Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 5

Αν όχι όλοι μας, τότε σίγουρα οι περισσότεροι έχουμε νιώσει αυτό το κάτι παραπάνω για κάποιον άνθρωπο που είτε μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας, είτε ήταν πολύ καιρό μέσα σε αυτή και απλά αργήσαμε να τον παρατηρήσουμε. 

Δε μπορεί να θεωρηθεί ένα εύκολο συναίσθημα, δεν υπολογίζεται, δεν ζυγίζεται και κυρίως δεν ελέγχεται. Όσοι ισχυρίζονται ότι μπορούν να ελέγξουν αυτό το συναίσθημα, ότι μπορούν να συγκρατήσουν τους εαυτούς τους, ψεύδονται ασύστολα. Να τους προσέχετε γιατί θα χάσουν τους εαυτούς τους, όταν το νιώσουν κι εκείνοι. 

Εγώ; Εγώ το νιώθω και το ζω καθημερινά χωρίς όρια. Μπορεί να ξέρω ότι είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθεί, αλλά αυτό το απαγορευμένο και το αδύνατο είναι που με τραβάνε ακόμη περισσότερο. Γιατί, κακά τα ψέματα, αλλά εμάς τους ανθρώπους μας τραβάει περισσότερο αυτό που δε μπορούμε να έχουμε, παρά αυτό που ξέρουμε ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούμε να το έχουμε στη διάθεσή μας. Γι' αυτό είμαστε τόσο περίεργα πλάσματα. Γι' αυτό είμαστε οι... "ανώτεροι" σε αυτό τον πλανήτη. Και πιστεύω ότι ο καθένας θα συμφωνούσε μαζί μου.

Ξεφεύγοντας από αυτό τον μικρό πρόλογο, επανέρχομαι στα γεγονότα της ζωής μου. Και ναι, τον λάτρεψα. Τον λάτρεψα γιατί μου απέδειξε ότι μπορώ να το κάνω, ότι αξίζει να λατρεύεται από κάποιο άτομο. Μου έδειξε ότι νοιάζεται για μένα, ότι θα είναι εκεί αν ποτέ τύχει να τον χρειαστώ για το οτιδήποτε. Και έχω αρχίσει πλέον να παίρνω στα σοβαρά την πρότασή του. Στο κάτω-κάτω γιατί όχι; Είναι ακριβώς όπως το είπε. Μια συμβουλή από κάποιον μεγαλύτερο.

Έψαξα στα παρασκήνια για την Κλαίρη και τη βρήκα να φοράει το μπλουζάκι της, καθώς είχε αλλάξει από την στολή χορού που φορούσε προηγουμένως. "Έι, κούκλα. Πως νιώθεις;" τη ρώτησα κάνοντάς την να πεταχτεί, αφού δεν είχε ακούσει ότι βρέθηκα δίπλα της.

"Χαζή, με τρόμαξες" είπε γελώντας λιγάκι. "Αισθάνομαι πολύ καλά, νομίζω. Ξέρω ότι έχω πολλά να δώσω ακόμη". Έβαλε καλύτερα τη μπλούζα πάνω της και πήρε την τσάντα της στον ώμο της.

"Αυτό είναι το πνεύμα μιας νικήτριας" της ψιθύρισα χαμογελαστά.

"Χμ.." έκανε κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω εξεταστικά με ένα αυστηρό, αλλά και ειρωνικό, ταυτόχρονα, ύφος. "Πρέπει να μιλήσουμε" πέταξε στο άσχετο βγαίνοντας από την αίθουσα στο διάδρομο του σχολείου που οδηγούσε στις τάξεις και ύστερα στην έξοδο του κτιρίου.