Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 7

Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι χάνεις, εκτός από το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, την αυτοσυγκράτηση σου, τον έλεγχο του εαυτού σου και κυρίως των συναισθημάτων σου. Χάνεις το μπούσουλα, που λέμε. Και δικαιολογημένα. Στέκεται απέναντι σου εκείνος ή εκείνη, σε κοιτάει κατάματα σαν να προσπαθεί να διαβάσει τα πιο βαθιά μέρη της ψυχής σου και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις, δεν ξέρεις τι να πεις, έχεις χαθεί στα μάτια που αγάπησες, έχεις ξεχάσει τι σε ρώτησαν ή αν σε ρώτησαν κάτι, έχεις αφεθεί, έχεις φύγει από εκεί και είσαι κάπου μακριά πιθανότατα μαζί τους. 

Προσπαθείς να συνεφέρεις τον εαυτό από αυτό τον εσωτερικό πόλεμο που μάταια καταπολεμάς. Αποφεύγεις το βλέμμα του ατόμου απέναντι σου, τουλάχιστον προσπαθείς να το αποφύγεις, γιατί αυτό που θέλεις είναι να το κοιτάζεις για ώρες ασταμάτητες χωρίς κανένας να σε διακόπτει από αυτό που κάνεις. Θέλεις να το αγκαλιάσεις, να το κρύψεις στα χέρια σου, να του δώσεις λίγη από την αγάπη που κουβαλάς μέσα σου, να του δείξεις τι αισθάνεσαι.

Μπορείς όμως; Μπορείς να τα ρισκάρεις όλα, απλά να ανοίξεις το στόμα σου και να βγάλεις τα εσώψυχα σου; Μπορείς. Γιατί η επιλογή είναι μονάχα δική σου. Αποκλειστικά δική σου. Η απόφαση που θα παρθεί, θα πρέπει να βγαίνει από μέσα σου. Να μη την πολυσκεφτείς. Γιατί αν κάτι το σκεφτόμαστε πολύ, στο τέλος το μετανιώνουμε. Έχεις πέντε δευτερόλεπτα να πάρεις την απόφαση. Μέτρα αντίστροφα. 

"Τι... τι εννοείτε;" τραύλισα προσπαθώντας να επεξεργαστώ αυτό που μόλις μου είχε πει. Εγώ κι εκείνος; Τι έχουμε εμείς οι δύο; Δεν καταλαβαίνω.. Ή δε θέλω να καταλάβω. Ίσως απλά να φοβάμαι να μάθω τι έχει να μου πει. 

Κοίταξε γύρω να δει αν υπάρχουν κοντά μαθητές ή καθηγητές και ύστερα στράφηκε σε μένα. "Σου ζήτησα κάτι πριν λίγο καιρό, αλλά απ' ότι φαίνεται αμέλησες να το λάβεις υπόψιν. Θέλω, όταν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον, να έρχεσαι και να μου μιλάς. Η αίθουσα μουσικής είναι σχεδόν πάντα άδεια κι εγώ πάντα μέσα, εκτός από τα διαλείμματα που έχω εφημερία".

Μου μιλούσε σοβαρά. Σαν να είχε τρομάξει για μένα. Αλήθεια, ενδιαφερόταν για μένα. Ναι, το έβλεπα στο βλέμμα του. Ήταν ολοφάνερο. Τουλάχιστον σε μένα. "Ε, ναι σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας". 

"Μου το υπόσχεσαι ότι θα το κάνεις; Θέλω να ξέρω τι είναι αυτό που σε βασανίζει και, αν μπορώ, να δώσω μια λύση. Ξέρεις, σαν μεγαλύτερος.."

"Ναι, ξέρω" τον διέκοψα αρκετά απότομα. Δε θέλω να ακούω πόσο μεγαλύτερος είναι, δε με νοιάζει. Εξάλλου μόνο 10 χρόνια με περνάει και το 'χει κάνει μεγάλο θέμα. Ε μα πια...

"Εντάξει" είπε διστακτικά, λόγω του ότι έκοψα τον ειρμό του. 

"Τώρα με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να φύγω" είπα περπατώντας προς την τάξη μου.

"Μα δε χτύπησε ακόμη.." πήγε να πει, αλλά τον έκοψε το κουδούνι. 

Του χαμογέλασα απλά και γύρισα από την άλλη πλευρά για να φύγω από δίπλα του. Δεν ήθελα να φύγω, σε καμία περίπτωση. Αλλά είχα αρχίσει να τα νιώθω όλα τόσο αποπνικτικά γύρω του, που απόρησα αν τόση ώρα που μιλούσαμε ανέπνευσα καθόλου. Μάλλον όχι. Γιατί μετά ένιωσα σαν να καθόμουν για πολλή ώρα κάτω από το νερό χωρίς να παίρνω καθόλου ανάσα.

***

Άνοιξα το κινητό μου, συνδέθηκα στο Wi-Fi και αμέσως έφτασαν οι πρώτες ειδοποιήσεις. Δεν είχα όρεξη να μπω στο ίνσταγκραμ, οπότε απλά είδα μερικές καταστάσεις που ανέβασαν κάποια από τα παιδιά του σχολείου στο φέισμπουκ. Σαν αναλαμπή μου ήρθε και ήθελα να τον ψάξω. Έτσι κι έκανα.

Βρήκα το προφίλ του και είδα ότι είχε μια φωτογραφία προφίλ αρκετά πρόσφατη, τραβηγμένη από κάποιον άλλο. Φορούσε ρούχα για γάμο και ήταν χαμογελαστός δίπλα σε μια κοπέλα που είχε επίσης ντυθεί επίσημα και την κρατούσε από τη μέση. 

Όχι.. Σε παρακαλώ. Πες μου ότι δεν είναι αυτό που νομίζω. Πάτησα τη φωτογραφία και κοίταξα τα σχόλια. Τίποτα. Ούτε ένα σχόλιο. Οπότε κοίταξα στους φίλους και είδα ότι πολλοί ήταν παιδιά από το σχολείο. Αποφάσισα να του κάνω αίτημα. Αφού έχει άλλους τόσους από το σχολείο, δε θα φανεί κάπως. Σωστά; Ναι, σωστά. 

Το πάτησα και απλά περίμενα μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω τι έκανα μόλις. Μέσα όμως σε αυτά τα δευτερόλεπτα, εκείνος είχε ήδη δεχθεί το αίτημα μου και... μου είχε στείλει μήνυμα. 

Γιώργος Αθανασίου -> Γεια σου, Δέσποινα. Όλα καλά;

Τι του λένε τώρα...;