"Περίμενε!"
Έτρεχα σχεδόν, με κομμένη την ανάσα μου, έτρεχα να ξεφύγω.
"Να σου εξηγήσω..!"
Σταματάω. Δεν ξέρω το γιατί, θέλω, νομίζω, απλά να ακούσω τι έχει να μου πει, τι θέλει να εξηγήσει.
Δεν το περίμενε, σταματάει απότομα δίπλα μου. Σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και τον κοιτάζω. "Ακούω"
Το πρόσωπό του συνοφρυωμένο, δεν πίστευε ότι θα σταματούσα. "Ε;" είπε.
"Τι ε;" του απαντάω ξεχνώντας ότι απευθύνομαι σε καθηγητή μου. "Να εξηγήσεις δεν είπες;"
Αφήνει μια βαριά ανάσα που μάλλον είχε πάρει νωρίτερα και με κοιτάει μέσα στα μάτια. Είχα παγώσει τόσο πολύ το βλέμμα μου απέναντί του, που το τελευταίο που περίμενα εκείνη τη στιγμή ήταν να μου πει κάτι που θα με ευχαριστούσε.
Περίμενα να ακούσω μια βλακεία από τη μια στιγμή στην άλλη, έτοιμη μέχρι και να τον φτύσω στη μάπα με όλες αυτές τις αηδίες που μου έχει σούρει.
"Ε.." είπε και έμεινε εκεί για μερικά δευτερόλεπτα προβληματισμένος.
Το σκεφτόταν και αυτό ήταν που με νευρίασε περισσότερο από όλα. Γιατί αν ήταν να μου εξηγήσει κάτι, να μου πει κάποια αλήθεια, δε θα τη σκεφτόταν, απλά θα την έλεγε και θα τελείωνε το θέμα.
Τον κοίταξα υποτιμητικά, κούνησα δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου περιφρονητικά και σκέφτηκα για μια στιγμή να τον χαστουκίσω, αλλά δεν άξιζε.
"Σταμάτα να σπαταλάς το χρόνο μου" του είπα και έφυγα από μπροστά του.
Αυτή τη φορά δε με ακολούθησε.
Αυτή η φορά δεν ήταν σαν τις άλλες.
Ένιωσα κάτι μέσα μου να σπάει.
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου.
Του έριξα μια τελευταία ματιά.
Ήταν εκεί και με κοίταζε.
Τα μάτια του φώναζαν 'Αντίο'.
"Αντίο".
ESTÁS LEYENDO
Ο καθηγητής μου
Fanfic"Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι" είπε προσπαθώντας να αποφύγει το βλέμμα μου. Όχι, δε θα σου κάνω τη χάρη. Εσύ φταις που κάθε βράδυ γυρίζω στο κρεβάτι μου μέχρι τα ξημερώματα και αδυνατεί να με πάρει ο ύπνος. Προσπάθησα να το παίξω ανήξερη δημιουργών...
