ROMAN KIZI

Bölüm:10

*Yenilgi*

~

YAĞMUR'DAN...

Gözyaşlarımı sildim ve koca bir nefes aldım. Ardından bakakaldığım araba gideli çok olmuştu. Ama ben öylece yola bakıp ağlıyordum. İşte ben ! Ben böyle ağlamaya mahkumdum.

İlk defa birini seviyordum ve o da beni reddediyordu. Vay canına ! Çok şanssızdım. Ne diye onun gibi birini sevmiştim ben ?!

Ağlamaktan şişen gözlerle eve girdim. Herkes uyuyordu. Kaldığımız odaya girdim. Damla uyuyordu.

Odaya girip üzerimi değiştirdim. Sanırım onu unutmaktan başka çarem yoktu. Böylesi en doğrusuydu. Davul bile dengi dengineydi.

Üzerimi giyindikten sonra yatağıma girdim. Öyle kırılmıştım ki. Bari 'ben sevmiyorum' deseydi. Ne diye böyle sessizce gitmişti ? Yoksa ben bir cevabı bile hak etmiyor muydun ?

Beynim düşünmekten gözlerim ağlamaktan ağrırken telefonuma bir mesaj sesi geldi.

Heyecanla kalktım. Gözyaşlarımı sildim. Ah bu umut ! Ölmediğin sürece peşini bırakmazdı. Evet umutlanmıştım. Ufuk mesaj attı ve özür diledi sanmıştım. Ama hayat her zaman mükemmel değildir.

Seni bulacağım kardeşim.

İşte şimdi hapı yutmuştum. Aynı kişiden daha öncede mesaj gelmiş ama ben bakmamıştım. Allah'ım ! Beni öldürecekti !

Bana cevap ver ufaklık !

Yeni mesaj da buydu işte ! Olamaz ! Abimdi.

Yerini söyle geliyorum..

Yeni gelen mesaja baktım. İnanamıyorum. Beni bulursa kim bilir neler yapardı ! Ah abi ! Ne diye peşime düştün ki ?

Yağmur : Lütfen gelme abi. Ben başımın çaresine bakıyorum.

Ve bu mesajdan sonra bir daha mesaj gelmemişti. Eminim pes etmemişti. Korku ile yatağa yattım. Bu gece kabus gibiydi resmen.

*

Sabah olduğunda işe başlama günümdü. Erkenden kalktım. Ufuk bana bir adres mesajı atmıştı. Gözlerimi devirdim.

Ne diye hala bu adamla çalışacaktım ben ?!

Ama olsundu. Onun yanında olmak istiyordum.

Ondan vazgeçemiyordum ! Ve bu yüzden kendimden nefret ediyordum.

Biraz sonra üzerimi giyindim ve mutfağa indim. Hemen kendime küçük bir kahvaltı hazırladım ve herkes uyurken yiyip evden gizlice çıktım. Sizi uyandırmak istemiyorum ! Anlayın beni !

Biraz sonra çağırdığım taksi önümde durdu.

Bindim ve telefondaki adresi verdim. On beş dakika sonra inmiştim. Parasını verdiğim taksiden indim ve iş yerine baktım. Gökyüzüne değen binanın sonu yok gibiydi ve ayrıca enine de genişti. Bir kaç kişi girişten giriyordu. Heyecanla bende kapıya doğru ilerledim.

Beni reddeden bu adamın iş yerinde yüzsüz gibi çalışacak mıydım ?

Eğer paraya ihtiyacınız varsa bunu yapardınız. Ben iş ve aşkı ayırıyorum. Umarım o da öyle yapar.

Girişten girdikten sonra hemen girişte duran kadının yanına ilerledim.

"Buyrun ?" dedi beni görünce.

"Merhaba. Ufuk Bey, bir sekretere ihtiyacı olduğunu söylemişti "

Kadın biraz durdu ve hemen ardından cevap verdi.