ROMAN KIZI

Bölüm:7

*Arkadaş*

~

Ufuk öylece bakakalmıştı. Kader ne kadar da garip bir şeydi böyle. İnsanların karşısına kimin çıkacağı belli olmuyordu. Kahkaha atan iki kıza bakarken istemsizce gülümsediğini fark etti. Heyecanlanmıştı ve mutlu olmuştu. Onu bir kez daha görebiliyordu. Bu kızı özel yapan neydi ? Neydi kalbini böyle attıran ? Kimse ona böyle hissettiremezken o neden böyle hissediyordu.

Kızın gözleri gözlerine değdi. Sanki şimşekler çaktı. Yağmur yağdı. Öyle güzeldi ki...

Kız onu görünce kahkahası donup kaldı. Gülmeyi kesti. Aynı zamanda Damla'da susmuştu.

Ufuk acı çekti çünkü gülümsemesi gitmişti. Yanlarına yaklaştı. Damla fısıldayarak sordu.

"Kim bu adam ? "

Yağmur sustu. Sanki o çok biliyordu ya. Bir de ona soruyordu. Tek bildiği kazaya sebep olan bir adam olduğuydu. Adını bile bilmemesine rağmen bu kadar çok karşılaşmaları ne kadar garipti.

Ufuk kızın yanına vardığında gülümsedi.

"Seni yeniden görmek güzel " dediğinde Yağmur kızardı. Damla ise gözlerini iri iri açarak onlara baktı. Nerden tanışıyorlardı ? Ayrıca Damla'nın bundan nasıl haberi olmazdı ? Çok kızmıştı ve kaşlarını çatarak Yağmur'a baktı. Ona sonra soracaktı bunun hesabını.

"Evet" dedi Yağmur utangaç gülümsemesi ile. "Çok garip. Ne için buradasınız acaba ?" diye sordu Yağmur.

"Babam, Cansu hanımla bu arsa için anlaşmışlar. Bu yüzden babam arsasını görmek için geldi. Beni de peşinde sürükledi diyelim" dediğinde kızlar şok olmuştu.

"Ne ?! Teyzem burayı satıyor mu ?" dedi Damla şaşkın bir ses tonuyla.

Gerçekten şaşırmış ve üzülmüşlerdi. Onlar burayı çok sevmişlerdi. Öyle ki şimdiden iki sepet zeytin toplamışlardı. Bu iş çok güzeldi ama şimdi bir daha yapamayacaklardı.

"Evet, neden şaşırdın ?" diye sordu garipseyerek Ufuk.

"Şey, bizim haberimiz yokdu da o yüzden biraz şey oldum " dedi Damla üzülerek.

"Sanırım ben gitsem iyi olacak" dedi. Teyzesi ile konuşması gerekiyordu. "Teyzem ile bu konu hakkında konuşmalıyım" dedi ve uzaklaştı.

Yağmur ise karşısında duran adama bakıyordu. Sanırım Yağmur'u çok etkilemişti bu adam.

"Bu aralar çok görüşüyoruz ve sanırım daha da görüşeceğiz" dedi Ufuk gülerek. Yağmur güldü. Sanki yanaklarında güller açtı. Ufuk ise o güllere bakarak büyülendi. Ufuk bu hissettiklerini hiç bilmiyordu. Çok garipti ama ilk defa böyle bir şey hissediyordu. Acaba bu aşk mıydı ? Hayır, daha adını bile bilmediği bir kıza aşık olmamıştı. Ama etkilendiği kesindi.

"Evet öyle olacağa benziyor." dedi Yağmur. 

"Biliyor musun, adını bilmiyorum ve sana nasıl sesleneceğimi de bilmiyorum " dedi Ufuk yanına daha çok yaklaşarak. Yağmur yerdeki bakışlarını kaldırdı. "Ayrıca ismini çok merak ediyorum" dedi tekrar.

Yağmur bakışlarını onun yoğun bakışlarında gezdirdi. Bu kadar derin bakması onu bir kuyuya düşüyormuş gibi hissettiriyordu.

"Yağmur " dediğinde sanki Ufuk dünyanın en güzel haberini almış gibi dudaklarını kıvırdı. Gülümsüyordu. Hemde tek bir isim için.

Belki de kızı özel yapan buydu. İsmi bile onu gülümsetiyordu. Oysa etrafına sahte gülücükler saçmaktan başka bir şey yapmayan Ufuk şimdi bu kızın yanında hayatında olmadığı kadar gerçek gülüyordu.