"Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι" είπε προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα μου.
Όχι, δε θα σου κάνω τη χάρη. Εσύ φταις που κάθε βράδυ γυρίζω στο κρεβάτι μου μέχρι τα ξημερώματα και αδυνατεί να με πάρει ο ύπνος. Προσπάθησα να το παίξω ανήξερη δημιουργών...
Όλοι γνωρίζετε εκείνο το συναίσθημα όπου νιώθετε τόσο όμορφοι εξωτερικά και όλο αυτό επηρεάζει και τη συνολική διάθεσή σας. Έχετε βάλει, παραδείγματος χάριν, τα καλά σας και θέλετε να σας δουν όλοι και να μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Λάμπετε από τον εσωτερικό σας κόσμο και αυτό έχει αντίκτυπο σε ολόκληρη την εμφάνισή σας.
Έτσι ακριβώς ένιωσα κι εγώ όταν έφτασα έξω από το χώρο όπου πραγματοποιούνταν η χοροεσπερίδα. Λαμπερή, φρέσκια, αναζωογονημένη, αλλαγμένη. Και το είχα πάρει απόφαση ότι τίποτα δε θα μου κατέστρεφε εκείνη τη βραδιά. Ήρθα για να περάσω καλά με την κολλητή μου και να γράψω όλους τους υπόλοιπους.
Από την αίθουσα μέσα ακούγονταν δυνατή μουσική και πολλές φωνές. Η αλήθεια είναι ότι είχα ζητήσει από την Κλαίρη να πάμε λίγη ώρα αργότερα ώστε να έχουν μαζευτεί οι περισσότεροι και να κάνουμε είσοδο, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ μου και ήθελα να δω πως θα ήταν. Εκείνη, φυσικά, συμφώνησε μαζί μου γιατί άλλο που δεν ήθελε, η μουσίτσα.
Περπατούσαμε αργά προς την είσοδο, ανοίξαμε τη μεγάλη πόρτα και μπήκαμε στο χώρο της υποδοχής όπου πληρώνεις ένα ποσό και δίνεις το μπουφάν ή τη ζακέτα σου για να την κρεμάσουν σε κρεμάστρες δίνοντάς σου καρτελάκι με τον αριθμό της κρεμάστρας. Αφού τελείωσε αυτή η διαδικασία, πήρε η Κλαίρη τον αριθμό από τον κύριο που βρισκόταν στην υποδοχή και περπατήσαμε ως την είσοδο του χώρου του εστιατορίου.
Ξέχασα, προς παράληψη μου, να αναφέρω ότι η κολλητή μου επιμελήθηκε να μας πάρει και μάσκες οι οποίες να ταιριάζουν με τα φορέματα μας.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα τον εαυτό μου να τρομάζει και να κοκαλώνει. Μια μεγάλη σκάλα απλωνόταν μπροστά μας, η οποία οδηγούσε σε μια πίστα που βρισκόταν στη μέση και δεξιά κι αριστερά υπήρχαν τραπέζια εστιατορίου όπου πολλοί μαθητές και καθηγητές κάθονταν.
Και ναι, όταν εμφανιστήκαμε στην κορυφή της σκάλας, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που βρισκόταν μέσα στην αίθουσα, γύρισε και μας κοίταξε με το στόμα ανοιχτό. Χωρίς υπερβολές. Φυσικά, κανείς δε μας αναγνώριζε, διότι, εκτός από το γεγονός ότι φορούσαμε μάσκες, ποτέ δεν είχαμε ντυθεί και περιποιηθεί τόσο τους εαυτούς μας ώστε να μας καταλάβουν.
