Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 28

Δυστυχώς έχω περάσει τόσα μαζί του, που και μόνο το να σκεφτώ ότι παίρνω την απόφαση να τον ξεχάσω είναι δύσκολο. Το γεγονός ότι τον είδα τις προάλλες μπροστά μου δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δε θα πω ψέματα... το ίδιο βράδυ, αλλά και την επόμενη μέρα το σκεφτόμουν συνέχεια. Το πως τον είδα μέσα σε μια τόσο μεγάλη αίθουσα να διδάσκει και ένα λαός από ανθρώπους να κρέμεται από τα χείλη του για την κάθε του κουβέντα, το ότι με κοίταξε με αυτό το διερευνητικό βλέμμα του που έκανε γνωστό σε όλη την αίθουσα ότι με γνωρίζει και αρκετά καλά μάλιστα και το ότι με φώναξε να μου μιλήσει ύστερα. 

Είχα τόσο καιρό να ακούσω αυτή την υπέροχη φωνή του που μου είχε λείψει. Δεν περίμενα να μου έλειπαν όλα αυτά τόσο πολύ. Πίστευα πως το μεγαλύτερο κομμάτι που έχει να κάνει με εκείνον το είχα αφήσει μακριά πίσω μου. Προφανώς έκανα λάθος και έλεγα ψέματα στο εαυτό μου για να αισθανθώ καλύτερα. Μόλις τον συνάντησα, όλα αναπήδησαν από μέσα μου, όλες οι αναμνήσεις, όλα τα κομπλιμέντα, τα γέλια, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, οι τρύπιες υποσχέσεις, το φιλί...

Όλα ήταν τίποτα.

Αλλά δεν ήταν κιόλας. 

3η Οκτωβρίου, Κέρκυρα, Παλιά Πόλη

Θαμμένη κάτω από το σεντόνι μου, αγκαλιά με το αγαπητό μου μαξιλάρι, σκεφτόμουν τον εαυτό μου μόνη σε ένα σπίτι. Δύσκολα τα πράγματα. Και όμορφα ταυτόχρονα για έναν άνθρωπο που λατρεύει να έχει την ησυχία του. Χωρίς διάβασμα για πανελλήνιες, χωρίς εργασίες για τη Δευτέρα, απλά μπορώ να απολαύσω ένα Σαββατιάτικο πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό... Δηλώνω ευτυχισμένη που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία. 

Αποφάσισα με τα χίλια ζόρια να σηκωθώ, να πλυθώ, να φάω πρωινό και ύστερα απλά έκατσα στον καναπέ μου και έβαλα netflix. Δε μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο χαλάρωσης πέρα από τον συγκεκριμένο. Σε λίγο απλά θα έπαιρνα την κάμερα μου και θα έβγαινα βόλτα, παρέα με τον εαυτό μου να φωτογραφίσω τα πανέμορφα καντούνια της Κέρκυρας. 

Το κινητό μου δονήθηκε. Μήνυμα. 

Ο Μίλτος. Το είχα ξεχάσει ότι είχαμε πει να βγούμε σήμερα για να δούμε μαζί τη Κέρκυρα. Ούτε εκείνος ξέρει ακόμη καλά να κινηθεί, οπότε είπαμε πως αν είναι να χαθούμε ας έχουμε τουλάχιστον ο ένας τον άλλο για προστασία.. 

Κανονίσαμε να βγούμε γύρω στις 5. Να μην έχει νυχτώσει τελείως, για να καταφέρω να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες.