, vaker doen?