HERKES GİDER Mİ?

22.BÖLÜM

Koskocaman dünyada milyonlarca insanın olmasına rağmen duyulan bir ses, onca güzel ses içinden
bile duyulan tek ses ;

Bir kızın kemanından dökülen zehirli notalardı.
O notalar hem kızın yüreğine hem de bu notaları duyan insanların yüreğine bir hançer gibi saplanıyor, orayı sökercesine batırıyor, çekiyor ve tekrar saplıyordu.
Kız rahatlamak için ağlamak istiyor fakat bu zehirli notalar ona bile izin vermiyordu.
Kız her ne kadar acı çekse de yine de o kemanı elinden atamıyordu.
Ne kadar acı verse de notalar,
Yine de çalıyordu kız.
Her bir zerresine kadar yayılan notalar kızın etrafını bir bulut gibi sarıyor ve üşümesine sebep oluyordu.
Ancak kız ne kemanı birakabiliyor ne de çalmaktan vazgeçebiliyordu...

***

Doktor odamdan çıkmadan önce her şeyin iyi olduğundan bahsetmişti.

Gerçekten her şey iyi miydi?

Keşke sağlığım kadar içim de iyi olsa.

Kalbim mesela.

Artık düşünmeyi bırakmak istiyordum çünkü aklım karıştıkça bedenimi de çıkmaz sokaklara götürüyor oraya hapsediyordu. Ruhumu da o çıkmaz sokağın duvarlarının ardında bırakıyordu.

Odamın kapısı çalınca sesimi düzeltip "girebilirsiniz" diye hafifçe bağırdım. Teyzem içeri girince yüzümde uzun zamandır oluşmayan bir gülümseme belirdi. Teyzem direk bana sarılınca bende kollarımı sardım bedenine.
"Teyzemm"
Teyzem başımın üstüne bir öpücük bırakıp geri çekildi. Yüzümü avuçlayıp
"Geçmiş olsun kızım. Nasılsın bitanem. "

Teyzeme bakıp göz yaşlarımı gizleyerek
"Iyiyim teyzecim "
Teyzem saçımı okşayıp
"Bir isteğin var mı kızım "

Hayatında seni önemseyen birinin olması güzeldi. Ve o önemseyen ınsanlar iyi ki varlardı.

"Yok teyzecim." Teyzem de bana tekrar sarılıp tekrar öptü yanaklarımı.

"Ben şimdi çıkıyorum sen de dinlenirsin tamam mı kızım."
Başımı salladım.

Aslında yalnız kalmak istemiyordum çünkü her yalnız kalışımda aklımdaki düşünceler gün yüzüne çıkıyordu.
Bu kadar düşünmemeliydim ama elimde değildi.

Teyzem odadan çıkmıştı fakat 10 dakika sonra kapım tekrar çalınmıştı.
Cılız sesimle "gir" diye seslendim.
Kapı yavaşça açıldı ve içeri aynı yavaşlıkta Görkem girdi.

Onu gördüğüm an nefesimi tutmuştum. Çünkü onu görmek istemiyordum. Benim bu halde olmamdan elbette o sorumlu değildi ben kendim istemiştim fakat bana o lafları söylemiş birini görmek de istemiyordum. Durumu açıklayacak yerine bana yalan yalnış şeyler söylemişti.
Hak etmemiştim.
En azından ben öyle düşünmüştüm.

Bir şey demedi.
Bir şey demedim.

Karşıma oturunca ben tepkisiz bir şekilde ona bakıyordum.

Görkem bana bakıp
"neden bir şey söylemiyorsun?"

Derin bir nefes aldım ve en donuk sesimle
"Ne dememi bekliyorsun?"

Sert ve soğuk tavrıma önce şaşırdı fakat sonra gülüp
"haklısın bir şey demeni beklememem gerekiyor."

Boğazımı temizleyip
"Neden burdasın ?"
Şaşkınlıkla birkaç dakika bir şey yapmadı fakat ben de susmadım.
"En son sen seçimini yapmıştın fakat şimdi neden burdasın?"
Söylediklerim ile gözleri büyümüştü fakat yine susmadım.
"Seçtiğin kişinin yanında olman gerekiyor benim değil. "