HERKES GİDER Mİ?

1.BÖLÜM

Herkese Merhaba.... İşte başlıyoruz....

Bugün üniversite de ikinci yılım bitiyordu.Ve bizde ailecek bunu kutlamak için bir yerlere gitmek için hazırlanıyoruz...

Kapımın çalınması ile aynadan son kez kendime bakıp " girebilirsiniz " demiştim.Zaten burda başka ne diyebilirsiniz ki gir diyemiceğime göre ki dersem yine azar...

Annem kafasını kapıdan içeri uzattı ve o meşhur gülümsemesi ni takındı...Gözlerimi devirmemek için kendimi zor tuttum gerçekten...

"Tatlım hazırsan çıkalım.Baban ile seni aşşağıda bekliyoruz.Acele et.."

Dedi ve beni benden aldı...

Hemen yatağımın üzerinden telefonumu aldım ve aşağıya indim..

Kısa süren araba yolculuğundan sonra arabaları park ettik..Evet evet ben kendi arabamla geldim.Benim için daha iyiydi.Her zaman ki gibi...

Babam ile annem kol kola içeri girerlerken bende peşlerinden girdim.Annem ile babam gerçekten muhteşem insanlardı ama otariterlikleri beni benden alıyordu.

Garson masamızı gösterince oturduk.Sonra kısa bir yemek...

Annem diyetisyen di babam ise araba galerisi var.Ama ikiside bana karışmamış lardı okulum konusunda.Ilk başta çok şaşırmıştım ama sonra ne annemin ne de babamın mesleklerini kendileri seçemedikleri için anlamıştım.

Bende konservatuar okuyorum.Herkes sesime bayılır.Benim bu bölümü seçmiş olmam ise sadece şarkılarda kendimi buluyor olmam.Kesinlikle.

Annemin sesi ile daldığımı fark ettim."pardon anne anlamdım" diye kibarca sordum annem ise yüzünde gülücükler le bana "kızım tatlı olarak ne yersin diye sordum nerelere daldın prensesim"deyince annemin gerçekten de ne kadar iyi olduğunu tekrar tekrar anlamış oldum.Ama yine de eve gitmek istiyordum.

Annem sıkıldığımı anlayıp hemen elimi tuttu ve "istersen sen eve gidebilirsin bir tanem " bir oh çektim anneme cevap vermem gerektiğini anlayıp hemen "size ayıp olmasın beraber kalkarız"deyince babam hemen saçımı okşadı ve "yok kızım ne ayıbı sen eve geç dinlen biz biraz daha oturucaz"demesiyle hemen çantamı aldım ve "iyi geceler" deyip öpücük attım.Annem babam bu halime gülerlerken ben de onalara bakakaldım.

Ne güzeldi onların aşkı öyle hiç bitmez tükenmez...

Annemlerden kafamı çevirdiğim gibi birine çarptım.Kafamı kaldırır kaldırmaz onun tanıdık gözleri geldi direk bakış açıma.Konuşamadığımı anlayıp hemen "özür dilerim Görkem abi"dedim.Evet sevdiğim adama abi diyordum...Ne kadar da güzel...O da benim olduğumu anlayınca "sorun değil ufaklık "

Evet onun gözünde ben hala ufaklik tım.Görkem bizim komşumuzun oğlu.Yani evlerimiz yan yana onların bahcesinden bizim bahçeye bir de kapı vardı.Yani ailelerimiz o kadar yakın arkadaş.Zaten Görkemin babası Ahmet amca babamın ortağı...

Görkem"ne işin var burda Güneş?" Ben konuşmaya bile dayanamazken...Offfff!!!!
"Annemlerle yemek yedik de.."cümlemi tamamlamadan Görkem devam ettirdi cümlemi "...sen de sıkıldın gidiyorsun." Deyince gülümseyip kafamı salladım."Ben gidim artık sonra konuşuruz Görkem abi" deyip vale nin arabamı getirmesini bekledim.Yine Görkemle konuştuk ve ben yine 'abi' 'abi'dedim ne kadar da süper (!).