ROMAN KIZI

Bölüm:18

*Düğün*

~

YAĞMUR'DAN...

Ben şok olmuş bir biçimde Ufuğa bakarken o bana gülümsüyordu. Ne demek evlenmek ?

Bunu hiç konuşmamıştık bile ama o anneme söylemişti. Utanmıştım ayrıca.

Annem şok bir biçimde bize bakarken ben ne diyecek diye öylece bekliyordum.

"Siz mi ? Siz daha birbirinizi ne kadardır tanıyorsunuz ki ?" dedi annem sakinleşerek. Anlaşılan bana olan kızgınlığı biraz sönmüştü.

"İstanbul'a ilk geldiği günden beri efendim" dedi Ufuk ve annem gözlerini pörtleterek bize baktı.

Uzun süre annem ve Ufuk sohbet ettiler. Bense görünmez gibi onların yanında öylece oturup dinliyordum.

Annem yumuşamıştı resmen.

Evlilik hakkında falan konuşuyorlardı.

Annem birden bire kahkaha attı ve ben düşüncelerimden sıyrıldım.

"Ay oğlum çok alemsin !" dedi gülerek.  Ufuk da gülüyordu. Bunlar ben düşünürken ne kadar da kaynaşmışlardı.

"Valla ben İstanbul'a kadar nasıl geleceğim bilmiyorum ama bir şekilde gelip düğününüze katılırım yavrum"

Ne ?!

Annem neler söylüyordu böyle ? Biz evleniyor muyduk yahu ?

"Tabi efendim tabi. Bir ay sonra bekliyorum sizi. Bu arada biz yola çıksak iyi olur. Yarın işler bekler"

Ben şaşkın bir şekilde beklerken Ufuk ayağa çoktan kalkmıştı.

"Gel kızım sana bir sarılıyım da öyle git" dedi annem. Ona sarıldım ve öptüm. Daha bir saat önce bana tokat atan kadın gitmiş, yerine kızının mürvetini görmüş anne gelmişti.

Arabaya doğru el ele yürümeye başladık Ufukla. Bu sırada anneme tekrar bakmak için döndüm ve annemin yanında babam duruyordu. Onu fark edince göz yaşlarım tekrar akmaya başladı.

Yanına gidemedim. Çünkü o çocuklardan da duyduğum gibi 'bir daha mahalleye gelmeyecek ' gibi sözler sarf etmişti. Bu yüzden ondan korkuyordum. Acaba beni ister mi diye ? Annemle konuşmaya başladılar ve babam bana baktı. Gülümsedi. Ağlıyordu.

"Gel kız buraya"

Koşarak babama gittim.

Sarıldım ve ağlamaya koyuldum. O da tıpkı bir çocuk gibi ağlıyordu.

Uzun süre sarıldık ve ayrıldık.

"Sonunda geldin. Ne çok özledim seni" dedi babam. Kısa bir sohbet yaptık ve arabaya bindik.

Abim yoktu bu şehirde.
  İstanbul'da beni arıyordu. Ama o beni çok bulur.

"Ufuk ne oldu öyle ? Biz evleniyor muyuz ?"

"Yani, annenle öyle karar verdik Yağmurcuğum " dedi Ufuk ve kahkaha atmaya başladı. Bende gülmek istedim ama şuan şaşırmak zorundaydım.

"Onu anladım Ufuk. Durup dururken ne diye evleniyoruz falan dedin ki ? "

"Ne o, benimle evlenmek istemiyorsun sanırım ?"

"Öyle şey mi olur ? Tabiki de istiyorum" dedim açık açık. İstiyordum ama ne yapabilirim ?

"E o zaman olanları boşver. Biz bence bir ay sonra evlenelim. Ömür boyu benim ol ?" dediğinde şaşkınlıkla baktım. Evlenme teklifi olarak kabul etmeli miydim ?