Ο καθηγητής μου

Κεφάλαιο 11

Το ίδιο βράδυ, το μόνο που δεν ένιωθα, αφού τελείωσα το διάβασμα, ήταν ανακούφιση. Ένα βάρος πλάκωνε το στήθος μου. Νόμιζα πως αν τον απομάκρυνα από κοντά μου θα έκανα καλό στο εαυτό μου, αλλά στην τελική κατάφερα ένα μεγάλο, χοντρό τίποτα.

Το μυαλό μου προσπαθούσε με τον κάθε δυνατό τρόπο να αποβάλλει την άθλια εικόνα αυτού μαζί με τη Νάντια. Υπήρχαν όμως και στιγμές που αντί να προσπαθεί να ξεχάσει, να σκέφτεται εκείνον και τη Νάντια μαζί σε καταστάσεις ανήκουστες.

Χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου και ανασηκώθηκα λιγάκι από την καρέκλα του γραφείου. "Ναι;" είπα αδύναμα, χωρίς να μπορώ να μιλήσω δυνατότερα.

Άνοιξε και μπήκε μέσα ο πατέρας μου. Του χαμογέλασα όταν τον είδα, εκείνος μου το ανταπέδωσε και κάθισε στο κρεβάτι μου. Γύρισα την καρέκλα και στράφηκα προς το μέρος του για να τον κοιτάζω. "Διάβαζες; Σε διέκοψα;".

"Όχι, όχι. Μόλις τελείωσα βασικά. Ετοιμαζόμουν να πέσω για ύπνο" τον διαβεβαίωσα. 

Μου έγνεψε θετικά. "Πως κρατάς; Καλά;" μου είπε.

Φυσικά και αναφερόταν στο διάβασμα. Κατά διαστήματα με ρωτούσε πως τα πήγαινα με τη δουλειά μου, απλά για να είναι σίγουρος ότι δε χρειάζομαι κάτι παραπάνω, κάποια έξτρα βοήθεια. "Όλα ήσυχα προς το παρόν. Αργότερα δυσκολεύουν τα πράγματα".

Έγνεψε πάλι. "Καταλαβαίνω". Τον είδα λιγάκι διστακτικό, κάτι τον ενοχλούσε κάτι έτρεχε στο μυαλό του. 

"Μπαμπά;" είπα κοιτάζοντάς τον λίγο πιο έντονα από πριν. "Υπάρχει κάτι που θέλεις να μου πεις;". Ρητορική ερώτηση. Προφανώς και υπήρχε κάτι που ήθελε να μου πει, απλά δίσταζε. Ίσως επειδή φοβόταν για την αντίδρασή μου ή απλά δε γνώριζε αν έπρεπε να μου το πει. Τελικά μίλησε, μετά από μερικά δευτερόλεπτα περισυλλογής. 

"Μίλησα με τη γιαγιά σου". Ωχ, αυτό ποτέ δεν καταλήγει σε κάτι καλό.

Ξεφύσησα και κοίταξα το ταβάνι αγανακτισμένη. Γύρισα το βλέμμα μου ξανά σε αυτόν. "Τι σου είπε πάλι;" ρώτησα με τον πιο ειρωνικό τόνο που μπορούσα.

Η γιαγιά μου, δεν είναι κακός άνθρωπος. Απλά οι παραξενιές που κουβαλάει είναι τόσες πολλές που εμένα προσωπικά με ενοχλούν όσο τίποτα. Φυσικά, ο πατέρας μου δυσκολεύεται να της εναντιωθεί σε κάποια πράγματα. Είναι μητέρα του και το θεωρώ φυσιολογικό, ΑΛΛΑ ως ένα βαθμό. Η γιαγιά μου και ο αδερφός του πατέρα μου έχουν μιλήσει στη μητέρα μου άσχημα, πάρα πολλές φορές. Αν τους είχε δώσει το δικαίωμα η μητέρα μου, να έλεγα. Αλλά τώρα που δεν έχουν ούτε μία δικαιολογία, δε τους το συγχωρώ. Ποιος ήταν ο λόγος που της εναντιώθηκαν; Ο προφανέστερος. Ότι εκείνη φταίει που ο μπαμπάς μετακόμισε σε άλλη πόλη για να κάνει τη ζωή του. Δε δίνουν όμως σημασία στο γεγονός ότι η μητέρα μου ήρθε εδώ μόνιμα, αφού είχε έρθει ο πατέρας μου. Απλά την κατηγορούν. Κι εκείνη έχει σταματήσει να μιλάει σε όλους τους. 

Ένα ακόμη πράγμα που με νευρίασε στη γιαγιά, ήταν η αντίδρασή της όταν της είπα ότι θέλω να περάσω σε σχολή μουσικών σπουδών. "Γιατί δεν πας σε καμιά καλύτερη σχολή;". Αυτό. Δε με υποστήριξε, ούτε λιγάκι. "Για τη μαθήματα μιλήσαμε, τις σπουδές σου, τη σχολή που θέλεις.." συνέχισε ο πατέρας μου.

Χαμογέλασα ειρωνικά. "Μπα; Και τι σου είπε; Μήπως να πάω σε καμιά νομική;" πέταξα αδιάφορα.

"Βρε, Δέσποινα, μην το παίρνεις έτσι. Γιαγιά σου είναι. Το καλό σου θέλει!" είπε σε ένα τόνο λίγο παρακλητικό.

"Μπαμπά; Μη με τσαντίζεις κι εσύ τώρα. Αν η γιαγιά ήθελε το καλό μου, θα υποστήριζε την οποιαδήποτε απόφαση που θα έπαιρνα σχετικά με τη σχολή που θέλω" ανέβασα τον τόνο της φωνής μου και μίλησα λίγο πιο έντονα. Σηκώθηκα από την καρέκλα για να πάω στην ντουλάπα μου και να πάρω τις πιτζάμες μου. "Δεν είδα ποτέ η μανούλα σου να με υποστηρίζει. Και συγνώμη που στο χαλάω, αλλά με τις ξαδέρφες μου πιο θετική ήταν. Αλλά πως να μην ήταν. Ψυχολογία η μία, Οικονομικά η άλλη, Ιστορικός η επόμενη.. Τι της έλειπε; Να 'χει και μια μουσικό μέσα στο σόι" συνέχισα με τον ίδιο τόνο, ειρωνικά όπως πάντα.

"Δέσποινα, παραφέρεσαι. Χαμήλωσε τους τόνους σου!" είπε ενώ είχε σηκωθεί από το κρεβάτι όρθιος και με κοίταζε αυστηρά. 

"Όταν πριν από λίγο αποφάσισες να έρθεις και να μου πεις για τη γιαγιά, είμαι σίγουρη πως ήσουν αρκετά προετοιμασμένος για την αντίδρασή μου. Οπότε μη σου φαίνεται καθόλου περίεργη." πρόσθεσα. "Και τώρα με συγχωρείς, αλλά θα ήθελα να κοιμηθώ. Αν δεν έχεις να μου πεις τίποτε άλλο εκτός από τα ψυχολογικά τρίτης ηλικίας της γιαγιάς, θα πέσω απλά για ύπνο."

Δεν ήθελα να είμαι αυστηρή μαζί του. Ξέρει όμως ότι για τη σχολή μου δε σηκώνω κουβέντα. Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι γονείς μου με υποστηρίζουν και τη σέβονται, η γιαγιά που είναι τρίτο άτομο, δεν έχει λόγο μέσα στην οικογένεια. Θα μπορούσε κάλλιστα να τα πει όλα αυτά σε μένα, προτιμά όμως να τα λέει στο γιο της που ξέρει ότι θα την ακούσει.

"Μάλιστα, καλώς. Καληνύχτα" είπε λίγο ψυχρά και έφυγε κλείνοντας πίσω του την πόρτα. 

Και τελικά, μάλλον ο ύπνος δεν ήταν και η καλύτερη απόφαση που πήρα. Γιατί άργησε ξανά να έρθει. Άξιζε τελικά που τον απομάκρυνα από κοντά μου..;