Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 3

Ας μου εξηγήσει κάποιος, τι δουλειά έχει αυτός εδώ. Αρκετά με τιμώρησε το σύμπαν με τη συνεχή παρουσία του στο σχολείο, αλλά όχι κι εδώ.

Τον κοίταξα έντονα και σταμάτησα εκεί που ήμουν. Πλησίαζε χωρίς να με έχει παρατηρήσει ακόμη. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. "Καλησπέρα, δεσποινίς Καλογήρου" είπε περνώντας από δίπλα μου, με μια γρήγορη ματιά, ενώ απομακρυνόταν ταχύτατα. Βγήκε από το κτίριο και εξαφανίστηκε αφήνοντας με αποσβολωμένη στο ίδιο σημείο με τους μαθητές που μπαινόβγαιναν από το φροντιστήριο να με σκουντάνε ελαφρώς από κεκτημένη ταχύτητα.

Αφού ξεκόλλησα, και για να μην τα πολυλογώ, παρακολούθησα το μάθημα, αλλά με ιδιαίτερη δυσκολία. Αναρωτιόμουν συνεχώς τι μπορεί να ήθελε αυτός στο φροντιστήριο που πηγαίνω εγώ. Πιθανότατα να μην το ήξερε καν βέβαια, όμως και πάλι με κάνει να αναρωτιέμαι.

Παιδιά δεν έχει για να έρθει να τα γράψει, ή για να ρωτήσει για την πρόοδο τους. Οπότε αν δεν ήταν εδώ γι' αυτό, τότε γιατί; Ίσως το σκέφτομαι υπερβολικά.

Το βράδυ εκείνο, πάλι είχα προβλήματα αϋπνίας. Ναι, ναι, για το γνωστό λόγο. Νιώθω ότι η κατάσταση μου, αντί να καλυτερέψει, χειροτερεύει. Μέρα με τη μέρα κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος των σκέψεων μου χωρίς να βελτιώνεται τίποτα.

Δε μπορώ, βέβαια, να παραλείψω τους τσακωμούς των γονιών μου που φέτος έγιναν ακόμη πιο έντονοι. Σα να είναι όλοι βαλτοί, να προσπαθούν να μου χαλάσουν τη μοναδική χρονιά που θα κρίνει το μέλλον μου. Έχω νευριάσει μαζί τους και σταμάτησα να τους δίνω πολλή σημασία. Το μόνο θέμα είναι ότι όσο αυτοί τσακώνονται, εγώ αδυνατώ να συγκεντρωθώ στα μαθήματα μου.

Ναι μεν, εντάξει, δεν πάω και για νομική, αλλά δίνω 6 μαθήματα. Εκτός από τα 4 βασικά, δίνω και 2 μουσικά ειδικά. ΚΟΛΑΣΗ. Ευτυχώς από τα 6 διαβάζω τα 4. Το ένα μουσικό δε θέλει διάβασμα και έκθεση δε διαβάζω ποτέ, οπότε είμαι εντάξει..

Τώρα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή. Μόνο υπομονή...

***

~2 εβδομάδες αργότερα~

Ακόμη να μάθω τι δουλειά είχε ο κύριος Γιώργος στο φροντιστήριο μου, όχι ότι τον ρώτησα ποτέ ανοιχτά, αλλά αναρωτιέμαι συχνά. Αν και πλέον δε με ενδιαφέρει και τόσο.

Εκείνος έχει πάψει πια να μου δίνει την προσοχή που μου έδινε άλλοτε και έχω αρχίσει να ανησυχώ ιδιαίτερα. Καλά, εννοείται πως φταίει και το γεγονός ότι ασχολείται πολύ με το σόου ταλέντων τελευταία, αλλά λίγη σημασία ρε αδερφέ, λίγη.