Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 21

"Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι" είπε προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα μου.

Όχι, δε θα σου κάνω τη χάρη. Εσύ φταις που κάθε βράδυ γυρίζω στο κρεβάτι μου μέχρι τα ξημερώματα και αδυνατεί να με πάρει ο ύπνος. Προσπάθησα να το παίξω ανήξερη δημιουργώντας ένα διαπεραστικό βλέμμα απορίας στο πρόσωπό μου. "Για ποιό πράγμα μιλατε;".

Κι όμως, γνώριζα για ποιό πραγμα μιλούσε, δεν περίμενα να τον επηρεάσει, το κάνει όμως και θα το συνεχίσω μέχρι να νιώσει αυτό που ένιωσα, να υποφέρει όπως εγώ.

"Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που σας ενοχλεί" συνέχισα το ίδιο τροπάρι.

Σηκώθηκε από το θρανίο, ξεφύσησε ελαφρά και κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου στρέφοντας τη έτσι ώστε να με κοιτάζει πιο εύκολα. Τώρα ήταν επικίνδυνα κοντά μου, το άρωμα του πιο έντονο από ποτέ κι εγώ απορούσα πως ήμουν τόσο ψύχραιμη και δεν είχα σηκωθεί να φύγω από την τρομάρα μου.

Εστίασα αυτή τη φορά στα μάτια του, τα τόσο εκφραστικά, τα οποία και με κοίταζαν με έναν τρόπο που δε με είχαν ξανακοιτάξει ποτέ. Τον ένιωθα διαφορετικό γύρω μου, πιο αμήχανο, πιο φοβισμένο.

"Για ποιό πράγμα θέλετε να μιλήσουμε, κύριε καθηγητά;" αυτό μου βγήκε εντελώς αυθόρμητο, δεν τον έχω πει έτσι πολλές φορές.

Εκείνος κοίταξε το πάτωμα περίεργα. "Έχω κάτι που σου ανήκει, Σταχτοπούτα" είπε κρατώντας το σοβαροφανές ύφος του.

Η γόβα μου. Είχα ξεχάσει τελείως ότι εκείνος ήταν που είχε το χαμένο παπούτσι μου. Μου έκανε όμως ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι την κράτησε.

Ακούς εκεί Σταχτοπούτα.. Ελπίζω μόνο να μην ειρωνεύτηκε, διότι αρχίζω και εκνευρίζομαι με την παρούσα κατάσταση. Η καρδιά μου έτρεχε γρήγορα. Είχα ξανάρθει τόσο κοντά μαζί του, αλλά όχι με τέτοιο τρόπο. Είχε αναστατωθεί όλο μου το είναι, έτρεμα από την ταραχή και τον ενθουσιασμό.

"Δε σε ενδιαφέρει να το πάρεις πίσω;" είπε κάνοντας με να επανέλθω απότομα. Το ύφος του δεν άλλαξε, παρέμεινε ακριβώς το ίδιο.

"Ναι, το θέλω" απάντησα.

"Και;"

"Τι και;"

"Μόνο αυτό θέλεις;"

Η απόσταση μεταξύ μας όλο και μειωνόταν, ερχόμασταν πιο κοντά καθε δευτερόλεπτο που περνούσε.

Ξαφνικά άρχισα να νιώθω ενοχές. Για το αν είχε κοπέλα, για τη διαφορά ηλικίας που δε βαριέται η Κλαίρη να μου υπενθυμίζει, για τη σχέση που "πρέπει" να έχει ένας καθηγητής με μία μαθήτρια του, για το αν θα μας έβλεπε κάποιος σε περίπτωση που έμπαινε αιφνίδια μέσα στην τάξη.

Για κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτηκα να σηκωθώ από εκεί, εκείνη ακριβώς τη στιγμή και να γίνω καπνός. Κάτι όμως με κρατούσε πίσω.

Να το κάνω;

"Κλείσε τα μάτια σου, μικρή" είπε όταν τα χείλη μας ήταν χιλιοστά μακριά.

Και τον υπάκουσα εντελώς τυφλά. Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα την απόλυτη ευτυχία. Την ψυχική μου ολοκλήρωση. Την πραγματοποίηση των ονείρων μου. Τα χείλη του να ακουμπούν τα δικά μου.

Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να περιγράψω ένα τέτοιο συναίσθημα. Πως θα έπρεπε δηλαδή να νιώθεις όταν φιλάς τα χείλη που ήθελες τόσο πολυ καιρό να φιλήσεις; Πως θα έπρεπε να νιώθεις όταν έχεις ακουμπήσει το όνειρο σου; Όλα αυτά τα ένιωσα και ακόμη περισσότερα.

Η καρδιά μου νομίζω σταμάτησε, δεν είμαι απολύτως σίγουρη. Ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω από την ταραχή μου, από τη συγκίνηση που με κατέκλυσε εκείνα τα δευτερόλεπτα.

Ήταν τόσο γλυκό το φιλί του, τόσο απαλό, σαν να φιλούσε κάτι εύθραυστο και φοβόταν να μη σπάσει. Αλήθεια, έτσι με έβλεπε; Εύθραυστη;

Ανταποκρίθηκα ήρεμα στο φιλί, τα χέρια μου άρχισαν να ιδρώνουν. Άρχισα σιγά σιγά να απομακρύνομαι χωρίς να θέλω να το σπάσω βίαια με ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Απομακρύνθηκε κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο που το έκανα κι εγώ. Να μην παραλείψω να πω ότι κι εκείνος χαμογελούσε, με ένα αβίαστο χαμόγελο.

Καθίσαμε εκεί ο ένας απέναντι από τον άλλο, απλά να κοιταζόμαστε, χωρίς να λέμε την παραμικρή κουβέντα. Ουσιαστικά εκείνος κοίταζε εμένα, εγώ ντρεπόμουν να τον κοιτάξω για παραπάνω από κάποια δευτερόλεπτα.

Και τότε ακούστηκαν φωνές από το διάδρομο, οι οποίες συνεχώς πλησίαζαν. Έπρεπε να φύγει από δίπλα μου, το καταλάβαινα. Τον κοίταξα παραπονεμένα.

Χαμογέλασε πλατιά, χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου και σηκώθηκε κατευθυνόμενος προς την έδρα. Το ομορφότερο πρωινό της ζωής μου...