Kidnapped

« 36 »

Tess p.o.v
Ik voelde dat ik op iets zachts lag. Het lag heerlijk. Ik opende mijn ogen en zag dat ik in een luxe kamer lag, met veel donkere kleuren. Dit zal wel de kamer van Carter zijn. Er waren twee deuren, eentje zal wel van de badkamer zijn, bedacht ik me. Wat ik ook voelde was mijn hoofd, dat pijnlijk klopte.

Mijn ogen landde op het monster voor me dat op de rand van het bed zat.

'Hé, je bent eindelijk wakker,' zuchtte hij blij. Ik deed het eerste wat in me op kwam en ik sloeg hem hard op zijn rechterwang. Ongelovig greep hij naar zijn wang. Ik zwoor dat ik zag dat zijn ogen een paar tinten donkerder werden. Hij begon haast te trillen van woede en greep mijn pols vast.

'Ik ben aardig voor je geweest, Tess, maar nu-'

'Aardig?! Door jouw domme straf ben ik flauwgevallen en doet mijn hoofd fucking veel pijn. Je bent nooit aardig voor me geweest,' kapte ik hem af.

'Ik heb je voedsel gegeven, ik heb je altijd onderdak gegeven, ik ben aardig voor je geweest. Ik had je allang kunnen verkrachten!' schreeuwde hij nu naar me. Hij zette zijn benen naast mijn heupen op het bed en hing nu over me heen.

'Je hebt me fucking gekidnapt! Twee keer! Wat denk jij wel niet!' schreeuwde ik terug.

'Je bent een monster, je houdt me hier gevangen en je straft me!' vervolgde ik schreeuwend. Ik begon rood aan te lopen van woede.

'Dat was de druppel, ik ben er klaar mee!' riep hij naar me terwijl hij nog steeds boven me hing. Wat bedoelde hij hiermee?

'Die jongen, wie was dat?' vroeg hij jaloers en boos.

'W-wat?' bracht ik stotterend uit. Ik sloeg mijn ogen neer. Hij leunde dichterbij mij en pakte mijn kaak vast, zodat ik hem wel moest aankijken.

'Die jongen waarmee je hebt gezoend en die de hele tijd bij je was, wat is zijn naam?!' Zijn ogen waren weer een stuk donkerder en hij leek gefrustreerd en erg jaloers.

'Waarom wil je dat weten?' daagde ik hem uit, waarna ik mijn wenkbrauw optrok.

'Nu is niet de tijd voor spelletjes, Tess,' waarschuwde hij. Hij had nog steeds mijn kaak vast en verstrakte zijn greep.

'Laat me los.'

'Ik laat je los als je zijn naam zegt.'

'Zijn naam is David,' loog ik. Tevreden keek hij me aan.

'Achternaam?'

'Smith,' antwoordde ik. Ik hoopte echt dat hij het zou geloven.

'Goed zo, Tess,' zei hij tegen me alsof ik een hond was. Hij stond opeens op van het bed en geschrokken keek ik hem aan.

'Wat ga je met zijn naam doen?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Niks waar jij je druk om hoeft te maken.'

Ik liep naar hem toe. 'Je gaat hem straffen, of niet?'

'Natuurlijk, hij heeft mijn bezit aangeraakt, gezoend, geknuffeld,' legde hij uit, alsof het de normaalste zaak van de werdeld is.

'Wanneer gaat het tot je door dringen?' vroeg ik hem terwijl ik een vinger in zijn borst prikte, geamuseerd keek hij me aan, 'ik bén niet van jóu. Ik ben van mezelf. En als ik al van iemand zou zijn, ben ik van David.'

In een nanoseconde werd ik tegen de muur gedrukt. Gelijk begon Carter me vol op mijn mond te zoenen. Ik probeerde hem van me af te krijgen, maar het lukte niet. Hij stopte met me zoenen en begon me kusjes op mijn kaak en in mijn nek te geven. Ik duwde hem toen met mijn volle kracht weg en even bleef hij verbijsterd staan.

'Je bent van míj, Tess! Alleen van mij, niet van die David!' riep hij bezitterig tegen me.

'Ik zweer het je, Carter. Als je David met één vinger aanraakt, praat ik nooit meer tegen je en zal ik er alles aan doen om hier weer te ontsnappen,' bedreigde ik hem. Ook al was het een neppe naam. Dit was wel wat ik echt ging doen als hij Liam zou straffen.

'Nooit, je blijft bij mij.' Hij trok me naar zich toe en begon aan mijn haar te ruiken. Apart.

'Trouwens, ik zoende hem ook. Het is niet zijn schuld.'

'Babe, dat deed je alleen omdat je mij miste.'

'Nee Carter, ik deed het omdat ik van hem houdt.' En opeens liet hij mijn haar los en stopte hij met het ruiken ervan.

'Wat?! Neem dat terug, je houdt alleen van mij!'

'Het is de waarheid,' prevelde ik.

'Je hebt me nog bozer gemaakt, die jongen weet niet wat hem overkomt,' tierde hij.

'Carter, je weet wat ik heb gezegd als je aan hem-'

Ruw werd ik afgekapt door hem. 'Hou je mond.' Ik schrok van zijn woorden, normaal was hij nooit zo bot tegen me. Hij pakte stevig mijn rechter bovenarm vast en begon me mee te nemen naar de badkamer.

'Wat doe je?!' bracht ik verward uit, toen we in de badkamer die aan zijn kamer verbonden was stonden.

'Stil,' commandeerde hij me. Ik had hem nog nooit zo emotieloos en streng gezien, dus hield ik mijn mond maar. Hij draaide de kraan van het bad open en mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Hij wilde met me in bad!

'Nee Carter, ik ga echt niet met je in bad, wat is er mis-'

Alweer werd ik afgekapt door Carter. 'Wat had ik nou gezegd, wees stil. We gaan niet in bad.'

Hoezo liet hij dan het bad vollopen? Rustig bestuurde ik hem. Zijn wenkbrauwen waren bij elkaar getrokken in een diepe frons. Ik wist dat hij woedend en jaloers was. Maar wat kon ik er aan doen? Hij heeft mij gekidnapt. Ik wilde niks met hem en dat zal ik ook nooit willen, maar dat ging hij nooit begrijpen. Ik wilde gewoon weer terug naar mijn familie, Liam, Mila. Ik hoopte echt dat ze me aan het zoeken waren.

Toen ik hier aankwam spookte er één vraag door mijn hoofd: wat is er met Ace gebeurd? Ik wist niet of hij ook opgepakt was, of dat Carter hem ook heeft bevrijdt. Het leek me nu geen goed moment om dit aan Carter te vragen, ik wilde hem tenslotte niet nog bozer maken.

Het bad was nu ongeveer voor driekwart vol. Plots draaide hij de kraan uit. Ik snapte er niks van.

'Je bent al twee straffen ontlopen, bij de eerste ben je ontsnapt en bij de tweede viel je flauw. Dit wordt de echte straf.'

A/N: :) (goeie author's note dit) ik wil hierna misschien een verhaal over weerwolven maken, ik lees hier vaak boeken over op wattpad en ook al is het meestal best cliché, vind ik het toch echt leuk om te lezen. Zouden jullie zo'n boek van mij graag willen lezen?