Kidnapped

« 35 »

Tess p.o.v
'Weet je nog een paar van de regels van toen je hier voor het eerst kwam?' vroeg Carter. Ik schudde mijn hoofd, waardoor mijn haar wild om me heen vloog.

'Regel één was: spreek me niet tegen. Oh, volgens mij heb je die al meerdere keren verbroken in al deze tijd,' zei hij betuttelend terwijl hij intimiderend om me heen liep.

'Regel twee,' ging hij verder, nog steeds om mij heen cirkelend, 'was: onderbreek me niet. Een regel die je ook al vaker hebt overtreden.' Ik slikte.

Hij stopte met om me heen lopen en pakte mijn kaak vast. 'En de laatste regel: probeer niet te ontsnappen, dat is een regel die je heel recent hebt verbroken.' Ik probeerde mijn kaak uit zijn ijzersterke grip te krijgen, maar het lukte niet.

'Ik denk dat er niets anders op zit dan je te straffen,' zei hij nonchalant.

'Je gaat me zeker weer op sluiten zonder voedsel en drinken, zoals de vorige keer,' spotte ik. Vurig keek ik hem aan en hij liet eindelijk mijn kaak los.

'Heel goed, Tess. Alleen toen was je ontsnapt, er komt een twist bij.' Een twist? En mijn vuur was alweer gedoofd.

'De twist is een van je grootste angsten,' voegde hij er aan toe. Ik slikte. Mijn grootste angst, hoe wist hij dit?

Toen hij mijn angstige blik zag zei hij: 'Ik wil je geen pijn doen, sweetheart, echt niet. Maar ik moet wel, je bent van me ontsnapt, bent te vaak tegen de regels in gegaan en om het af te toppen heb ik je een andere man zien zoenen.' Bij dat laatste leken zijn ogen een tint donkerder te worden. Hij was jaloers.

'Maar we zullen het na je straf wel over die jongen hebben,' zei hij op een jaloerse toon. Opeens pakte hij me bij mijn bovenarm en begon me ergens naar toe te slepen. Ik probeerde me te verzetten, maar het had geen zin, hij was simpelweg te sterk. Mijn hart begon sneller te slaan, toen ik zag dat we een trap afgingen. Een kelder. Wat heeft deze psychopaat met kelders?! Eerst snapte ik niet wat er nou was met deze ruimte. Er stond niks in. Geen stoel, geen martelapparatuur.

Eerst zag ik niet echt hoe klein deze ruimte eigenlijk was, het was misschien net twee meter bij twee meter. Het leek meer op een hokje. Mijn hart hamerde tegen mijn borstkas en mijn mond voelde opeens heel droog aan. Ik was claustrofobisch, ik kon niet tegen kleine ruimtes.

'Nee Carter, alsjeblieft,' smeekte ik hem toen we in het kleine hokje stonden.

'Sorry, babe, dit is de enige manier waarop je het gaat leren.'

Ik voelde me zo angstig in deze kamer. En zonder ook nog maar iets anders te zeggen, verliet Carter de kamer en sloot hij de deur af. Ik had geen idee hoelang ik hier in zou zitten, een uur, een dag, een week? Ik wist dat het geen zin had om zijn naam te roepen, want hij zou toch niet terug komen. Ik wilde me niet laten breken door Carter en ik zou sterk blijven voor mezelf en voor mijn familie en Mila en Liam. Oh Liam, wat mis ik hem toch. Mila was nu allang bij mijn huis aangekomen en had waarschijnlijk al snel door dat er iets mis was.

De muren leken op me af te komen en benauwdheid vulde mijn lichaam. Het voelde alsof ik niet kom ademen in deze kleine ruimte. Mijn ademhaling versnelde. Oh god, hoe kwam ik hier uit! Zweetdruppels vormden zich op mijn voorhoofd en verwoed veegde ik ze weg. Ik wilde hier weg. Ik kon dit niet aan. Het werd steeds moeilijker voor me om te ademen. Ik werd duizelig door het zuurstofgebrek en voelde dat ik steeds meer het bewustzijn begon te verliezen. En toen werd alles zwart.

Carter p.o.v
Nadat ik Tess had opgesloten in dat kleine hokje, was ik naar mijn kantoor gegaan. Nu was ik haar aan het bekijken via mijn monitor, ik had namelijk overal in het huis camera's, ook in de kelder. Dit was een nieuw afgelegen huis in Hilversum,wat ik had gekocht nadat Tess was ontsnapt.

Ik wilde haar niet straffen en vooral niet met haar grote angst, maar ik moest wel. Anders ging ze me nooit gehoorzamen.

Ik zag op het beeldscherm hoe ze in paniek raakte en het leek alsof ze niet goed kon ademen. Ik voelde medelijden voor haar, het liefst haalde ik haar daar nu weg, maar ik deed het niet. Een paar seconden keek ik niet naar het scherm en toen lag ze opeens op de grond. Ze was flauwgevallen, op de harde vloer. Bezorgd rende ik mijn kantoor uit en denderde ik de trappen af. Daar lag mijn mooie meisje op de grond. Haar haar lag om haar heen als een soort waaier. Snel tilde ik haar op en droeg haar naar boven. Ik zou haar dit niet nog een keer willen aandoen. Het was eigenlijk ook de bedoeling dat ze hier een aantal uur zou blijven, maar ik kon haar gewoon niet daar laten liggen. Ze was mijn zwakke plek.

Ik had haar naar mijn slaapkamer gedragen en in mijn bed gelegd. Mijn kamer leek best veel op mijn oude slaapkamer in het andere huis. Deze was iets luxer en er zat weer een badkamer aan verbonden, dus dat was fijn.

Ik heb geen idee hoelang ik op haar bed heb gezeten en gewacht toen ze wakker werd, maar toen ze eindelijk bij haar zinnen kwam, keek ze me extreem woedend aan.

Liam p.o.v
Toen ik het telefoontje van Mila had gekregen was ik met topsnelheid naar het huis van Tess gereden. Die fucker heeft Tess alweer meegenomen. En ik zat haar maar de hele tijd de beloven dat ik haar veilig hield en heb ik gefaald. Ik voelde me erg schuldig. Als ik mijn shift had afgezegd, kon ik blijven en haar beschermen. Of als ik later was begonnen aan mijn shift, kon ik weggaan als Mila er was en dan was ze niet alleen geweest. Maar nee, ik moest weer zonodig werken.

Nu zat ik op de bank met de ouders van Tess en Mila, aan het brainstormen hoe we haar terug gingen krijgen. De moeder van Tess barstte in huilen uit toen ze het nieuws hoorde dat haar dochter weer weg was en eerlijk gezegd; ik wilde precies hetzelfde toen. Haar vader probeerde zich groot te houden, maar ik kan me niet eens voorstellen hoe hen zich nu voelen.

We kwamen in ieder geval allemaal tot dezelfde conclusie: we hadden geen idee waar we überhaupt moesten zoeken. We wisten niet eens of hij haar hier in Utrecht hield, weer in Almere of in een heel ander land. Ik zuchtte diep, ik miste haar.

A/N: En? Ik heb trouwens nog een ander boek: My Teacher's Obsession, ik update niet heel vaak erin, maar ik wil het van af nu wel meer proberen.