Kidnapped

« 32 »

'Wat kan ik zeggen, we hadden hoop.' Liam keek me aan.

'Maar dat betekent niet dat het niet goed komt, ik houd je veilig,' ging Liam verder. Ik knikte. Als Liam hier was, voelde ik me tenminste veilig.

Mijn ouders waren inderdaad rond 18:00 thuisgekomen, zoals mijn moeder had gezegd. Ze waren blij dat er nog steeds politie agenten voor onze deur op de wacht stonden en ik ook, het gaf me ook een veilig gevoel. Ik had ze ook weer de laatste teleurstellende update verteld over de valse locatie van Carter. Hij zou overal op zijn nieuwe locatie kunnen zijn.

Liam was pas weggegaan toen mijn ouders er waren, omdat hij me niet alleen wilde laten.

Het was nu de volgende dag, ik was net wakker en had een simpel zwart hemdje aan, met een kort broekje wat ik nooit naar buiten zou dragen, aangezien mijn halve kont er uit hing. Het was tenslotte alleen om in te slapen en het zat lekker.

Mijn ouders waren om acht uur al vertrokken naar werk en het was half tien, toen ik besloot mijn comfortabele bed te verlaten. Liam zou over een halfuurtje al komen, waar ik erg blij mee was.

Ik liep lui de trap af en bedacht wat ik als ontbijt zou willen. Ik had geen zin om echt iets te maken dus ging ik maar cornflakes eten.

Toen ik mijn cornflakes zat te eten, bedacht ik me dat ik mijn telefoon boven had laten liggen en ik mijn ouders nog een appje moest sturen dat alles nog oké ging. Ja, zo zijn ze, bezorgd. Nog bezorgder dan eerst, wat begrijpelijk is.

Ik jogde weer de trap op, man wat een workout hier. Ik pakte mijn telefoon van mijn bureau af en wilde de kamer weer verlaten, nadat ik een berichtje naar mijn moeder had gestuurd, tot ik plots een briefje op mijn bed zag liggen.

Sweetheart,
Je ziet er zo lekker uit in dat veel te korte broekje van je. Maar dat is alleen bestemd voor míjn ogen.
Ik zie je héél binnenkort en dan zijn we voor altijd samen.
-  Je prins op het witte paard

Spottend keek ik naar de laatste zin, je prins op het witte paard. Met trillende handen liet ik het briefje los. Hij wist wat ik aanhad. En hoezo heel binnenkort?!

Is hij via het raam binnengekomen en toen weer weggegaan, gewoon om me bang te maken? Of was hij in mijn huis?!Mijn hartslag versnelde toen ik eraan dacht. Wat als hij nu beneden was? Oh my god, ik moest een wapen zien te vinden hier. Iets scherps. Het eerste scherpe object wat ik zag was een zakmes. Voor de rest zag ik niks bruikbaars. Ik zou mijn spiegel kunnen breken en hem aanvallen met een scherf, maar dat zou hij horen. Dit leek me de beste oplossing.

Sluipend liep ik de trap af terwijl ik het zakmes paraat hield en keek de hal rond. Niemand. Mijn hartslag versnelde toen ik de woonkamer binnen stapte. Nog steeds niemand. Nog één deel om te checken, de keuken. Ik slaakte een zucht van opluchting toen ook daar niemand te bekennen was.

'Damn, je ziet er echt heel goed uit in dat broekje,' hoorde ik achter me. Geschrokken en in paniek draaide ik me om, daar stond Carter die over zijn lippen likte. Verstijfd van angst bleef ik staan.

'Hoe ben je hier binnen gekomen?' vroeg ik bang, zijn opmerking negerend, terwijl hij naar mijn zakmes keek.

'Alsof je me van je weghoudt met een zakmes,' spotte hij. Het was inderdaad niet echt een goed wapen. Ik besloot hier niet op in te gaan.

Hij nam een stap naar me toe en ik een van hem weg. 'Niet eens een "hallo lieverd, ik heb je gemist" Ik ben gekwetst,' zei hij met een pruillip. 'En daar gaat het niet om, babe.

'Ik zal je nooit missen,' siste ik. Net was ik nog bang en nu was ik pissed off.

'Zoveel vuur in een meisje,' mompelde Carter terwijl hij de afstand tussen ons overbrugde en over mijn wang streek. Ik sloeg zijn hand weg.

'Laat me met rust,' bracht ik uit terwijl ik hem aankeek.

'Zal ik doen,' knipoogde hij, 'voor nu dan.'

Hij pakte de deurklink van de keukendeur vast. Hij gaat gewoon, zo nonchalant? Ik snapte eerlijk gezegd ook niet waarom ik niet gelijk ben weggerend toen ik zijn gezicht zag. Ik kon het gewoon niet, ik stond aan de grond genageld van de angst en durfde eigenlijk niks.

'Oh en, zorg dat je weg blijft van die jongen,' waarschuwde hij me.

'Of anders?'

'Je wil niet weten wat er met hem gebeurt dan, Tess,' was het laatste wat hij zei voordat hij wegliep. Hij had me mee kunnen nemen maar hij deed het niet. Waarom niet? Ik zou zo de politie kunnen bellen. Maar ik weet zelf ook wel dat dat geen zin heeft. Ik denk dat hij me eerst bang wilde maken, door deze onverwachtse bezoekjes en telefoontjes en appjes. Zou het dat zijn? Ik had geen kennis over psychopathische ontvoerders.

En om de een of andere reden leek Carter niet boos op me, ik had hem tenslotte wel verraden bij de politie, evenals Ace, Max en Chris. Zou hij me daar later voor straffen? Ik hoopte dat hij de kans niet eens meer zou krijgen om me weer te ontvoeren.

Ik bedacht me dat ik het zakmes niet eens had gebruikt. Had ik wel moeten doen, ik had hem moeten neersteken, al was het maar een klein sneetje.

Met trillende handen opende ik de voordeur om te kijken wat er nou eigenlijk was gebeurt met de drie politieagenten voor mijn deur. Ik sloeg mijn hand over mijn mond. Alle drie vermoordt. Tranen welden op in mijn ogen. Carter was een monster. Het is mijn schuld dat ze dood zijn.

Snikkend belde ik het politiebureau Almere op en vertelde ze alles wat er net gebeurd was, het briefje, Carter die langskwam en de politieagenten die op mijn oprit lagen. Lydia kalmeerde me enigszins en beloofde dat er vanaf nu betere bewaking zou komen. De lichamen zouden worden opgeruimd.

Met opgedroogde tranen op mijn wangen hoorde ik mijn achterdeur openen. Mijn hart klopte in mijn keel. Het verdween al snel toen ik het bekende gezicht van Liam zag.

A/N: nou het wordt wel allemaal heel intens