Kidnapped

« 1 »

Kidnapper p.o.v

Ik werd wakker en bedacht me weer wat er gisteren allemaal is gebeurt. Tess, de liefde van mijn leven. Ze is zo mooi, zo aardig, zo lief, zo slim, maar zo naïef. Hoe kon ze nou denken dat ik er niet meer zou zijn? Het was een domme zet, om dat steegje in te slaan, maar het was makkelijk om haar te ontvoeren. Ik had haar in mijn bed gelegd en de dekens over haar heen getrokken. Ik had nog een kusje op haar voorhoofd gedrukt en was toen zelf gaan slapen.

Ik was bewust in een ander bed gaan slapen, om haar niet af te schrikken, maar vanavond gaan we gewoon met z'n tweeën in een bed liggen. Ik besloot een ontbijtje voor haar klaar te maken. Ik bakte twee broodjes af, belegde ze, maakte wat thee, en ik schonk wat jus d'orange in. Dat zette ik allemaal op een dienblad en ik liep er mee naar boven. Stilletjes opende ik haar deur, met de intentie haar niet wakker te maken. Ik deed de deur op slot, voor de zekerheid. Ik glimlachte toen ik haar daar zag liggen. Ze lag opgekruld en omhelsde het kussen. Het dienblad zette ik op het bijzettafeltje naast het bed.

Ik ging op de rand van het bed zitten en aaide met mijn duim over haar wang. Ze maakte een geluidje waar ik zachtjes om lachte. Ik trok mijn hand snel terug. Ze strekte haar armen even uit en toen deed ze haar ogen open.

Tess p.o.v
Ik voelde iets over mijn wang kriebelen. Ik maakte een of ander raar geluidje en rekte mijn armen even uit. Ik opende mijn ogen. Gelijk kroop ik achter uit in het bed. Een knappe man van, - ik schat - rond de eenentwintig, hij had lichtbruine haren, groen-bruine ogen, ik kon het niet beschrijven. Zo te zien had hij ook een gespierde lichaamsbouw. Wacht... Die man van gister... Ik ben gekidnapt! En hij is mijn kidnapper. Hij staarde me gewoon rustig aan en glimlachte even. Ik keek naar wat ik aanhad: een kort zwart broekje, en een los shirt dat er over heen viel. Dit had ik niet aan toen ik uitging. Het eerste wat me te binnen schoot was: rennen! Rennend naar de deur probeerde ik hem open te doen, maar hij was op slot. Ik draaide me langzaam om en hij stond recht voor me, en vrij dichtbij ook. Ik drukte mezelf tegen de deur aan, hij merkte het en grijnsde. Hij plaatse een hand naast mijn hoofd. Hij boog wat meer naar me toe - ik kon zijn minterige adem ruiken- ,totdat hij bij mijn oor was.

'Probeer niet te ontsnappen want het gaat je niet lukken, prinses,' zei hij met zijn diepe stem. 'Als je gaat zitten vertel ik je wie ik ben.' Ik kreeg rillingen door zijn stem zo dicht bij mijn oor. Zijn warme adem op mijn wang en oor. Hij hield zijn hoofd weer voor me en ik keek naar zijn ogen. Wauw... Zijn ogen zijn echt- Ik ga die zin niet eens afmaken! Het is een klootzak.

'Misschien wil ik niet weten wie je bent,' zei ik uitdagend, ookal wilde ik dat eigenlijk wel.

'Ik weet zeker dat je het wilt weten.' Hij knipoogde. Ik twijfelde, ik kan toch niet weg, de deur is op slot. En ik wil tenminste zijn naam weten. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het en ik ging weer op het bed zitten.

Er speelde een grijns rondom zijn lippen en hij ging zitten. 'Ik ben Carter. En ja, ik heb je gekidnapt.'

'W-waarom?' stotterde ik, nog steeds in schok over het feit dat ik gekidnapt ben. Hij leunde wat meer naar me toe en streelde mijn wang.

'Je bent mooi, lief, aardig. Ik heb je al een tijdje geobserveerd,' vertelde hij. Mijn ogen werden groot. Ik sloeg zijn hand weg waarna hij me boos aankeek.

'Je hebt me gestalkt?!' riep ik uit.

'Zo zou ik het niet noemen. Van een afstandje bekijken is niet hetzelfde, dus ja, ik weet een aantal dingen over je,' zei hij onschuldig.

'Natuurlijk wel!' bracht ik tegen hem in. 'Je bent ongelofelijk. En je bent zeker ook nog veertig.'

Hij lachte zijn, diepe, hese lach. 'Eigenlijk ben ik pas tweeëntwintig, maar oké.'

'Kan je me niet laten gaan?' vroeg ik verdrietig. Ik wilde terug naar mijn familie, naar Mila, mijn andere vrienden. Ik miste school zelfs. Hij kwam wat dichterbij zitten en ik verschoof wat naar achter.

'Nee,' zei hij hard. 'Als ik iets wil, krijg ik het, en ik wil jou. Dus ik heb je. Je bent van mij.'

Ik sloeg mijn armen over elkaar. Wie denkt hij wel niet dat hij is?!

'Oké, luister eens even, klootzak,' begon ik, maar hij onderbrak me.

'Scheld me niet uit,' commandeerde hij me en hij kwam nog dichterbij.

'Ik doe wat ik wil,' vertelde ik hem eigenwijs.

'Nee, dat doe je niet.' Ik wilde hem slaan, maar hij pakte mijn polsen vast, waardoor ik niks kon doen. Hij keek me grijnzend aan.

'Ik wil die grijns echt van je gezicht af slaan,' zei ik tegen hem wat hem nog meer liet grijnzen. Hij duwde me achterover, zodat ik met mijn rug op het bed belandde. Hij steunde met zijn knieën naast mijn benen en boog over me heen. Mijn ademhaling werd wat gejaagder.

'Laat los,' zei ik kwaad.

'Waarom zou ik? Je ligt er best...' Hij leek na te denken over het woord en krabde even aan zijn kin 'Kwetsbaar bij...' Hij was sterk, dat geef ik toe, maar ik probeerde hem van me af te krijgen, en gek genoeg werd zijn grip op mijn polsen losser. Ik duwde hem van me af. Ik ging staan en hij ook. Ik liep langzaam naar hem toe. Ik prikte mijn vinger in zijn borst.

'Ik ben geen voorwerp wat je kan claimen, Carter,' ik prikte een keer in zijn borst, 'ik ben een mens, en ik heb ook gevoelens en rechten, dus ik zou maar normaal gaan doen en me laten gaan, want ik ben van niemand,' siste ik in zijn gezicht.

'En dat vind ik nou zo leuk aan je,' begon hij en schoof wat haar achter mijn oor, ik schrok van zijn liefdevolle actie. 'Altijd zo pittig.' Ik negeerde zijn rare opmerking. Ik was toch geen gerecht of zo?!

'Eet je eten op en kom dan naar beneden,' commandeerde hij me haast. Het enige wat ik kon doen was stil staan. Hij was zo dominant. Hij liep de kamer uit. Ik hield er echt niet van, en dat ik van hem was, dacht het dus niet.

A/N: Eerste hoofdstuk omdat ik inspiratie had! :)
Carter (Paul Wesley)

Tess (Nina Dobrev)