Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 12

Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης... Ήρθαν οι δύο πρώτοι κι έφυγαν δίχως να τους καταλάβω. Έφτασε ο τρίτος εντελώς απροειδοποίητα και μαζί έφερε και τα γενέθλιά μου. Ας κάνω μία στάση εδώ να σας πω μερικά πράγματα.

4 Δεκέμβρη, έκλεινα τα 17 μου χρόνια, ήμουν η μικρότερη από όλες μου τις γνωστές, φυσικά και από την Κλαίρη. Ετοιμάστηκα το πρωί, πλύθηκα, ντύθηκα, έφαγα και τα λοιπά και παρατήρησα ότι για κάποιο περίεργο λόγο απουσίαζαν οι γονείς μου από το σπίτι. Σπάνια έλειπαν από τόσο νωρίς το πρωί, αλλά αποφάσισα να μη δώσω κάποια ιδιαίτερη σημασία. 

Περπάτησα μέχρι το σχολείο με τα ακουστικά στα αυτιά μου. Η μουσική που με χαλαρώνει συνήθως είναι ορχηστρική. Απουσιάζει ο τραγουδιστής και πρωταγωνιστές είναι τα όργανα.. Τι πιο χαλαρωτικό από αυτό; 

Έφτασα στο προαύλιο χωρίς να έχω ιδιαίτερη όρεξη, αν και ήταν η ημέρα των γενεθλίων μου. Το κουδούνι μόλις είχε χτυπήσει και όλοι οι μαθητές μαζεύονταν για την πρωινή προσευχή. Το παράξενο ήταν ότι η Κλαίρη ήταν άφαντη. Ας ελπίσουμε να μην αποφάσισε να με αφήσει μόνη σήμερα ειδικά. 

Η προσευχή τελείωσε και μπήκα μέσα στην τάξη. Πρώτη ώρα; Μουσική. Με τον αγαπημένο. Για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, η στάση μου απέναντί του δεν άλλαξε από την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο διάδρομο. Από τότε μονάχα τα τυπικά, "Καλημέρα, κύριε καθηγητά" και "Καλημέρα, Καλογήρου". Ποτέ δε με ξαναρώτησε τι κάνω ή πως είμαι, αν και καταλάβαινα από το βλέμμα του ότι ήθελε να ξέρει τι κάνω με τη ζωή μου. Σεβάστηκε την απόφασή μου, αν και δεν ήμουν απολύτως σίγουρη αν ήθελα να τη σεβαστεί, γιατί ένιωθα κενή μέσα μου. Τώρα θα με πείτε αναποφάσιστη, αλλά έτσι δεν είμαστε εμείς οι γυναίκες; 

Κάθισα στο θρανίο μου και περίμενα να μπουν όλοι και να ξεκινήσει το μάθημα, γιατί αυτό ήταν το μάθημα που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα. Θα μου άνοιγε το δρόμο για το πανεπιστήμιο που επιθυμώ. Μπήκαν όλοι μέσα, εκτός από δύο-τρεις γνωστές μου και την Κλαίρη. Μα καλά, που εξαφανίστηκε αυτή σήμερα; Γύρισα το βλέμμα μου στον καθηγητή και είδα ότι υπέγραφε το απουσιολόγιο και το επέστρεφε στην απουσιολόγο. Σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στην έδρα και απλά τα κοίταζε, σαν να περίμενε κάτι. Αλλά τι περίμενε;

Και τότε κατάλαβα τι γινόταν. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα πρώτη η Κλαίρη με μια μεσαίου μεγέθους τούρτα στα χέρια της που είχε ένα αναμμένο κεράκι πάνω, ακολουθούμενη από τις υπόλοιπες κοπέλες που απουσίαζαν μέχρι πριν λίγο από την τάξη. Με το που με είδαν άρχισαν να λένε το τραγουδάκι για τα Χρόνια Πολλά. Περιττό να σας πω ότι είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και έτρεμα από συγκίνηση. Σε λίγο όλη η τάξη άρχισε να συμμετέχει στο τραγουδάκι. Κοίταξα τον καθηγητή μου και τον είδα να με παρακολουθεί με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Του το ανταπέδωσα.

Το τραγουδάκι τελείωσε και λίγο πριν σβήσω το κερί, όλοι μαζί (εκτός από εκείνον) φώναξαν "Ευχή!". Α ναι, αυτό. Πρέπει να ευχηθώ για κάτι.. ή καλύτερα για κάποιον. Γύρισα το βλέμμα μου σε εκείνον. Με κοίταζε. Ναι, εύχομαι για σένα. Είσαι η μία και μοναδική επιθυμία μου. Είσαι αυτός που με ενδιαφέρει περισσότερο από τον καθένα. Είσαι ένας και απόλυτος. Του χαμογέλασα ελαφρά και έσβησα την τούρτα. Όλοι χειροκροτούσαν, με αγκάλιαζαν και μου εύχονταν τα καλύτερα. Όταν ήρθε η σειρά της Κλαίρης, όρμισα πάνω της και την αγκάλιασα με όλη μου τη δύναμη. 

"Σ' ευχαριστώ για όλα! Δεν ξέρεις πόσο πολύ μου έφτιαξες τη μέρα με αυτό που έκανες. Μη σου πω και το μήνα ολόκληρο" είπα και τη φίλησα δυνατά στο μάγουλο. 

"Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που μου το λες αυτό. Ήθελα να κάνω τη μέρα σου ξεχωριστή, ξέρω πόσο το χρειαζόσουν όλο αυτό" μου είπε φιλώντας με κι εκείνη. " Χρόνια πολλά, αγαπούλα μου. Εύχομαι να πάνε όλα καλά στη ζωή σου! Και..." ήρθε λίγο πιο κοντά μου και ψιθύρισε "... όταν εύχεσαι, πρόσεχε που κοιτάζεις γιατί καρφώνεσαι" είπε και μου έκλεισε το μάτι. Όλοι μαζεύτηκαν γύρω από την έδρα και άρχισαν να κόβουν την τούρτα. 

Κάθισα στο πιο κοντινό θρανίο και απλά τους χάζευα όλους, μέχρι που ο κ. Γιώργος ήρθε προς το μέρος μου. Τον κοίταξα χαμογελαστά καθώς αυτό απαιτούσε η μέρα. Μου έδωσε το χέρι του ως ένδειξη χειραψίας. Σηκώθηκα όρθια και του έδωσα το δικό μου με την ίδια έκφραση στο πρόσωπό μου. Χαμογέλασε κι εκείνος. "Χρόνια σου πολλά, Δέσποινα" είπε μιλώντας μου στον ενικό. 

"Σ' ευχαριστώ" του απευθύνθηκα κι εγώ κάνοντας μια δοκιμή για να δω την αντίδρασή του. Μου χαμογέλασε πλατύτερα και με τράβηξε μέσα στην αγκαλιά του, γεγονός που με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν ήξερα τι να κάνω, οπότε απλά του ανταπέδωσα την αγκαλιά. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή μέσα στο στήθος μου και ήμουν σίγουρη ότι το είχε καταλάβει γιατί το στήθος μου ακουμπούσε λίγο πιο κάτω από το δικό του, αφού ήταν πολύ ψηλότερος από εμένα. Το άρωμά του είχε εισχωρήσει μέσα στο πνευμόνια μου και απολάμβανα κάθε στιγμή δίπλα του. 

Άνοιξα ξαφνικά τα μάτια μου και κατάλαβα ότι πιθανότατα θα μας κοίταζαν οι υπόλοιποι της τάξης και θα το έβλεπαν όλο αυτό πολύ περίεργο. Βγήκα ξαφνικά από την αγκαλιά του και κοίταξα προς τα παιδιά. Ήταν όλοι αφοσιωμένοι πάνω στην τούρτα και κανείς δε μας κοιτούσε. Χάρηκα που αυτή η στιγμή ήταν αποκλειστικά και μόνο δική μας. Γύρισα το βλέμμα μου πάνω του. Δεν τον είχα δει ποτέ να χαμογελά τόσο έντονα, τόσο εκφραστικά. Χαμογελούσαν μέχρι και τα μάτια του. Γύρισε από την άλλη και πήγε προς την έδρα. 

Νομίζω πως, μέχρι τώρα, αυτά είναι τα καλύτερα γενέθλια που έχω περάσει...

1.000 ΠΡΟΒΟΛΕΣ! Ουάου! Παιδιά, αλήθεια, σας ευχαριστώ απίστευτα για όλο αυτό. Το εκτιμώ βαθύτατα. Ελπίζω να απολαμβάνετε την ιστορία μου, γιατί για τη δική σας διασκέδαση και ψυχαγωγία γράφεται.

Σας ευχαριστώ!