Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 13

ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΤΕ ΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΜΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. 

Λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα, την εβδομάδα που μας έρχεται δε θα ανέβουν κεφάλαια και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί. Κυριακή αναχωρώ και πάω στην περιοχή που θα σπουδάσω για να βρω σπίτι. Επομένως, δε θα πάρω το λάπτοπ μου μαζί και δε θα μπορώ να γράφω κεφάλαια. Πιθανότατα να ψάχνομαι ολημερίς έως ότου βρω κάτι που να με ευχαριστεί. Το μόνο που θέλω από εσάς είναι η κατανόησή σας και η υπομονή σας. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιερώνετε να διαβάζετε την ιστορία μου. Και τώρα... το κεφάλαιο!

~~~

Υπάρχουν φορές που απλά αναρωτιέμαι αν μερικοί άνθρωποι θέλουν και πληγώνουν τους γύρω τους εσκεμμένα. Ειδικά  όταν ο άλλος δε σου έχει κάνει τίποτε απολύτως, γιατί θες να τον βλέπεις να υποφέρει; Εκτός... εκτός εάν τον ζηλεύεις. Τότε η αντίδρασή σου είναι ασυνείδητη, σε έχουν τυφλώσει η ζήλια και ο φθόνος και θέλεις να δεις τον άλλο να πέφτει στα πατώματα μόνο και μόνο για να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερος. 

Και στην τελική, που σε βγάζει όλο αυτό; Προφανώς, πουθενά. Η ευχαρίστηση που νιώθεις μετά από αυτό είναι στιγμιαία. Κρατάει λίγα λεπτά και μετά εξαφανίζεται γιατί αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν έπρεπε να πέσεις τόσο χαμηλά απλά για να δείξεις στους γύρω σου ότι μπορείς να μειώσεις κάποιον. Σιγά το κατόρθωμα! Όλοι μπορούμε να το κάνουμε. Δε το κάνουμε όμως γιατί λαμβάνουμε υπόψιν μας το πως θα νιώσει ο άλλος απέναντί μας. Δεν το κάνουμε γιατί είμαστε συνειδητοποιημένοι, γιατί είμαστε ώριμοι, γιατί δεν υποκύπτουμε στα ζωώδη ένστικτά μας. 

Φυσικά και καταλάβατε για ποια μιλάω. Δεν είναι και πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει άλλο άτομο σε αυτό τον πλανήτη που να με μισεί τόσο και να μην έχει ούτε μισό λόγο. Δεν ξέρω τι φάσεις περνάει η συγκεκριμένη κοπέλα με τη ζωή της. Ειλικρινά, απορώ ώρες-ώρες αν όντως της έχω κάνει κάτι και δε το θυμάμαι. Από τότε που ήμασταν μαζί στο δημοτικό (ναι, ναι από εκεί με ακολουθεί σαν χάρος) με κοιτάζει με μισό μάτι και αναρωτιέμαι αν ευθύνομαι για κάτι. 

Δε θυμάμαι να είχε ποτέ πιστούς ακόλουθους, οι παρέες της άλλαζαν από χρονιά σε χρονιά, ενώ υπήρχαν και χρονικές περίοδοι που ήταν μόνη της, χωρίς κάποιο φίλο. Είδες που σε οδηγεί η άσχημη συμπεριφορά, Νάντια μου; Εκεί ακριβώς σε οδηγεί. Στην απομόνωση και την αποξένωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Παρ' όλες τις φορές που με ταπείνωσε μπροστά στον κόσμο, προσπάθησε τουλάχιστον γιατί ποτέ δεν τα κατάφερε, δε σκέφτηκα να της ανταποδώσω αυτά που μου έκανε. Απλά τη λυπάμαι, και τη λυπάμαι πολύ.