Wilkołak I Ja

5.

-No to na co jeszcze czekasz? Idź  i tak jest już późno.-odparł Louis gdy usłyszał diagnoze.
-Dobrze tatusiu- oparłam z przekąsem i poszłam spać.
Długo nie mogłam zasnąć bo za każdym razem gdy zamykałam oczy przypominała mi się sytuacja z sklepu. Nie wiem ile czasu mineło, ale wreszcie udało mi się odpłynąć w objęcia morfeusza.

<Cześć piękna. Mam nadzieję, że myślisz o mnie cały czas tak ja o tobie>

Nie mogłam w to uwierzyć ale przyśnił mi się ten nieznajomy wilkołak. Gdy mówił to miałam wrażenie że siedzi tuż obok. Gdy skończył przekazywać mi wiadomość to złorzył na moich ustach namiętny pocałunek. Wydawało mi się, że dzieje się to naprawdę. Niestety gdy otworzyłam oczy nikogo nie było. Szkoda....

Następnego dnia obudziłam się o 8. Postanowiłam ,że pobiegam. Skoro tylko ja moge pokonać zło to musze nabrać kondycji. Zresztą co to za wampir bez siły? Żaden.
-Hej Louis. Jak się spało?-zapytałam wchodząc do kuchni. Nie byłam głodna więc na śniadanie wziełam tylko jabłko.
-Średnio.
-Dlaczego. Ja się świetnie wyspałam.
-To dobrze. Ehhh miałem ci tego nie mówić, ale wnocy ktoś się do nas włamał.
-Co takiego? Zgineło coś?
-Nie. Ale strażnik powiedział, że ten ktoś wyskoczył przez okno twojego pokoju. - gdy to usłyszałam zrobiłam wielkie oczy. Przypomniał mi się mój sen. A może rzeczywistość?
-Louis....w nocy miałam dziwny sen. Mianowicie przyśnił mi się ten wilkołak i coś do mnie mówił. Miałam wrażenie, że  siedzi tuż obok mnie, ale gdy otworzyłam oczy nikogo nie było więc poszłam spać.-pocałunek postanowiłam przemilczeć.
-Że co? Dlaczego mnie nie obudziłaś?-zaczął na mnie krzyczeć.
-Żartujesz!? Miałam cię budzić bo przyśnił mi się wilkołak?-wkurzył mnie.
-Jeżeli śni ci się wilkołak to znaczy że jest blisko-wycedził przez zęby
-Nie wiedziałam.
-Jakz zwykle-zaczął mamrotać pod nosem. Zapomniał że mam dobry słuch.
-Ide pobiegać a ty się idioto uspokuj. -powiedziałam i wyszłam. Nie chciało mi się czekać na jego reakcję.